Boven jezelf uitstijgen!
Een verhaal over een een meisje met een eetstoornis. Een meisje die ondertussen een volwassen vrouw van 34 jaar is en die haar levenslessen graag met u deelt. Haar verhaal is een verhaal over hoop. Vroeger was Kim het meisje dat bang was de controle te verliezen en zodoende haar houvast vond in haar schaamtevolle vriendin Anna. Tja hoe kon Kim nu weten dat het allemaal zo zou uitpakken. Kim vond een doel in haar leven om boven zichzelf uit te stijgen. Kim nam een klimcursus en steeg letterlijk boven zichzelf uit. In ‘Stories of hope Nr. 7’ deelt Kim een van haar belangrijkste lessen met u. Lees hier het krachtige verhaal van Kim, een verhaal over hoop!
Daar sta ik dan. Eindelijk ben ik zover te gaan doen, wat ik moet doen. Na zelf jaren met een eetstoornis te hebben geworsteld, ben ik inmiddels al weer flink wat jaartjes bevrijd.
Hoewel ik het al heel lang wist, weet ik het nu heel zeker. Ik moet en zal anderen gaan helpen met mijn ervaringen. Want het kan echt, bevrijd worden van een eetstoornis. Het gaat niet vanzelf en het gaat ook niet altijd even snel, maar op een dag wordt ook jij wakker en besef je dat je al weken geen gedachtes meer over eten hebt. Behalve de positieve natuurlijk ;-)
Ik wil jullie laten weten dat het echt kan! Voor eens en voor altijd kappen met een eetstoornis. Ik zal de laatste zijn om te vertellen dat het makkelijk is, maar geloof me echt het is het waard.
Jarenlang koesterde ik de controle die de eetstoornis met zich bracht. Ik dacht dat de eetstoornis mij rust gaf.
Ik hoefde niet te voelen, niet te denken, ik gaf me over aan de totale controle en kalmte. Totdat ik mijzelf op vakantie zag. Een weekje welverdiende rust met mijn lief, werd een helse week waarbij ik de controle compleet moest loslaten. Die ‘o zo grote vriend’ controle, die er altijd voor gezorgd had dat ik alle ballen in de lucht kon houden, zorgde nu voor complete chaos en paniek. "Geen sportschool in de buurt en ik moest ongezond lunchen buiten de deur. Belgen eten alleen maar friet! En 'o' jee wat als we s ’avonds ook nog eens buiten de deur moeten eten". Als overmaat van ramp was ook mijn grote vriend ‘de weegschaal’ er niet bij. Ik had geen enkel middel meer om de controle te houden. Ik kon er natuurlijk voor kiezen om niet te eten, maar dat wordt lastig als je samen bent. Daarbij had ik geen enkel greintje energie meer, omdat ik al heel lang op mijn reserves aan het teren was. Kortom dit was niet echt de combinatie voor een droomvakantie.
Huilbuien, paniekaanvallen en ruzies en hele goede gesprekken vulde de dagen van mijn vakantie. Toen wist ik het zeker. Dit kan zo niet langer.
Ik moet en zal hier mee stoppen. Het is genoeg geweest. Inmiddels wist ik dat ik het echt niet alleen kon. Dit probeerde ik namelijk al een tijdje, maar de stem van Anna in mij was toch echt te sterk was geworden. Ik wilde afscheid nemen, maar ik kon dit niet alleen.
Een periode binnen de hulpverlening volgde. Als braafste meisje van de klas ben ik meteen weer gaan eten, want dat was toch de eerste stap. Ook bij mij ging het proces met vallen en opstaan. Het eten ben ik meteen gaan doen, maar de resultaten bleven uit. Niet makkelijk voor een perfectionistisch meisje. Wat voelde ik mij gestraft als ik ondanks de foodmarathons nog niet eens een hele kilo er bij gegeten had. Hoewel ik misschien wel bezig was aan de grootste wedstrijd van mijn leven, voelde het voortdurend als falen. Maar gelukkig geldt hier ook de aanhouder wint. Na nog wat ophogingen hier en daar, kwamen langzaam de kilo’s er weer aan. Beginnen met eten had een super groot voordeel en iets engs tegelijk. Ik ging weer voelen.
Voor het eerst kon ik weer echt lachen!
Ik kon ook weer echt huilen en echt boos worden. Bij het hysterische af soms, maar het was eindelijk weer eens echt. Ik kon ook weer genieten van een goed boek, een fijne film of zomaar iets moois op straat. Dit had ik dus alle jaren onder controle gehouden en daarmee onderdrukt. Waarom? Het voelen wat ik zo eng vond, was eigenlijk wel heel fijn. Was ik hier nu al die jaren zo bang voor geweest? Natuurlijk kwamen er ook dingen los die ik goed opgeborgen dacht te hebben, maar dingen uit doosjes moeten er toch een keer uitkomen. Dat gebeurt hoe dan ook! Juist het kunnen voelen maakt je mens en zorgt ervoor dat je kunt zijn wie je wilt zijn. Uiteindelijk word je er alleen maar sterker van.
Sterker werd ik elke dag.
Zo sterk zelf dat ik op een gegeven moment durfde aan te geven dat de behandeling die ik op dat moment kreeg niet meer voldeed en niets meer voor mij was. De eetlijsten voelden al lang niet meer als de oplossing voor mij. Als braafste meisje van de klas was dit ineens mijn nieuwe leidraad geworden. Want ik moest en zou aan de regels voldoen. Steeds meer voelde ik dat er andere dingen ten grondslag lagen aan die dwangmatige controle die ik zou graag vast wilde houden. Niet het gewicht of wat ik at, maar wat ik diep van binnen voelde. Ik was het ergens onderweg kwijtgeraakt.
Ik, het meisje die altijd bang was afgewezen te worden, durfde dat te vragen.
Ik wist wat ik nodig had en ik durfde er om te vragen. Ik, het meisje die altijd bang was afgewezen te worden, durfde dat te vragen. Ik wilde een behandeling die gericht was op weer ‘leren voelen en luisteren naar mijn lichaam. Vanaf die dag ben ik blijven vragen, want vragen is heel belangrijk. Daarmee kies je voor jezelf en zeg je dat je het waard bent. Natuurlijk kreeg ik ook weleens een ‘nee’ te horen, maar dan kon ik in ieder geval zeggen dat ik het heb geprobeerd.
Het opnieuw leren luisteren naar mijn lichaam is een van de belangrijkste lessen die ik heb geleerd. Je lichaam vertelt je zoveel als je er goed naar luistert. Veel meer dan een eetlijst ooit zal doen.
Ik werd niet alleen psychisch sterker, maar ook fysiek werd ik langzaam weer een beetje sterker. Ik had doelen nodig. Met doelen bedoel ik niet de laatste kilo’s, maar doelen waarbij ik buiten mijzelf kon stijgen. Het werd letterlijk een hoger doel. Mijn eerste doel vond ik in een vrijblijvende klimcursus. Waar kun je beter de controle leren los te laten dan door middel van klimmen? Een van de eerste dingen die mijn instructeur tegen mij riep was ‘laat je maar vallen, je zult zien dat er niets gebeurt”. Ik, de control freak, liet zichzelf vallen en ik besefte dat er inderdaad niets aan de hand was. Echter vallen wilde ik niet, ik wilde juist klimmen naar hoge doelen. Vanaf die dag tot aan de dag van vandaag ben ik dat blijven doen.
Stel doelen, leef je dromen en je zult zien dat het makkelijker wordt en dat er ook een moment komt waarop jij kunt zeggen ‘ik KAP er mee!’.
Spring af en toe gewoon in het diepe en laat je vallen. Je zult zien dat je weer op kunt staan. Want laat ik eerlijk zijn. Je kunt wel bang zijn de controle kwijt te raken, maar iets wat er eigenlijk nooit is geweest kun je ook niet kwijtraken. Ja toch? Dus naar welke doelen wil en ga jij klimmen? Ga er voor, het is het zo waard!
Kim