Praten met je familie en vrienden

Geschreven door: Tessa
Vrijwilliger bij ISA Power

Praten over waar je mee zit, het lijkt zo gemakkelijk maar toch is het dat niet. Diep van binnen weet je misschien wel dat het goed is om open en eerlijk te zijn over je gevoelens en misschien zou je heel diep van binnen ook zo graag iemand in vertrouwen willen nemen. Maar waarom zegt dat stemmetje in je hoofd je dan steeds dat je het ook wel alleen kunt? Dat er toch niemand is die je echt begrijpt? Misschien vertelt die stem je wel dat je je aanstelt, dat het vanzelf wel weer goed komt of dat je beter niemand tot last kunt zijn. Maar hoe sterk je ook wordt toegesproken door die nare en dwingende stem, je hebt altijd zelf de keuze om open en eerlijk te zijn over wat er echt in je omgaat. De stem die je continu van alles influistert houdt je tegen de dingen te doen die jou juist sterker zullen maken. De stem geniet ervan dat het steeds zijn zin krijgt. Dat het jou in zijn macht heeft. Maar ook jij hebt een stem. Een stem die ernaar verlangt om gehoord te worden. Die geen commentaar of goed advies wil maar alleen een luisterend oor.

Misschien zijn er mensen in je omgeving die je de laatste tijd steeds vaker vragen hoe het met je gaat? Het kan ook zijn dat juist niemand je die vraag stelt. Dat je stiekem wacht op deze vraag zodat je eindelijk voorzichtig kan aangeven dat het helemaal niet zo goed met je gaat. Wat je situatie ook is, de eerste stap zetten eerlijk te zijn over je gevoelens is voor bijna niemand gemakkelijk. Je kan je zorgen maken over hoe de ander zal reageren. Over de gevolgen voor de eetstoornis wanneer jouw echte ik eerlijk is. Maar wat het allerbelangrijkste is, is dat je deze reacties en gevolgen niet kunt invullen. Het voelt misschien alsof je kunt voorspellen hoe de ander op jou eerlijkheid zal reageren. Maar gelukkig kun je dat niet.

Fotografie, unsplash.com

Hoe diep je ook verstrengeld bent geraakt in de dwang, controle en nare gevoelens, er is een mogelijkheid hieruit te komen. Ik begrijp heel goed dat het op dit moment misschien heel anders voelt, of dat je het juist helemaal niet kunt voelen. Ook ik vond het heel lastig open te zijn naar de mensen om mij heen. De stem in mijn hoofd vertelde mij dat het wel weer over ging, dat ik juist goed en gezond bezig was. Dat ik sterk was en niemand mij hoefde en kon helpen. Toch had ik het mis. Na een tijd kon ik er niet meer om heen. Ik voelde en wist heel goed dat ik het alleen niet ging redden. De familie waarin ik ben opgegroeid is erg gesloten over onze gevoelens. De stap zetten om open en eerlijk te zijn over mijn eigen gevoel was ontzettend eng en moeilijk. Toch kan ik nu met alle trots zeggen dat deze stap een begin heeft gemaakt in de weg naar het herstel van mijn eetstoornis en nare gevoelens. Als je het moeilijk vind je gevoelens uit te spreken kan je ook altijd een brief schrijven. Mij heeft het schrijven van een brief enorm geholpen het aan mijn ouders te vertellen. Een brief helpt je je gedachten te ordenen.  Alleen al je gedachten op papier zetten kan je wat overzicht geven over de situatie en een opluchting zijn voor je emoties. Het geven van de brief kan ook een moeilijke stap zijn maar je hoeft op het moment zelf niet meer na te denken over hoe je het ze zal gaan vertellen. Het kan de stap kleiner maken omdat je alleen de brief hoeft te geven. Ook geeft het die ander de tijd je verhaal rustig door te lezen en het te laten bezinken. Vaak zijn de mensen om je heen ontzettend opgelucht dat je eindelijk eerlijk bent. Dat je je kwetsbaar opstelt is een ontzettend moedige en krachtige stap. De mensen om je heen geven om je. Hoe zou je het zelf vinden als iemand die dichtbij je staat niet eerlijk tegen jou durft te zijn over wat er in hem/haar omgaat?

Het eerlijk zijn naar de mensen om je heen betekent niet dat je al je gedachten meteen los hoeft te laten. Het kan zijn dat niet iedereen op de manier zal reageren die je had gehoopt of had verwacht. Probeer te begrijpen dat iedereen het beste met je voor heeft. Door onmacht, frustratie en verdriet kunnen mensen soms (in jou ogen) te bezorgd of ongepast reageren. Probeer de reacties te accepteren en los te laten. De reacties komen voort uit liefde en die is helaas lastig te sturen. Geef duidelijk aan dat het niet makkelijk voor je is om dit te delen. Vertel hen wat je graag zou willen en hoe zij jou kunnen steunen of er gewoon voor je kunnen zijn. Geef jezelf ook de tijd deze moedige stap te laten bezinken. Het is enorm dapper en vergt veel kracht!  Misschien vindt je het fijn een persoon te vragen die je wil helpen maar je ook de ruimte geeft in het aangaan van je angsten. Uiteindelijk gaat het erom dat je je openstelt op een manier die voor jou goed voelt. Het kan, vooral in het begin, helemaal niet goed voelen. Dat is normaal. Probeer eerlijk naar jezelf te zijn en de mogelijkheden van herstel niet te laten verspillen door het gevoel dat het niet goed is. De stem zal je nog vele malen en strenger toe gaan spreken als je jezelf toe staat voor jezelf te kiezen. Uiteindelijk, na vele pieken en dalen zal de stem rustiger worden. Het wordt rustiger als het weet dat je je niet meer laat vertellen wat je wel of niet mag doen. Als je steeds meer naar je eigen stem gaat luisteren in plaats van naar de stem van de eetstoornis.

De eetstoornis kan zo hard en oneerlijk tegen je zijn. De eetstoornis wil zich heel graag aan je vast proberen te houden. Het kan voelen alsof je zelf de leiding neemt. Dat het je eigen ‘ik’ is die handelt of je aanzet tot bepaalde dingen. Toch is de eerste stap naar je eigen ‘ik’ eerlijk zijn. Naar jezelf en anderen. Spreek jezelf liefdevol toe, negeer voor een keer die dwingende stem en neem de mensen die belangrijk zijn in vertrouwen. Een eetstoornis laat zich niet zomaar overwinnen! Daar is kracht, moed en eerlijkheid voor nodig. Als je deze stap zet, kunnen er alleen maar meer positieve stappen volgen! Op welke manier en in welk tempo je deze stappen ook gaat zetten, je kunt het niet verkeerd doen.

Heeft u ook een verhaal of tips welke u wilt delen met andere ouders/lotgenoten?
Stuur uw verhaal naar : info@mijnkindheefteeneetstoornis.nl

De eetstoornis hielp mij om met de scheiding van mijn ouders om te gaan.

Geschreven door Lana
Vrijwilliger en oud client bij ISA Power

Daar sta ik dan. Kijkend naar mijn nieuwe kamer met de verfroller nog in mijn hand.
Ik hoor blij te zijn. Althans dat denk ik. Welk meisje van 19 wil nou geen eigen kamer? Na jaren een kamer gedeeld te hebben met mijn tweelingzus, was het zo ver. Ik kreeg een eigen kamer.
Nee, blij ben ik niet. Ik ben gespannen en ontzettend onrustig. Maar waarom?
Ik kijk op mijn horloge en zie dat het alweer 14.00 uur is. Shit, te laat om te lunchen. Een vreemd dialoog speelt zich af in mijn hoofd. Een dialoog waar ik mij op dat moment nog niet zo van bewust ben. Hier lijkt het nog zo onschuldig. Wist ik veel dat ik een deur had geopend die ik achteraf gezien liever dicht had gelaten. Het was misschien een klein kiertje maar het monster glipte gewoon naar binnen.

14.00 lunchen. Veel te laat. Het is al bijna etenstijd.
Maar ik moet toch wat eten? Ik ben de hele ochtend al bezig.
Spanning en een onverklaarbare onrust. Dit gevoel kende ik nog niet maar wat was dit naar. Het nare gevoel neemt mij helemaal over. Ik besluit om de lunch over te slaan en dan maar te wachten tot het avondeten. 

Rust. 

Fotografie Kinga Cichewicz, unsplash.com

18.00  etenstijd. Ik zit aan tafel, naast mij een lege stoel. Ik voel mij verdrietig. Ik wil geen eigen kamer, ik wil geen lege stoel. Ik wil dat papa daar zit. Maar papa is er niet.
Verdriet, leegte en spanning. Ik laat mijn bord voor de helft staan.

Rust.

Het monster dat op dat moment in mijn leven sloop zorgde toen die tijd voor rust. Mijn ouders gingen scheiden en ik kon daar niet mee om gaan. Het verdriet, de veranderingen en onbegrip. Ik kon er niks mee. Ik was hier niet op voorbereid, had de scheiding niet zien aankomen. Mijn ouders horen bij elkaar.

Het was een klap. Ik viel. Niemand ving mij op. Ik had jou nodig, eetstoornis. 

Wat ik vooral lastig vond aan de scheiding van mijn ouders was dat het voor mijn gevoel geen onderwerp was, er werd niet of amper over gesproken. De veranderingen gebeurden gewoon en ik paste mij aan. Ik stelde geen vragen, huilde niet. De emoties mochten er niet zijn. Zo'n gevoel kreeg ik. De wereld draaide door, terwijl die van mij stil stond.

Waar had ik behoefde aan? Wat wilde ik? Ik wilde zo graag gewoon een keer met het hele gezin aan tafel zitten. De woorden uit mama en papa horen komen. De woorden; wij gaan uit elkaar.
Ik wilde niet thuis komen, naar boven lopen en de gang vol met zooi zien staan. '
'Papa, slaapt vanaf nu in de muziekkamer' zegt mama. Geen woord meer, geen woord minder.
Ik moest alle puzzelstukjes zelf in elkaar zien te leggen. 

Terugkijkend naar deze periode in mijn leven doet pijn. De wond is inmiddels geheeld maar ik lieg als ik zeg dat het mij niks meer doet. Bepaalde momenten blijf ik lastig vinden. Ik zoek alleen niet meer naar rust door middel van de eetstoornis. Ik zoek rust door bijvoorbeeld een goede vriendin op te bellen. Mijn gevoelens uit te spreken en afleiding te zoeken. 
Ik vind het moeilijk om hardop te zeggen dat de scheiding van invloed is geweest op het ontwikkelen van mijn eetstoornis. Het voelt als een verwijt naar mijn ouders. Ik heb het idee dat ik mijn ouders kwets door dit zo op papier te zetten, uit te spreken. Ik voel mij schuldig. 

Lieve papa en mama, het is geen verwijt of aanval naar jullie toe. Het is een onderdeel van mijn eigen acceptatie proces. 

Een spinnenweb van leugens

Story of hope geschreven door: Lana
Vrijwilliger bij ISA Power

Een eetstoornis is een monster dat er in sluipt. Het maakt veel meer kapot dan je in eerste instantie misschien denkt. Niet alleen je kind maar ook jij, als ouder, raakt verwikkeld in het "spinnenweb" van calorieën, schijncontrole, wel eten, niet eten, onbegrip, onmacht en leugens.

Je zit gevangen in het spinnenweb en elke keer als je eruit wilt komen, kom je juist vaster te zitten. Gevangen in het web van die spin, het monster, dat jullie allemaal kapot wilt maken. En waarom denk je dan als ouders? Wat heb ik fout gedaan? 

Fotografie Micheal Podger, unsplash.com

Je kind liegt tegen jullie, zichzelf, van binnen gaat het kapot. Jouw kind wilt niet liegen, maar het moet liegen van het monster in haar hoofd. Misschien gaat het om een kleine leugen. Misschien gaat het om een grote leugen. Spreekt je kind dit keer wel de waarheid? Zie jij dingen die er misschien niet zijn?

De eetstoornis van je kind heeft je inmiddels al zoveel wijs gemaakt. Wat is tegenwoordig nog de waarheid? Je probeert je kind te geloven en je overtuigd jezelf er van dat hij of zij de waarheid spreekt. Toch weet je diep van binnen dat dit helaas niet altijd zo is. Waar komen die leugens vandaan?

Ik ben je ouder, denk je, tegen mij kun je eerlijk zijn. Heus; ik word niet boos.
De leugens worden gecreëerd vanuit de eetstoornis. Hoe vaster je kind in de eetstoornis zit, hoe moeilijker hij of zij tegen de eetstoornis kan ingaan. Er wordt mee gegaan in de wil van de eetstoornis, er wordt naar geluisterd. Ook als dit betekend dat de waarheid naar de buitenwereld wat verdraaid moet worden.
 
Waar komen al die leugens vandaan? Waarom zijn ze nodig vraag jij je misschien wel af.
Het komt voort uit angst en onzekerheid. Jouw kind geloofd in de eetstoornis. De eetstoornis voedt twee kanten. Het voedt de sterke kant (de behoefte aan conrtole en zekerheid) als je doet wat de eetstoornis wil en het voedt de onzekere/angstige kant, als je ‘faalt’ volgens de eetstoornis.

Je past je leugens aan op de dingen die je worden wijsgemaakt. Althans zo ging het bij mij.
De gedachten die gecreëerd werden door de eetstoornis werden mijn waarheid dus daar paste ik mijn leven op aan. Ook als ik hier door moest liegen tegen mijn familie, vrienden of naasten. Smoesjes als ik heb geen honger, ik heb al gegeten, door alle drukte ben ik wat afgevallen tot ik ben echt naar therapie geweest vandaag.
 
Het vertrouwen was beschadigd. Hoe heb ik dat terug gewonnen? Is dat mogelijk?
Ik vroeg dit een tijd geleden aan mijn zus en zij zei; ‘’Naarmate het beter met je ging, je stappen begon te zetten en een deel van je masker afzette besloot ik je weer te vertrouwen. Ik heb er niks aan om bij alles wantrouwig te blijven dus op een dag besloot ik dit niet meer te zijn. Ik kan je namelijk niet redden. Dat moet je zelf doen’’.

En mama, papa? vroeg ik.
Die hebben moeten loslaten zei mijn zus. Loslaten dat zij mijn problemen niet kunnen oplossen. Dat het een gevecht is die ik zelf moest aangaan. Met de nodige hulp en steun van de omgeving. Ja, de leugens zorgde voor een scheur. Het was kwetsend en verdrietig. Als ouder moet je dit een plekje geven.

Wij; mama, papa, broers, zussen zullen altijd een bepaalde antenne houden. Een terugval, een mindere dag, vallen en opstaan. Het hoort er allemaal bij.
Iedereen in het gezin moet dit monster, de eetstoornis, op zijn eigen manier een plekje geven.

Voor elke ouder; het vertrouwen komt terug. Elke dag een beetje meer. Acceptatie en loslaten zijn de sleutelwoorden. En tijd. Geef het tijd.
 

Ziet ze niet dat ze heel dun is?

Geschreven door: Lana

Het is er in geslopen, anorexia in ons gezin. Een gezellige, fijne ofwel vrolijke bijkomst was het niet. In ons dagelijks, de vakanties, verjaardagen en uitstapjes. De anorexia was er altijd. Eten, gewicht en afvallen is nooit een onderwerp geweest bij ons. Er was een balans tussen gezond en lekker eten.

Heel langzaam werden de momenten van wat lekkers, spontaan ergens een gebakje o.i.d. steeds minder. Mijn dochter was steeds vaker in de keuken te vinden.
‘’Koken is een hobby’’ en ‘’Ik vind het een fijne ontspanning na een dag school/stage’’.
Ik geloofde dit. De eettijden werden strakker. Er was steeds minder ruimte voor spontaniteit. Kilo voor kilo viel zij af. Toch zag ik het niet. Misschien wilde ik het niet zien?

En dan word je met de realiteit geconfronteerd.

Ik liep de badkamer in en daar stond ze. Mager, zo ontzettend mager.Van alles ging er door mij heen. Onmacht, verdriet, angst. Zelfs boosheid en onbegrip. Ziet ze dan zelf niet dat ze heel dun is?

Fotografie Brook Cagle, unsplash.com

Ik wilde haar door elkaar schudden en tot haar doordringen, maar ik wist niet hoe. Het brak mijn hart. Mijn ooit zo stralende, vrolijke, energierijke dochter. Er was niks meer van haar over.
Ze zag er zo breekbaar en kwetsbaar uit. Regelmatig heb ik mij afgevraagd hoe dit kon gebeuren. Ik ben haar moeder. Ik had dit moeten kunnen voorkomen toch? Waar is het mis gegaan?

Een aantal jaren van behandeling, therapie tot ‘het zelf proberen’ was begonnen. Voor mijn dochter heel heftig. Intens verdrietig om haar zo in gevecht te zien met zichzelf.
Samen met mijn man probeerde wij ons staande te houden. Hoe graag je zelf sterk wil blijven voor haar en het gezin, ook wij stortten soms in.De zorgen dag in dag uit eisten zijn tol. Het maakt je leeg, moedeloos en machteloos. Samen zochten wij naar een balans. In hoeverre ga je mee in de eetstoornis en waar trek je de grens. Het is soms lastig, maar je dochter of zoon is meer dan de eetstoornis. Probeer dat niet te vergeten!

Het genezingsproces ging met vallen en opstaan. Als gezin ga je door een rollercoaster. Op goede dagen kregen wij weer hoop, was er ruimte voor plezier en ontspanning. Op een slechte dag leek het allemaal weer zo uitzichtloos. Ik werd dagelijks heen en weer geslingerd door allerlei emoties. Ik wilde het zo graag begrijpen, maar heel eerlijk, dit was soms bijna niet te doen. Hoe kon zij nou niet zien wat wij zagen? Waarom al die regels? Voor mij onrealistische angsten, maar voor jou zo echt. Je maakte je lichaam kapot. Het is een hardnekkige en gemene ziekte. Een ziekte die veel van een gezin vraagt.

Voor alle ouders die te maken hebben met een kind en een eetstoornis: geef de hoop niet op. Vecht elke dag weer mee. Wees streng, trek een grens en blijf praten. Praat met elkaar en met anderen. Ook jij als ouder mag huilen, verdriet tonen en steun zoeken.

Blijf ouder, een thuis, twee warme armen waar je kind zich in kan verstoppen. Word geen therapeut. Jij kunt het probleem niet oplossen. Dat moet hij of zij zelf doen met behulp van de juiste mensen. Neem jezelf niks kwalijk, verwijt de ziekte van je kind niet aan jezelf. Jij bent geen slechte ouder. Het leven is een uitdaging en iedereen probeert zich op een bepaalde manier hierin staande te houden. Je dochter, zoon, man, jij en ik.

ZADEL JE KIND NIET OP MET JOUW BAGAGE!

Moeder Annekarien heeft dankzij haar liefdevolle coach en door zelfstudie heel veel geleerd van de moeilijkste periode in haar leven. De periode van angst, onzekerheid en onwetendheid heeft plaats gemaakt voor heel veel kansen en positieve ervaringen. Deze positieve ervaringen wil zij graag met andere ouders delen. Annekarien nam de kans om met haar dochter mee te mogen groeien. Inmiddels heeft haar dochter de eetstoornis overwonnen en voelt zij zich beter dan ooit tevoren. Vanuit een enorme kwetsbaarheid deelt Annekarien haar tegenslagen, dieptepunten en mooiste inzichten met jou.

Annekarien (rechts) met haar dochter (links).

Lieve Ouders,

Kinderen krijgen is het mooiste wat er is! Kinderen opvoeden daarentegen is een hele grote uitdaging! Maar je eigen kind onder jouw hoede hebben met een eetstoornis is het aller moeilijkste dat ik ooit heb meegemaakt en waar ik nog steeds dagelijks tegenaan loop. „Onze” issues gaan heel veel verder, dan dealen met gezond pubergedrag. 

Als je meer wilt weten over het stellen van gezonde, liefdevolle grenzen, lees dan verder…….

Toen bleek dat onze dochter een eetstoornis had voelde ik dat ik een kans kreeg om mee te mogen groeien, samen met mijn dochter. Inmiddels is onze band hechter dan ooit. "Difficulties are Opportunities” las ik ooit en ik kan het dan ook volledig onderschrijven. Van de moeilijke dingen in het leven leren we en als we het leven kunnen zien als één grote leerschool dan krijgen we nu de kans om het met beide handen aan te pakken.

In de eetstoornis van ons kind lagen de kansen en leermomenten voor onszelf en ons hele gezin. Gaandeweg de tijd kreeg ik nl meer en meer in de gaten dat ons kwetsbare, hoog sensitieve kind ons en zichzelf wat te zeggen had. Zij bleek haarscherp te doorzien hoe ons hele gezin in elkaar stak. welke plek wij in het gezin innamen, hoe vader op moeder reageerde en andersom. Zij bleek mijn overlevingsstrategieën volledig te doorzien en door naar haar te luisteren leerde ik mezelf steeds beter kennen.

Ik kreeg meer en meer de indruk dat zij heel goed wist waar zij zelf last van had, van welk 'Karma'
wij nog niet los waren en zij zich van wilde bevrijden. Ik realiseerde me dat zij zich nooit los kon maken van al die oude overlevingsstrategieën als wij niet mee wilden bewegen. Wij moesten dus ook door een crisis met onszelf om te snappen hoe we in het leven stonden om andere, misschien wel gezondere stappen te kunnen zetten. 

Ik denk inmiddels dat als wij ons eigen huiswerk niet doen, we onze kinderen daarmee opzadelen. Aan sommige kinderen merk je niets, of zij lopen later als volwassenen tegen de lamp. Maar onze kinderen zijn zo gevoelig dat ze al op jonge leeftijd ontsporen. Dat klinkt misschien heel heftig, maar misschien mogen we er allemaal wel heel dankbaar voor zijn. Zonder onze dochter was ik niet zo gelukkig geweest als nu. Zonder haar hadden wij geen wereldreis met het hele gezin gemaakt en waren we niet zo naar elkaar toe gegroeid. Dankzij haar voelden we, dit kan zo niet langer! En voor mij was gelukkig meteen helder dat de eetstoornis niet alleen met haar te maken had maar ook met ons gezinssysteem.

Kernpunt van ons systeem is dat we „Pleasers” zijn, dat we slecht onze grenzen kunnen aangeven. Ik heb me nooit zo gerealiseerd dat ik daardoor heel slecht voor mezelf zorgde. Ieder mens is waardevol en ieder mens is er zelf verantwoordelijk voor dat hij/zij waardevol met zichzelf omgaat. Als iets dus niet goed voelt dan moet je het niet doen, in liefde naar jezelf! Als je dochter je uitscheld, dan hoef je dat niet te accepteren! Ga in je kracht staan, je bent het waard! Als je kind loopt te manipuleren omdat het verslaafd is, geef dan aan dat je niet wilt dat er zo met je omgegaan wordt. In liefde naar jezelf en in liefde naar je kind. 

Als je in staat bent als ouder om een waardevol voorbeeld te zijn, dan kunnen onze prachtige, gevoelige kinderen daarvan leren. Wij zijn hun voorbeeld, van wie anders moeten ze het leren, toch?

Liefdevolle groet,

Annekarien Bothe

(toen onze dochter 13 jaar was kreeg ze Boulimia Nervosa, inmiddels is ze 18 jaar en gaat het goed met haar. ze doet eindexamen Havo en heeft geen eetstoornis meer, maar komt haar levensthema’s net als ieder ander mens nog dagelijks tegen)

Waar is onze lieve vrolijke meid gebleven?

Het lijkt zo lang geleden dat we een normaal gesprek hebben kunnen voeren. Het lijkt zo lang geleden dat mijn kind zichzelf was. Waar is ze toch? De eetstoornis lijkt haar helemaal over te nemen.

De tijd van 'mama is de liefste' is voorbij. Geen tekeningen meer, geen knuffel en geen zoen voordat ze naar bed gaat. Alleen nog kilte, afstand en verwijdering. We begrijpen elkaar niet.

Wat heb ik toch fout gedaan?

Lange tijd vroeg ik mezelf af of ik een slechte moeder was. Het hielp niet om me zorgen te maken en schuldig te voelen. Wie kan er nu antwoord geven op deze vraag. 

Samen met een coach van ISA Power heb ik velen coach gesprekken gevoerd. Ik voelde me gesteund, en opeens begreep ik wat mijn dochter echt nodig had. 

Ik leerde opnieuw communiceren met mijn dochter

Ik leerde echt te luisteren, zonder waarde oordelen, zonder verwijten, zonder meteen met oplossingen te komen. Ik hoefde het niet precies te begrijpen. En hoe kun je het begrijpen als je het zelf niet hebt doorleefd. 

Mijn dochter zat gevangen in een angstige wereld. Haar gedachten waren bezeten met het tellen van calorieën en calorieën verbranden. Ik heb veel geleerd van deze periode. Niet alleen over mijn dochter, maar ook over mezelf als moeder. Zo kwam ik erachter dat ik zelf ook moeite had met me kwetsbaar opstellen. Ik wilde ook graag sterk overkomen en alles kunnen. Jarenlang hield ik thuis alle ballen hoog. Toen mijn dochter ziek werd, lukte dat niet meer. 

Mijn dochter's ziekte heeft mij geleerd om ook goed voor mezelf te zorgen. Iets wat vooral in het begin onmogelijk lijkt, omdat je juist alles opzij wilt zetten om er voor je dochter te zijn. 

Aan ouders, en vooral moeders, wil ik zeggen: praat erover. Schaam je niet. Je hebt niets fout gedaan. En ja, het kan altijd beter! Maar we zijn niet op aarde gekomen om perfect te zijn zou mijn coach van ISA Power hebben gezegd. We zijn er allen om te leren en te groeien. 

Pak de kans omdat samen met je kind te doen. Steek je kop niet in het zand. Ontdek wat de geheime boodschap is van de eetstoornis van jouw kind. En zorg ervoor dat het onderliggende probleem wordt aangepakt. Zo kun je terugval voorkomen.

Moeder, K.

Vaarwel anorexia

Boven jezelf uitstijgen!

Een verhaal over een een meisje met een eetstoornis. Een meisje die ondertussen een volwassen vrouw van 34 jaar is en die haar levenslessen graag met u deelt. Haar verhaal is een verhaal over hoop. Vroeger was Kim het meisje dat bang was de controle te verliezen en zodoende haar houvast vond in haar schaamtevolle vriendin Anna. Tja hoe kon Kim nu weten dat het allemaal zo zou uitpakken. Kim vond een doel in haar leven om boven zichzelf uit te stijgen. Kim nam een klimcursus en steeg letterlijk boven zichzelf uit. In ‘Stories of hope Nr. 7’ deelt Kim een van haar belangrijkste lessen met u. Lees hier het krachtige verhaal van Kim, een verhaal over hoop!

Daar sta ik dan. Eindelijk ben ik zover te gaan doen, wat ik moet doen. Na zelf jaren met een eetstoornis te hebben geworsteld, ben ik inmiddels al weer flink wat jaartjes bevrijd.

Hoewel ik het al heel lang wist, weet ik het nu heel zeker. Ik moet en zal anderen gaan helpen met mijn ervaringen. Want het kan echt, bevrijd worden van een eetstoornis. Het gaat niet vanzelf en het gaat ook niet altijd even snel, maar op een dag wordt ook jij wakker en besef je dat je al weken geen gedachtes meer over eten hebt. Behalve de positieve natuurlijk ;-)

Ik wil jullie laten weten dat het echt kan! Voor eens en voor altijd kappen met een eetstoornis. Ik zal de laatste zijn om te vertellen dat het makkelijk is, maar geloof me echt het is het waard.

Jarenlang koesterde ik de controle die de eetstoornis met zich bracht. Ik dacht dat de eetstoornis mij rust gaf. 

Ik hoefde niet te voelen, niet te denken, ik gaf me over aan de totale controle en kalmte. Totdat ik mijzelf op vakantie zag. Een weekje welverdiende rust met mijn lief, werd een helse week waarbij ik de controle compleet moest loslaten. Die ‘o zo grote vriend’ controle, die er altijd voor gezorgd had dat ik alle ballen in de lucht kon houden, zorgde nu voor complete chaos en paniek. "Geen sportschool in de buurt en ik moest ongezond lunchen buiten de deur. Belgen eten alleen maar friet! En 'o' jee wat als we s ’avonds ook nog eens buiten de deur moeten eten". Als overmaat van ramp was ook mijn grote vriend ‘de weegschaal’ er niet bij. Ik had geen enkel middel meer om de controle te houden. Ik kon er natuurlijk voor kiezen om niet te eten, maar dat wordt lastig als je samen bent. Daarbij had ik geen enkel greintje energie meer, omdat ik al heel lang op mijn reserves aan het teren was. Kortom dit was niet echt de combinatie voor een droomvakantie.

Huilbuien, paniekaanvallen en ruzies en hele goede gesprekken vulde de dagen van mijn vakantie. Toen wist ik het zeker. Dit kan zo niet langer. 

Ik moet en zal hier mee stoppen. Het is genoeg geweest. Inmiddels wist ik dat ik het echt niet alleen kon. Dit probeerde ik namelijk al een tijdje, maar de stem van Anna in mij was toch echt te sterk was geworden. Ik wilde afscheid nemen, maar ik kon dit niet alleen.

Een periode binnen de hulpverlening volgde. Als braafste meisje van de klas ben ik meteen weer gaan eten, want dat was toch de eerste stap. Ook bij mij ging het proces met vallen en opstaan. Het eten ben ik meteen gaan doen, maar de resultaten bleven uit. Niet makkelijk voor een perfectionistisch meisje. Wat voelde ik mij gestraft als ik ondanks de foodmarathons nog niet eens een hele kilo er bij gegeten had. Hoewel ik misschien wel bezig was aan de grootste wedstrijd van mijn leven, voelde het voortdurend als falen. Maar gelukkig geldt hier ook de aanhouder wint. Na nog wat ophogingen hier en daar, kwamen langzaam de kilo’s er weer aan. Beginnen met eten had een super groot voordeel en iets engs tegelijk. Ik ging weer voelen. 

Voor het eerst kon ik weer echt lachen!

Ik kon ook weer echt huilen en echt boos worden. Bij het hysterische af soms, maar het was eindelijk weer eens echt. Ik kon ook weer genieten van een goed boek, een fijne film of zomaar iets moois op straat. Dit had ik dus alle jaren onder controle gehouden en daarmee onderdrukt. Waarom? Het voelen wat ik zo eng vond, was eigenlijk wel heel fijn. Was ik hier nu al die jaren zo bang voor geweest? Natuurlijk kwamen er ook dingen los die ik goed opgeborgen dacht te hebben, maar dingen uit doosjes moeten er toch een keer uitkomen. Dat gebeurt hoe dan ook! Juist het kunnen voelen maakt je mens en zorgt ervoor dat je kunt zijn wie je wilt zijn. Uiteindelijk word je er alleen maar sterker van.

Sterker werd ik elke dag. 

Zo sterk zelf dat ik op een gegeven moment durfde aan te geven dat de behandeling die ik op dat moment kreeg niet meer voldeed en niets meer voor mij was. De eetlijsten voelden al lang niet meer als de oplossing voor mij. Als braafste meisje van de klas was dit ineens mijn nieuwe leidraad geworden. Want ik moest en zou aan de regels voldoen. Steeds meer voelde ik dat er andere dingen ten grondslag lagen aan die dwangmatige controle die ik zou graag vast wilde houden. Niet het gewicht of wat ik at, maar wat ik diep van binnen voelde. Ik was het ergens onderweg kwijtgeraakt. 

Ik, het meisje die altijd bang was afgewezen te worden, durfde dat te vragen.

Ik wist wat ik nodig had en ik durfde er om te vragen. Ik, het meisje die altijd bang was afgewezen te worden, durfde dat te vragen. Ik wilde een behandeling die gericht was op weer ‘leren voelen en luisteren naar mijn lichaam. Vanaf die dag ben ik blijven vragen, want vragen is heel belangrijk. Daarmee kies je voor jezelf en zeg je dat je het waard bent. Natuurlijk kreeg ik ook weleens een ‘nee’ te horen, maar dan kon ik in ieder geval zeggen dat ik het heb geprobeerd.

Het opnieuw leren luisteren naar mijn lichaam is een van de belangrijkste lessen die ik heb geleerd. Je lichaam vertelt je zoveel als je er goed naar luistert. Veel meer dan een eetlijst ooit zal doen.

Ik werd niet alleen psychisch sterker, maar ook fysiek werd ik langzaam weer een beetje sterker. Ik had doelen nodig. Met doelen bedoel ik niet de laatste kilo’s, maar doelen waarbij ik buiten mijzelf kon stijgen. Het werd letterlijk een hoger doel. Mijn eerste doel vond ik in een vrijblijvende klimcursus. Waar kun je beter de controle leren los te laten dan door middel van klimmen? Een van de eerste dingen die mijn instructeur tegen mij riep was ‘laat je maar vallen, je zult zien dat er niets gebeurt”. Ik, de control freak, liet zichzelf vallen en ik besefte dat er inderdaad niets aan de hand was. Echter vallen wilde ik niet, ik wilde juist klimmen naar hoge doelen. Vanaf die dag tot aan de dag van vandaag ben ik dat blijven doen.

Stel doelen, leef je dromen en je zult zien dat het makkelijker wordt en dat er ook een moment komt waarop jij kunt zeggen ‘ik KAP er mee!’.

Spring af en toe gewoon in het diepe en laat je vallen. Je zult zien dat je weer op kunt staan. Want laat ik eerlijk zijn. Je kunt wel bang zijn de controle kwijt te raken, maar iets wat er eigenlijk nooit is geweest kun je ook niet kwijtraken. Ja toch? Dus naar welke doelen wil en ga jij klimmen? Ga er voor, het is het zo waard!

Kim

Advies voor ouders, van een dame die vroeger Anorexia had

Geschreven door Laura

De middelbare school, een nieuw begin voor iedereen. Zo ook voor mij. Iedereen heeft ideeën over hoe dit nieuwe leven eruit zal zien. Nieuwe vrienden maken, een andere school en veel leuke dingen doen. Ook ik keek uit naar de middelbare school, een nieuwe start voor mezelf! Dit pakte echter anders uit. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik had altijd het gevoel nergens bij te horen, anders en niet goed genoeg te zijn. Het nieuwe leven bleek niet te zijn wat ik ervan had voorgesteld. Ik deed geen leuke dingen met vriendinnen, maar ontwikkelde een eetstoornis waarna een lange, eenzame periode volgde.

Een eetstoornis en de persoon zelf mogen er wel zijn

Mijn eetstoornis heb ik altijd geheim willen houden voor mijn vrienden, familie en leraren. Behalve mijn ouders wist niemand ervan. Natuurlijk was het overduidelijk dat er iets met mij aan de hand was, maar door het taboe rondom eetstoornissen werd mij nooit gevraagd: ‘Hoe is het met je Laura? Hoe voel je je vandaag?’ Deze zinnetjes zouden voor mij zo veel betekend hebben! Er werd om mij en mijn eetstoornis heen geleefd, het mocht er niet zijn. Het stellen van simpele vragen en het erkennen van de eetstoornis kan vaak al een grote steun zijn. Het geeft je het gevoel dat je er mag zijn.

Een web van eetstoornis

Het zwijgen over mijn eetstoornis werkte averechts. Hierdoor leunde ik nog meer op mijn eetstoornis. Dit gaf mij een gevoel van zekerheid en houvast. Maar dit leidde er ook toe dat ik nog meer contacten verloor. Ik zat vast, vast in het web van mijn eetstoornis. Een eetstoornis isoleert je van de buitenwereld en geeft je het gevoel nergens bij te horen en niet goed genoeg te zijn. Blijf jouw kind, familielid of vriendin bij het ‘normale’ leven betrekken! Dit kan door middel van kleine dingen, zoals samen boodschappen doen of samen een wandeling maken. Door samen dingen te ondernemen trek je jouw geliefde uit het isolement en laat je zien dat het er in het leven meer is dan enkel de eetstoornis.

Fotografie Daniela Brown  - Flickr

Je bent niet de eetstoornis, je hebt een eetstoornis

Bij het ondernemen van kleine activiteiten blijkt dat jouw geliefde de eetstoornis niet is, maar dat hij/zij een eetstoornis heeft. Het hebben van een eetstoornis en alle gedragingen die daarmee gepaard gaan kunnen leiden tot conflicten. Maar onder de eetstoornis zit iemand met een persoonlijkheid, iemand van wie je onvoorwaardelijk houdt. Laat de ruzies over het eten de relatie met jouw geliefde niet verpesten en onderneem activiteiten waarbij de focus even op iets anders ligt dan op eten.

Begrip

Door de onwetendheid van veel mensen en het taboe rondom eetstoornissen is het moeilijk om iemand met een eetstoornis te begrijpen. Door het lezen van boeken en blogs over eetstoornissen is het mogelijk een klein kijkje te nemen in het hoofd van iemand met een eetstoornis. Dit kan worden uitgesproken: ‘Ik weet niet wat er allemaal in je hoofd om gaat, maar weet dat ik er voor je wil zijn.’ Het krijgen van steun zorgt voor een opening in het web. Het geeft je het gevoel dat iemand om je geeft en aan je denkt, in tegenstelling tot jouw overtuiging dat je niets waard bent.

Mijn advies aan ouders en bondgenoten

Erken de eetstoornis en blijf praten! Laat door kleine gebaren zien wat iemand voor je betekent, dat je om je vriendin of kind geeft. Dit geeft een gevoel van steun, een gevoel dat iemand om je geeft, en dat kan van grote waarde zijn om stappen te zetten om de eetstoornis te overwinnen!

Neem gerust contact op met ons op om te overleggen wat u het beste kan doen. Of bel voor een afspraak voor uzelf of uw kind of geliefde. Bel met 0614638935. Of e-mail naar info@isapower.nl

De werkelijke verlangens en behoeften die schuil gaan onder jou eetstoornis!

Ik wil waardering en respect!

Sofie:
Ik heb wel eens gelezen dat de diepste menselijke behoefte gerespecteerd en gewaardeerd worden is. Voor de meesten is er geen ergere straf te verzinnen dan niet te worden gezien of opgemerkt. Het beeld dat we van onszelf hebben, wordt mede gevormd door hoe anderen over ons denken. Wie door zijn omgeving als loser wordt gezien zal geen hoge pet van zichzelf hebben. Het omgekeerde geldt ook: wie door anderen wordt geprezen vanwege zijn successen, zal zichzelf niet omschrijven als een domoor. Hier geldt wel dat de ene persoon er gevoeliger voor is dan een andere persoon.

Met onzekerheid word je niet geboren. Vanaf je geboorte tot rond je tweede levensjaar leef je in onschuld en verwondering. Je gedrag wordt ingegeven door je natuurlijke instincten van nieuwsgierigheid, speelsheid en waaghalzerij. Na je derde jaar begin je langzaam maar zeker overtuigingen van andere mensen, vanuit je cultuur en opvoeding over te nemen. Ook creëer je ze zelf onbewust door levenservaringen. In de loop der jaren bouw je dus een heel arsenaal aan overtuigingen op. Overtuigingen hebben tot gevolg dat je sommige informatie uit de 'buitenwereld' wel oppikt en andere niet. Overtuigingen zijn de grootste richtinggevende kracht voor je gedrag. Overtuigingen kunnen je helpen maar ze kunnen je ook belemmeren. ‘Ik ben niet leuk’, ‘ik ben nou eenmaal zo’, ik kan niets’… zijn uitspraken die wijzen op een belemmerende overtuiging. Deze belemmerende overtuigingen hebben jaren een rol in mijn leven gespeeld.

Fotografie Ethan Robertson, unsplash.com

Samen met mijn ouders en mijn oudere broer ben ik opgegroeid in een klein dorpje in Brabant. Als baby en peuter was ik naar horen zeggen soms een pittig meisje maar als kleuter en jong meisje was ik een vrolijk kind. Tenminste, ik gedroeg me vrolijk. Maar achter die vrolijkheid schuilde op sommige momenten ook vaak enige onzekerheid. En uit onzekerheid gedroeg ik me zoals ik dacht hoe andere mensen mij wilde zien. Ik hoopte hiermee bevestiging of waardering te krijgen. Ik wilde aardig gevonden worden. Hierdoor deed ik soms dingen die mijn eigen grenzen overschreden. Ik waaide met alle winden mee. Afhankelijk van de situatie gaf ik een ‘geaccepteerde’ mening. Naar mijn eigen mening luisterde ik niet. Wat zouden andere mensen van mij vinden als ik een andere mening zou hebben? Ik hield me veelal bezig met het vergelijken van andere mensen. Door mijzelf continu te vergelijken met anderen en de ander altijd mooier, geleerder en leuker te vinden, daalde mijn lage eigenwaarde die ik in mijn jeugd had naar een dieptepunt.

Complimentjes gingen mijn ene oor in en het andere oor uit maar kritiek dat op mij gericht was kon ik niet loslaten. Opmerkingen die in mijn kinderjaren/jeugd zijn gemaakt weet ik nu nog maar al te goed. Omdat ik mij altijd sterker voordeed dan hoe ik me werkelijk voelde, wisten weinig mensen van mijn onzekerheid af. Ik had vriendinnetjes, lieve ouders, we gingen vaak op vakantie, een prima leventje toch? En inderdaad er zaten zeker ook hele leuke periodes tussen. Periodes van plezier maken, feestjes, met vriendinnetjes spelen. Ik koester deze momenten zeker. Maar ze hebben helaas niet bijgedragen aan het ontwikkelen van mijn eigenwaarde. De waarde die ik aan mezelf hechtte baseerde ik ook op het halen van prestaties. ‘Als ik een goed cijfer haal…’,  ‘als ik veel verdien…’, ‘als ik er goed uitzie…’ dan ben ik waardevol. En als ik waardevol ben dan word ik geaccepteerd door andere mensen. Ik maakte mijn eigenwaarde afhankelijk van allerlei (te hoge) eisen die ik aan mezelf stelde. Goed was nooit goed genoeg. Ik legde de lat steeds hoger.

Hoewel ik niet te dik was ben ik in de laatste klas van de middelbare school gaan lijnen. Ik was toen 16 jaar. Het lijnen ging mij goed af. Eindelijk iets dat me wel goed afging. De complimentjes hierover stimuleerde mij om door te gaan. Ook toen de complimentjes overgingen in bezorgdheid. “Nog één kilo mam, dan stop ik echt met lijnen”. Maar in plaats van te stoppen met lijnen stond ik bij de drogist te informeren naar laxeermiddelen. Een half jaar later werd ik met flink ondergewicht opgenomen in het ziekenhuis; anorexia. Hoe mager ik ook was, ik zag het niet. En de angst om aan te komen was enorm.

Het bereiken van een lager gewicht gaf mij een gevoel van overwinning en eigenwaarde. Zwaarder worden zag ik als falen, zwakte en gebrek aan discipline.

Vanaf dat moment was iedere dag een strijd, een strijd waarvan ik niet wist of ik ‘m ging winnen. Ik wilde wel ‘beter’ worden maar niet aankomen. Meerdere keren ben ik maandenlang opgenomen geweest in gespecialiseerde klinieken. In de kliniek kwam ik in gewicht aan maar thuis kon ik het eetpatroon van de kliniek niet vasthouden waardoor meerdere terugvallen onvermijdelijk waren. In de kliniek werd er in eerste plaats gewerkt aan het normaliseren van je eetpatroon en het aankomen in gewicht. Dit nam zoveel tijd en energie in beslag dat ik mij minder concentreerde op de therapieën en de individuele gesprekken om de eetstoornis aan te pakken.

Lichamelijk ging het na ontslag even wat beter met mij maar mijn sterke belemmerende overtuigingen hielden de eetstoornis in stand.

Ik besefte toen ook dat het niet het gewicht was die mij geestelijk kapot maakte maar de gedachten die ik had over eten en over mezelf. Hoe langer de anorexia in mijn lijf zat, hoe moeilijker ik het vond om afscheid te nemen van deze ziekte.

Naast de ellende die de anorexia veroorzaakte, gaf het mij ook houvast, een gevoel van controle. De dagen leken allemaal op elkaar; calorieën tellen, bewegen, piekeren. Bewegen was een must. Of ik zin had of niet, ik moest fietsen. Fietsen door de regen, fietsen door de sneeuw. Het moest, het moest van mezelf. Mijn gezondheid interesseerde mij niet, al zou ik dood neervallen. Piekeren deed ik heel de dag door. Piekeren over of ik wel of niet zou eten en als ik van mezelf mocht eten dan piekerde ik over wat ik zou gaan eten. En als ik dan had gegeten, al was het alleen een stukje komkommer, dan piekerde ik over hoe ik de calorieën zo snel mogelijk kon kwijtraken.

Ik hoefde mij niet bezig te houden met het ‘echte leven’. Het leven waarin beslissingen genomen moeten worden, het leven dat vol zit met het nemen van verantwoordelijkheden.

Ik wilde leven in mijn eigen veilige wereldje waar ik de regie had. Mijn ouders en mijn broer voelden zich machteloos. Zij zagen mij steeds verder wegglijden maar konden niets anders doen dan toekijken en hopen dat ik ging inzien dat ik hulp nodig had. Sommige mensen uit mijn omgeving gaven mijn moeder het advies om mij op een stoel vast te binden en het eten desnoods naar binnen te proppen. Voor een buitenstaander is het niet voor te stellen hoe het leven in een gezin met een familielid met anorexia er uit ziet. De ruzies, het verdriet, de angst en de discussies over het niet-eten was iedere dag een aanslag op ons gezin. Iedereen binnen ons gezin moest wijken voor mijn eetstoornis. Op momenten dat ik at at ik het liefste alleen. In een plastic tasje liep ik met mijn bordje, bestek en eten naar boven waar ik op een dwangmatige manier mijn eten tot me nam. Over elk hapje moest ik vijf minuten doen.

In de tijd dat ik van mezelf moest puzzelen mocht ik pas een hap nemen als ik een juist antwoord op een juiste vraag had gegeven.

Het contact met vriendinnen werd steeds minder. Niet alleen mijn familie maar ook mijn vriendinnen vonden het steeds moeilijker om met mijn veranderde gedrag om te gaan. Ik zonderde mij het liefste af zodat niets of niemand mij in de weg stond bij het uitvoeren van mijn eigen regels. Niemand mocht mij storen als ik aan het piekeren was. Niemand mocht mij storen als ik met eten en niet-eten bezig was. Net als bij mijn familie wilde ik ook niet in aanwezigheid van andere mensen eten. Etentjes ging ik uit de weg en ook op feestdagen zoals verjaardagen en Kerstmis was ik het liefste onzichtbaar. Weken voor zo’n feestdag piekerde ik mij suf over hoe ik die dag moest doorkomen. Als ik niet onder een etentje uit kon komen dan belde ik naar het restaurant op om te informeren of ze ook vetvrije kleine maaltijden hadden. En met een vetvrije maaltijd bedoelde ik een kleine portie gekookte sperziebonen.  

Ik kon liegen als de beste. Niet-eten, bewegen en studeren stonden bij mij op de eerste plek.

Aan mijn motivatie lag het niet maar vanwege gezondheidsredenen heb ik meerdere opleidingen moeten beëindigen. Het was een eenzame tijd. Als mijn vriendinnen op vrijdagavond op stap gingen voelde ik me nog eenzamer. Op die momenten maakte ik me zo klein mogelijk en kroop dan huilend op mijn slaapkamer tegen een warme verwarming aan. Doordat ik vel over been was voelde ik mijn ruggengraat tegen de harde verwarming maar de warmte had ik nodig om op temperatuur te komen. Dit was mijn manier om de dagen door te komen.

In de eerste jaren van mijn eetstoornis voelde ik mij gek genoeg heel sterk. Hoe dun ik ook was ik had het idee dat ik lichamelijk de hele wereld aan kon. Ik overschreed mijn eigen grenzen. Ik wilde niet moe zijn. Ik mocht niet moe zijn. Na meerdere terugvallen voelde ik dat mijn lichaam steeds meer opraakte. Door de ondervoeding en vermagering traden steeds meer lichamelijke klachten op. Mijn spieren begonnen zeer te doen. Als gevolg van ondervoeding ging mijn lichaam letterlijk mijn spieren opeten. Mijn haren vielen uit maar als gevolg van de lage lichaamstemperatuur ontstond er in mijn gezicht en op mijn armen, borst en rug juist een donsachtige beharing. Dit beschermde mij tegen de kou. Mijn handen en voeten waren altijd paars door de slechte doorbloeding. Ik had last van een trage hartslag en een lage bloeddruk en mijn menstruatie is jaren weggebleven. Hoe langer mijn eetstoornis een deel van mijn leven uitmaakte hoe meer andere klachten ik er bij kreeg. Naast het overmatig bewegen en het compulsief bezig zijn met niet-eten werd ander gedrag ook steeds dwangmatiger.

Ik wilde alles onder controle hebben. De koffie- en theekopjes moesten van mij allemaal gelijk staan met het oortje naar rechts, mijn kleding moest op kleur hangen van donker naar licht en keurig in stapeltjes, en met een liniaal ging ik iedere dag na of mijn interieur wel goed stond.

Dit is nog maar een fractie van alle handelingen die mij bezig hielden. Ook op het gebied van eten wilde ik de regie hebben. Zo zocht ik in de supermarkt naar appels van een bepaalde grootte. De appel sneed ik in een bepaalde volgorde en deze stukjes at ik in een bepaalde volgorde en in een door mij voorgeschreven tijd op. Over een appel deed ik ruim een uur. Als ik at dan moest dit perse op het tijdstip wat ik voor ogen had, geen minuut eerder of later. Als we wel eerder of later aten dan waren de poppen aan het dansen.

De anorexia haalde het slechtste bij mij naar boven en ik reageerde mijn gedrag af op mijn familie of op mezelf. 

Ik had pas ‘rust’ als alles ging zoals ik het graag wilde. Vermoeiend. Vermoeiend voor mij maar ook voor mijn familie. Zij moesten zich van mij aan mij aanpassen. Controle is een factor die sterk geassocieerd wordt met anorexia. Deze cyclus wordt langzaamaan een obsessie en is vergelijkbaar met een verslaving. Door mijn perfectionisme en doordat ik alles op mijn manier wilde doen was mijn spontaniteit en flexibiliteit ver te zoeken. Het moest volgens de regels, in de juiste volgorde en zoals het in het hoofd zat. Hierdoor verloor ik vaak de hoofdzaak uit het oog. Hoewel ik van nature een hartelijk en attent persoon ben, was de Sofie met eetstoornis geen gezellig gezelschap.

Op sommige momenten was ik echt heel gemeen. Kom niet aan mijn eetstoornis!

Het bezighouden met de regels en procedures was als het ware in mijn karakter gaan zitten, het onverwachte kon ik moeilijk toelaten en het leek alsof ik weinig gevoel voor humor had. Voor mijn anorexia had ik alles over. Ik paste mij in die tijd slecht aan en ondanks mijn onzekerheid kon ik mij behoorlijk autoritair opstellen. Uiteindelijk was ik bang om fouten te maken en daardoor onderhevig aan twijfels. Mijn reactie was niet voor niets altijd: "ja, maar…". Angst, hoge eisen die ik aan mezelf stelde en zelfhaat zorgde voor depressieve buien in die periode. Ondanks het feit dat ik graag erbij wilde horen, ging ik me juist meer afzonderen. Ik was bang dat andere mensen mij in de steek lieten als ze zagen wie ik echt was. In mijn ogen was ik namelijk een saai, lelijk persoon die niets kon. Ik haatte mezelf.

Er zijn tijden geweest dat ik mezelf dood wenste.

Gelukkig waren er ook tijden dat ik vrolijker in het leven stond. De momenten dat het beter met me ging hielden mij op de been. Periodes van verliefdheid ook. Ik geloofde niet dat er iemand was die mij leuk vond maar de behoefte om een relatie aan te gaan was er wel.  Door mijn innerlijke strijd had ik behoefte aan warmte van buitenaf. Iemand om gezellige dingen mee te ondernemen. Iemand die van mij hield en die mij niet in de steek zou laten. Ik heb kortdurende en lange relaties gehad. In het begin van deze relaties lukte het me redelijk goed om mijn eetstoornis te verbergen. Ik hoopte dat een relatie uiteindelijk zou bijdragen aan het overwinnen van mijn eetstoornis. Maar hoe langer de relatie duurde, hoe lastiger het werd om mijn eetgestoorde gedrag en mijn dwangmatigheden te onderdrukken. De eetstoornis kreeg ook op dit terrein de overhand. Het waren geen gemakkelijke tijden. En het was kliniek in, kliniek uit…

In juni 2003 heb ik mijn huidige vriend leren kennen. Wij hebben samen drie kinderen. In het begin van onze relatie heb ik niet meteen verteld dat ik een eetstoornis had want toen wij elkaar leerden kennen ging het best goed met mij. En ik was zo verliefd dat ik hoopte dat mijn eetstoornis spontaan zou verdwijnen. Het was een mooie gedachte, waar ik op dat moment echt in geloofde, maar niet realistisch. Ik dacht in 1995 ook dat ik weer zou gaan eten als ik een poes zou krijgen van mijn ouders. De poes is er gekomen maar mijn eetstoornis is er niet minder op geworden. Ook niet tijdens onze relatie. Gelukkig heeft de eetstoornis ons niet uit elkaar gedreven. Want naast leuke tijden waren er ook moeilijke tijden. We houden veel van elkaar maar we zijn op veel gebieden verschillend. In deze moeilijke tijden hebben we onder andere geleerd om elkaar meer te accepteren en om vaker met elkaar, op een goede manier, te communiceren.

De eerste twee zwangerschappen zijn voorbeelden van deze moeilijke momenten. Hoe blij we ook zijn met alle drie de kinderen, de zwangerschappen verliepen niet zoals ik het graag had gezien.

Het moment dat ik hoorde dat ik zwanger was van de oudste staat bij nog heel goed bij. Omdat ik door mijn anorexia jarenlang niet menstrueerde en omdat ik nachtelijke zweetbuien had was ik langs de huisarts gegaan om na te gaan of ik vervroegd in de overgang zat. De uitslag van de huisarts was daarom een grote verrassing toen ik hoorde dat ik zwanger was. Blijdschap en bezorgdheid wisselden zich af. Maar een ding stond als paal boven water, ik wilde er voor gaan. Ik wilde mama worden van het kindje in mijn buik. De langdurige misselijkheid van de zwangerschap zorgde ervoor dat ik mijn gewicht niet op peil kon houden. Ik viel zelfs af. En ook geestelijk voelde ik me allesbehalve sterk. Ik liet mij opnemen in een gespecialiseerde kliniek voor eetstoornissen waar ik vaker was opgenomen. Ik vond dit om verschillende redenen moeilijk. Ik was op die locatie al vaker opgenomen en nu was ik ook nog eens zwanger. Ik schaamde mij ontzettend. De opname in de kliniek en de steun van mijn familie en mijn klinisch verloskundige hebben mij op de been gehouden.

Ik moest in het ziekenhuis bevallen en na de bevalling moest ik een weekje in het ziekenhuis blijven om aan te sterken. Totaal onverwacht had mijn zoontje een heel mooi startgewicht tijdens zijn geboorte.

Ik was en ben daar nog steeds trots op. De tweede zwangerschap was plat gezegd ‘gepland’. Maar net als de eerste zwangerschap verliep deze niet in rozengeur en maneschijn. Ik was de eerste twintig weken weer ontzettend ziek en het zelf stoppen met mijn antidepressiva maakte de zwangerschap erg zwaar. Lichamelijk en geestelijk kon ik de zwangerschap niet aan. Mijn moeder kreeg af en toe te horen dat mensen uit mijn omgeving mij egoïstisch vonden. De eerste zwangerschap was zwaar en nu koos ik als eetgestoorde weer voor een zwangerschap? Het deed mij zeer dat er achter mijn rug om gekletst werd. Toen ik weer moest worden opgenomen schaamde ik mij opnieuw voor de hulpverlening. Gelukkig haalde ik kracht uit de steun van mijn familie en natuurlijk uit mijn zoontje. Het was een pittige zwangerschap. Omdat ik niet aan de eisen van de kliniek voldeed moest ik eerder met de behandeling stoppen. Ik denk er niet graag aan terug.

Aan de bevalling heb ik juist wel hele mooie herinneringen.

De bevalling van mijn oudste dochter was en is voor heel speciaal. Vanwege mijn lage gewicht moest ik in het ziekenhuis bevallen. Maar door een onverwachte, turbo bevalling heb ik mijn dochter zelf ter wereld gebracht. Toen het hoofdje ‘geboren’ was, heb ik zelf met mijn handen mijn dochter vastgepakt en uit mijn buik/lijf gehaald. Zo bijzonder. Als ik eraan terugdenk voel ik weer de kracht die ik toen gebruikte om in mezelf te geloven. Een ‘tjakka moment’.

De bevalling heeft mij geleerd dat het ook goed kan gaan als je iets niet onder controle hebt. Kortom de bevalling was op meerdere punten een leermoment. Na deze bevalling heb ik, met behulp van een coach die aan huis kwam, gewerkt aan zelfinzicht. En stapje voor stapje voelde ik me, met alle ervaringen van de afgelopen jaren, zowel lichamelijk als geestelijk steeds sterker. Ik durfde angsten aan te gaan. Ik kon weer meer genieten en ik ben een HBO opleiding gaan volgen. De opleiding heeft bijgedragen aan een sterk reflecterend vermogen waardoor ik nu letterlijk en figuurlijk steviger met beide voeten op de grond sta. Ik heb me meer losgemaakt van mijn ouders en ik durf steeds meer te vertrouwen op mijn eigen kunnen en op mijn eigen mening. En als ik een keer een minder goede dag heb dan weet ik daar mee om te gaan. Wat me voorheen niet lukte is me nu wel gelukt: in juni 2013 heb ik mijn opleiding met positief resultaat afgerond. En tijdens de opleiding ben ik ondertussen bevallen van een tweede dochter. Dit keer zonder opname. Ik kan nu alweer zes jaar tegen mezelf zeggen dat ik goed genoeg ben. Ik ben niet perfect maar dat hoeft ook niet. Nu ik van mezelf niet meer hoef te streven geniet ik meer van het leven. Ik ben trots op mezelf!

Sofie Loots - Ervaringsdeskundige en Coach bij ISA Power

Hoe vertel ik mijn ouders dan ik een eetstoornis heb?

Toen ik 41 jaar was ontdekte ik dat ik dat mijn omgang en regeltjes omtrent eten en mijn vreetbuien niets meer te maken hadden met mijn 'Bourgondische' levensstijl.

Hoi, ik ben Kirsten, Ik ben nu 42 jaar oud. 
Als een bourgondiër typeerde ik mezelf het liefst.

Het was het excuus voor het vele eten.

Ik kon niet anders concluderen dan dat ik een eetstoornis had. Het toegeven aan jezelf dat je een eetstoornis hebt is erg moeilijk. Het besluit om er vanaf te willen vond ik nog moeilijker omdat ik mij realiseerde dat dit zou betekenen dat ik al mijn 'veiligheden' (regeltjes en eetbuien) los zou moeten gaan laten. Het aller moeilijkste vond ik het om mijn ouders te vertellen dat ik een eetstoornis had. Ik kom uit een familie waar we allemaal van lekker eten houden, waar eten gelijk staat aan gezelligheid, maar waar ook diëten een vaak toegepast middel was om na een periode van veel eten de balans terug te vinden.

Zouden mijn ouders zich schuldig voelen?

Door mijn ouders te vertellen dat ik een eetstoornis heb was ik bang dat zij zich schuldig zouden gaan voelen omdat eten of diëten altijd een centraal thema is geweest in ons gezin. Hoewel mijn ouders verbaasd waren reageerden ze heel liefdevol en zijn ze erg geïnteresseerd in het coachingstraject dat ik gekozen heb om van mijn eetstoornis af te komen. Ik woon al 20 jaar niet meer thuis, maar mijn ouders zijn erg belangrijk. Ik woon al 20 jaar niet meer thuis, maar de rol van mijn ouders is er wel degelijk bij mijn herstel.

Bij mij zie je aan de buitenkant niet hoe het werkelijk met mij gaat. 

Het begrip dat ze opbrengen, de interesse die ze tonen, de leerpunten die ik met hen kan delen en waar we leuke gesprekken over voeren, het draagt allemaal bij en maakt het voor mij ook makkelijker om over te praten. Bij mij zie je aan de buitenkant niet hoe het werkelijk met mij gaat. Ik ben een type waarbij aan de buitenkant niet te zien is hoe ik mij werkelijk voel. Ik zoek hulp en zet een traject in gang. Pas dan informeer ik mijn omgeving. Voor de mensen om mijn heen is bijna niet te herkennen dat het niet goed met mij gaat.

Mijn eetstoornis zorgde er wel voor dat ik dikker en dikker werd 

Maar in ons gezin waren we allemaal stevig, dus in eerste instantie viel dat niet zo op. Toen ik uit huis ging had ik alle vrijheid om aan mijn vreetbuien toe te geven en toen vlogen de kilo's er aan. Mijn ouders waren toen wel bezorgd, maar aan een eetstoornis heeft niemand van ons ooit gedacht. Omdat ik dik was werd niet meteen aan een eetstoornis gedacht. Mijn ervaring is dat bij extreem dik minder snel de koppeling wordt gemaakt naar een eetstoornis dan bij extreem dun.

Ik had gekke en rare regeltjes.

Zelf heb ik daarom nooit mijn rare regeltjes omtrent eten, het dwangmatige en obsessieve eetgedrag en mijn compensatiedrang gezien als een eetstoornis. Mijn eetstoornis heeft zich notabene het meest gemanifesteerd toen ik eindelijk een normaal figuur had na mijn maagverkleiningsoperatie. Wat ik maar wil zeggen, een eetstoornis zie je niet altijd aan de buitenkant. Het zit in gedrag. Het gedrag kan heel subtiel zijn; selectief eten, stiekem eten, ogenschijnlijk onschuldige eetregeltjes, veel met gewicht bezig zijn, beweegdrang, laag zelfbeeld etc. Toen ben ik gaan terugrekenen wanneer de regeltjes omtrent eten en de vreetbuien mijn leven in zijn geslopen en ik kwam tot het verbijsterende besef dat dit minstens 25 jaar geleden moet zijn geweest.

Het fijne aan coaching van ervaringsdeskundigen is dat ze dit gedrag herkennen.

Het is bijna niet uit te leggen aan iemand die geen eetstoornis heeft hoeveel regeltjes je kunt verzinnen (en in stand kunt houden) omtrent eten. Mijn coach vind geen van mijn regeltjes raar en herkent veel van mijn regeltjes, waarvan ik dacht dat ik de enige op de wereld was die dit soort absurditeiten zichzelf heeft opgelegd.

Het voelt als een bevrijding

Je hoeft een ervaringsdeskundige coach niet uit te leggen hoe dit soort regeltjes een eigen leven gaan leiden, ze hebben het immers zelf ervaren. Het voelt als een bevrijding dat ik mijn eetstoornis heb toegegeven Het voelt als een bevrijding dat ik mijn eetstoornis heb toegegeven en erover kan spreken met anderen (dierbaren, lotgenoten). Het is niet meer een geheim en de eenzame strijd die het jaren is geweest. Juist het begrip uit de omgeving maakt dat ik met de dag gemotiveerder wordt om definitief mijn eetstoornis achter me te willen laten.

Ik durf steeds beter de regeltjes en dwangmatigheden los te laten en ik leer steeds meer te vertrouwen op mezelf. Coaching helpt hierbij erg goed, maar de steun van je dierbaren is minstens zo essentieel.

Kirsten

P.s: Heb jij ook een verhaal wat je wilt delen? Stuur dit dan naar info@mijnkindheefteeneetstoornis.nl. Mijn Kind Heeft een Eetstoornis is onderdeel van ISA Power

Hoe kan ik mijn volwassen kind helpen met een eetstoornis?

Dit verhaal is geschreven door Moeder – Gineke 

Mijn dochter Kirsten, van 42 jaar, is op dit moment een eetstoornis aan het overwinnen.

Daar zit je dan als moeder op de bank naast je dochter van 42 jaar die enthousiast vertelt over een gezellig weekend op de Veluwe met allemaal lotgenoten die een eetstoornis hebben.

Eetstoornis? Ik wist niet dat mijn dochter een monster in haar hoofd had...

Ik heb geluisterd naar haar verhalen en ben er ook erg van geschrokken. Vooral van de emoties die bij haar los gekomen zijn. Ik heb nooit geweten dat het zo diep zat bij haar. Ik schaam me een beetje dat ik als moeder niet gemerkt heb dat mijn dochter al meer dan 25 jaar aan een eetstoornis lijdt! Zoals ze het zelf beschrijft heeft ze een ‘eetmonster’ in haar hoofd en wat dat monster aangericht heeft is niet mis. Kirsten zag er ondanks haar overtollige kilo’s altijd goed gekleed en verzorgd uit. Door haar vrolijke natuur is ze altijd en overal een welkome gast. Als Kirsten de deur binnenkomt, is het huis gevuld met lawaai en vrolijkheid. Ze geniet van het leven en houdt van mensen en gezelligheid om zich heen. Zo dacht ik.

Ik wist niet dat mijn dochter een monster in haar hoofd had

Ik heb nooit geweten dat dit allemaal alleen maar de buitenkant van Kirsten was en ik had er geen idee van dat er een monster in haar hoofd zat die haar leven beheerst. Op een middag in 2007 kreeg ik een telefoontje Op een middag in 2007 kreeg ik een telefoontje van Kirsten en ze vroeg me of ze ’s avonds een hapje mee eten kon. Natuurlijk was dat geen probleem, het is altijd gezellig als Kirsten komt. Na het eten vertelde ze dat ze iets met ons bespreken wilde.

Wat, een maagverkleining?

Ze vertelde ons dat ze een maagverkleining wilde ondergaan om van haar overtollige kilo’s af te komen. We schrokken ervan, dit is een grote ingreep die ook niet zonder risico’s is. Maar toch hebben we haar gesteund in haar besluit en zijn samen met haar dit traject ingegaan. We hebben zo vaak samen gelijnd en nu ze voor deze manier van afvallen gekozen heeft willen wij haar ook nu helpen om dit traject goed af te sluiten. En dat is gelukt, Kirsten is 65 kilo afgevallen! De maagverkleining was absoluut geen makkelijk besluit. Als er iemand is die denkt dat het een makkelijk besluit is om op deze manier af te vallen heeft het mis. Het is namelijk een traject dat niet eenvoudig is, want op deze manier duurt het ook lang voordat je 65 kilo kwijt raakt. En ook deze manier van afvallen heeft veel moeilijke momenten!

Het is je eigen schuld dat je zo dik bent!

Ik heb veel respect voor mensen die er zoveel voor over hebben om weer een normaal en gezond lichaamsgewicht te krijgen. Het is je eigen schuld dat je dik bent. Men denkt zo vaak dat het je eigen schuld is dat je zo dik bent want immers: ’ieder pondje gaat door het mondje.’ Ik weet waar ik over spreek want ik ben ook al mijn levenlang opzoek naar de balans tussen mijn vraatzucht en mijn ijdelheid. Kirsten is dus mooi afgevallen en nu zou je denken het probleem is opgelost maar dat is dus niet waar. Het monster heeft zich een poosje koest gehouden maar kwam weer terug en het gevecht begon opnieuw. Het eten moest nu gecompenseerd worden door (dwangmatig) bewegen want het gewicht MOEST natuurlijk op peil blijven. Nog een rust in haar hoofd.

Een burn-out, dat ook nog?

Toen kreeg Kirsten een burn-out. Onze Kirsten een burn-out? Hoe kan dat nou dat is toch niets voor Kirsten? Door al de regeltjes die voor zichzelf gecreëerd heeft is Kirsten zonder het zelf in de gaten te hebben een perfectionist geworden en dit heeft er mede toe geleid dat ze een burn-out kreeg. Door verschillende coaches die haar geholpen hebben om haar burn-out te genezen is er behoorlijk in haar verleden gewroet. Hierdoor kwam Kirsten haar eetgedrag ook aan de orde en kwam Kirsten er achter dat ze een eetstoornis heeft. Daar moet je dan eerst een burn-out voor krijgen! Als moeder vraag je je dan af,… wat heb ik gemist?

Ik heb nooit gedacht bij Kirsten aan een eetstoornis.

Volgens mij hield ze gewoon van lekker en veel eten zoals de hele familie dat doet. Bij Kirsten liep het wel wat uit de hand en was het wat extreem, maar een eetstoornis kwam niet bij mij op. Nu heb ik het idee dat het niet eten eerder als eetstoornis wordt herkend dan het overvloedig eten. Hoe dan ook ieder vorm van eetstoornissen heeft aandacht en hulp nodig. Ik weet dat Kirsten erg blij is met de hulp van Isabelle (ISA Power) die het zelf heeft meegemaakt en weet hoe het is om een eetstoornis te hebben. Wie kan beter helpen dan iemand die het zelf aan den lijve ondervonden heeft? Ik zie dat Kirsten op de goede weg is samen met haar coach om definitief met het ‘eetmonster’ af te rekenen.

Kirsten is pas 42 jaar en ik hoop dat ze nog lang mag genieten van haar leven zonder eetmonster in haar hoofd! Ik weet dat Kirsten me niets kwalijk neemt want ook zij heeft pas sinds kort haar eetstoornis geaccepteerd. En volgens mij kun je pas beginnen met het overwinnen van een eetstoornis als je toegeeft dat je een eetstoornis hebt.

Gineke

P.s: Heeft u ook nog tips die waardevol zouden kunnen zijn voor anderen ouders en familie leden? Stuur deze dan naar info@mijnkindheefteeneetstoornis.nl www.mijnkindheefteeneetstoornis.nl Een initiatief van ISA Power

Mijn zoon had een eetstoornis!

Dit verhaal is geschreven door dappere moeder – Angelique

Toen haar zoon 12 jaar was zag ze haar hem veranderen in iemand die ze niet meer kende. De eetstoornis nam controle over hem. Van alle mensen die aan anorexia lijden is ongeveer 10% tot 15% man/jongen.

Wat is er toch met hem aan de hand?

Het was eind groep 8 (Rowan was toen 12 jaar) en er gebeurde van alles. Je leeft in een roes, je ziet je zoon veranderen in iemand die je niet kent. Rowan was een fanatiek voetballer en had maar 1 droom : profvoetballer worden!

Mijn moeder hart verscheurde...

Met de dingen die hij allemaal deed zag ik, en velen buitenstaanders met mij, dat hem op deze manier niet zou gaan lukken. Na een afwijziging bij een selectie van een voetbalclub leek het wel of er iets in hem was geknapt. Hij wilde voetballen en zijn middelbare tijd bij het Scheldemondcollege doen. Hij had zich voor 200% ingezet en het lukte hem gewoon niet. Hij werd onrustig, ging eigen trainingsschema’s aanleggen, vermagerde sterk en leefde in zijn eigen wereld. School werd ook angstig. We beseften dat het gruwelijk mis zou kunnen gaan.

Op school hadden ze al een plan klaar liggen voor de dag waarop het mis zou kunnen gaan met Rowan. We keken er allemaal op toe en konden ‘het’ destijds nog geen naam geven. Hij rende zonder reden van het schoolplein en in de klas viel hij weleens flauw. Hij was een “vreemde vogel” en daardoor werd hij op school ook nog eens gepest. Rowan deed ‘raar’ en zo kende zijn klasgenoten hem niet. Sterker nog, wij ook niet.

Onmacht

Je wilt wel wat doen maar je weet niet wat.We hebben het aangekeken totdat hij een keer niet goed werd op het voetbalveld. Je kon er eigenlijk op wachten. Het frustrerende was dat ik hem bijna nergens mee naar toe kreeg, alleen met een hele goede gegronde reden. Ik had destijds een sportdiëtiste ingeschakeld om hem te laten inzien wat een echte sporter nodig heeft. Zij gaf mij al een blik van ‘dit is niet goed”. Zijn lengte met zijn gewicht was toch wel erg zorgelijk. Wat moet je bij een diëtiste als je zoon niet wilt eten? Daarna hem ik hem meegekregen naar de schoolarts van de GGD. Die zei kom over een maand maar terug en ik weet zeker dat Rowan dan is aangekomen. Heeft ook de moeite genomen om allerlei voetbalverhalen mee te geven. Toen we de deur uit waren wist ik al meteen ‘dit gaat hem niet worden”.

De blik in de ogen van de arts vergeet ik nooit meer…... dit was foute boel!

Ik heb gelijk een afspraak gemaakt bij de kinderarts. Dit vond Rowan niet leuk, maar de situatie was gevaarlijk en ik moest doorpakken! Zijn gewicht met lengte was extreem zorgelijk. Daarnaast moesten er wat onderzoeken afgenomen worden. Bloed afnemen wat niet in 1 keer lukte dus moest nog een 2e keer en daarbij werd ook nog een hartfilmpje gemaakt. Die blik van die mevrouw die dat filmpje maakte vergeet ik nooit meer. Het filmpje zou digitaal verzonden worden naar de andere afdeling in het ziekenhuis. Echter, stond zij erop toe dat we het toch maar gelijk even persoonlijk gingen afgeven.

De uitslagen waren niet goed.

Toch besloot de kinderarts hem te laten gaan en hem zelf de kans te geven zich te herpakken. Ik zag dat hij ongelukkig was en hij wist het niet meer, maar toch…..ging hij door. Al moest hij er bij neervallen. Hij moest en zou presteren van zichzelf, in het veld en op school. De wedstrijden gingen gewoon door. Op een gegeven moment wist hij volgens mij niet meer dat hij op het veld stond. Hij stond er, maar daar had je het mee gehad. Ouders, ploeggenootjes, kennissen en vrienden begrepen er ook niets van. Waar is de Rowan die overal was? Bij de bal, die overzicht had en kunstjes deed?

Het was werkelijk hartverscheurend als moeder.

Ik kon er geen naam aangeven, laat staan dat een ander dat kon. Ik vreesde voor zijn leven! Het eerstvolgende bezoek bij de kinderarts had ik van tevoren een briefje afgegeven met de tekst “hoelang gaan we hiermee door totdat het echt fout gaat?” Ik was bang. Wat ik zag was dat hij uitgeput was. Die keer was hij weer afgevallen en zat hij heel diep in de gevarenzone. De kinderarts greep in. Haar woorden naar Rowan toe : je bent in een winterslaap aan het belanden net als een Beer. Hij wist precies hoe dat werkte. Dat moment als moeder vergeet je NOOIT meer! “Je moet blijven in het ziekenhuis, want het gaat niet goed met je” dat waren de woorden van de kinderarts. Die bij hem binnen kwamen als een donder slag bij heldere hemel. Hij raakte de controle kwijt. Wat ik het ergste vond is dat ik een kant van hem heb gezien die ik nog nooit eerder gezien had. Anorexia is een verschrikkelijke ziekte. Opnieuw beginnen; onderaan. Doodeng vond ik het. Je groeit al naar iets toe wat niet goed voelt. Ik heb gelijk 3 maanden verlof opgenomen en mijn doel was Rowan. Het was eigenlijk weer even mijn kleine Rowan. We moesten onderaan beginnen. Hij is 9 weken opgenomen geweest. We hadden een kinderarts, fysiotherapeut, diëtiste en een psychologe van het GGZ. Er is heel hard geknokt om Rowan uit het ziekenhuis te krijgen.

Met vallen en opstaan.

Rowan heeft nog 2 zusjes, Lieke van 6 jaar en Zoë van 2 jaar. Heel ons gezin stond op zijn kop. Met heel het gezin en familie hebben we geknokt om Rowan zoveel mogelijk bij te staan. De psycholoog zei dat Rowan de vorm “orthorexia” had. Je leert steeds meer over de eetstoornis, maar begrijpen doe ik het volgens mij nooit. Het doel is aansterken, maar als je dan toch met de vloeibare voeding (infuus) knoeit. Ik begreep het niet! In het ziekenhuis lag hij voor zijn herstel, verder wisten ze daar niets van de eetstoornis. We kregen de opdracht om niet in discussie te gaan met de artsen en andere mensen uit het ziekenhuis.

Soms voelde het wel eens alsof Rowan een slechterik was.

Maar hij kon er niets aandoen, het was de orthorexia! Uit het ziekenhuis Toen hij een goed gewicht had mocht hij naar huis. De weegmomenten bleven en de begeleiding van de psycholoog bleef ook, tot op de dag van vandaag. We hebben veel doelen en afspraken gemaakt en stapje voor stapje zijn we verder gegaan. Toch liep hij vast en was onze Rowan op zoek naar lotgenoot die hem begreep. Het gevecht tegen een eetstoornis is een hele eenzame strijd. Internet Ik ben gaan zoeken op internet. Hier ben ik in contact gekomen met een organisatie welke werkt vanuit ervaringsdeskundigheid, genaamd ISA Power.

De eerste ontmoeting met zijn coach was niet te beschrijven.

Hij voelde zich eindelijk ‘thuis’ en begrepen. Als moeder heb je alles over voor je kind, liefde geven, troosten, helpen met huiswerk, noem maar op, maar die eetstoornis begreep ik niet! Daarom is het heel belangrijk dat deze mensen er zijn, die het ook hebben doorgemaakt en weten wat het werkelijk is om een eetstoornis te hebben. Allen coaches hebben hun eetstoornis overwonnen en weten waar ze over praten. Dat geeft een heel fijn gevoel. Eigenlijk was er bij ons in de buurt maar weinig bekend over deze eetstoornis en wat de mogelijkheden waren. Ook ik als moeder heb me alleen gevoeld. Zelf kon ik niet bepalen wat wel én niet goed was en is.

Ik ben altijd mijn moedergevoel blijven volgen.

Op de goede weg! Rowan is op de goede weg. Als ouder wil je misschien te snel resultaat zien. Je wilt natuurlijk heel graag, zo snel mogelijk, je lieve, gelukkige, lachende, levensgenietende, voetballende zoon terug. Je wilt niet dat hij ongelukkig is, maar geniet van het leven! Als gezin hebben we allemaal wel op de een of andere manier te maken met de eetstoornis van Rowan. Een eetstoornis heb je niet alleen. Het is lastig, het valt niet altijd mee. Spontane uitjes naar de Mc Donalds, pannekoekhuis of feestjes zijn er niet altijd bij. Ik moet daar wel op letten dat ik daar niet al teveel aan toegeef. Ik vind dat moeilijk om daar een middenweg in te vinden. Daarnaast vind ik de dwang van Rowan ook lastig. Hij begint gewoon aan het eten omdat hij om 17.00 wilt eten. Ik heb al vaker tegenover hem gestaan omdat we het niet eens zijn over zijn dwang. Dat vind ik een hele lastige.

Er heerst bij ons in huis altijd een soort van spanning/stress. 

Het eten is samen met mijn man onze passie, maar dat wij samen kokkerellen in de keuken dat is al lang niet meer. Omdat wij er ook niet altijd meer van kunnen genieten. Soms wens ik wel eens dat die eetstoornis er één dag niet is. Er heerst bij ons in huis altijd een soort van spanning.
Onverwachtste dingen kunnen we niet overzien, maar toch ben ik daar wel mee bezig. Zelf heb ik al veel geleerd over eetstoornissen. Dat het eigenlijk niet om eten gaat, maar hetgene wat erachter schuilt. Ik heb me lange tijd schuldig gevoelt.

Ik heb me als moeder schuldig gevoelt en dit hele gebeuren heeft mij onzeker gemaakt.

Wat heb ik anders moeten doen? Waar is het mis gegaan? Wat heb ik niet gezien? Ik was er altijd voor Rowan. Hij moest zich nooit bewijzen voor mij en we waren altijd met hem op pad. Onbegrip moet ik proberen los te laten, maar dat vind ik ook nog moeilijk. Wat ik zelf ook heel moeilijk vond dat mensen heel makkelijk zeiden “als hij maar gewoon gaat eten dan komt het wel goed”. Ik liet ze het maar, omdat veel mensen het gewoon niet begrijpen. Het is een ingewikkelde ziekte. Het is een ingewikkelde ziekte wat niet met een pilletje of na een week weer over is. Het beste in het herstel is te laten blijken dat je er zoveel mogelijk voor hem bent en hem vertrouwd. Ook is het belangrijk dat we beide open en eerlijk zijn tegen elkaar en duidelijk afspraken maken. Dat is iets wat Rowan echt wel nodig heeft.

We zijn nog best wel veel met eten bezig.

We willen terugval natuurlijk voorkomen, dus we herinneren Rowan er weleens aan dat hij iets moet eten en drinken. Op het moment dat we het gezegt hebben denken we al ‘dat hadden we beter niet kunnen doen’. Loslaten! Wat is dat moeilijk, voor hem maar ook voor ons! We zouden het meer moeten loslaten, maar dat is ook lastig, want je wilt dat hij voldoende binnen krijgt. En zeker omdat hij nog steeds heel intensief met voetbal bezig is. Sinds zijn geboort is Rowan al een slechte eter, maar we hadden de hoop dat dit nog weleens beter werd. Hij zal altijd slank zijn met zijn postuur en bouw en dat is oké! Luister heel goed naar de wensen van je zoon of dochter. Sinds Rowan gecoached wordt, die zelf een eetstoornis heeft overwonnen, is hij zich heel goed gaan voelen. Hij heeft hier heel veel steun aan. Uniek is dat ISA Power ook mannelijke coaches heeft die zich inzetten, dat kom je nog nergens tegen. Zijn inzet om de eetstoornis te overwinnen is heel groot. De methode die gebruikt wordt is ook heel positief gericht.

Voelen, doen en praten worden in het coach traject bij ISA Power gecombineerd. 

De doelstellingen die hij samen met zijn coach maakt, komen vanuit hemzelf en vanuit niemand anders. Dit is ook heel belangrijk. Voelen, doen en praten worden in het coach traject gecombineerd. Voelen, doen en praten. Dit werkt beter dan alleen maar praten, want dat is Rowan zijn favoriete ding niet. Het lijkt me ook extra moeilijk, voor iedereen die worstelt met een eetstoornis, als de focus alleen maar of steeds op het eten zelf ligt. Er ligt namelijk zoveel meer verscholen onder de eetstoornis.

Ik blijf vertrouwen houden, ook al is dat soms erg moeilijk!
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal,

Angelique

P.s: Heeft u ook nog tips die waardevol zouden kunnen zijn voor anderen ouders en familie leden? Stuur deze dan naar info@mijnkindheefteeneetstoornis.nl www.mijnkindheefteeneetstoornis.nl Een initiatief van ISA Power

Eetstoornissen en "gek" zelfbeeld. Is het waar wat ik zie in de spiegel?

Een jongen met een eetstoornis?

Een verhaal over een jongen met een eetstoornis. Een jongen die net zoals ik vroeger in de spiegel keek en zichzelf niet mooi vond. Die net zoals ik in die neerwaartse spiraal terecht kwam. Een jongen die net zoals ik dingen mee heeft gemaakt in zijn leven die iedereen zouden kunnen overkomen. Een jongen die ook niet precies wist hoe hij met bepaalde dingen en emoties om moest gaan. Tja als we geboren worden krijgen we geen handleiding voor het leven cadeau! Wat zou dat fijn zijn geweest! Een eetstoornis krijgen is daarom ook geen keuze, maar of je ervan af komt wel! Lees hier het krachtige verhaal van Ad! "Meisjesziekte’ is een verhaal over hoop!

... A STORY OF HOPE ...

‘Hoe kun jij je in hemelsnaam dik vinden?’ ‘Wat zie je dan als je in de spiegel kijkt?’ Vol ongeloof staren mijn medestudenten me aan. Een spervuur aan vragen komt op me af. Allemaal zijn ze geraakt door mijn verhaal. Ze begrijpen het niet. Voor het eerst durf ik openlijk te spreken over de ziekte die me jarenlang in zijn greep had. Het geeft me kracht. De spanning die ik aanvankelijk voelde verdwijnt bij mijn eerste woorden als sneeuw voor de zon. Voor het eerst besef ik dat ik een kleine schatkist in me herberg. Een metafoor voor een prachtig stukje levenservaring. Met deze blog wil ik je een kijkje geven in het leven van een jongen met anorexia.

Mijn naam is Ad Penninx. Vanaf mijn vijftiende vocht ik jarenlang dagelijks tegen een ziekte die me tot wanhoop dreef. Een ziekte die duizenden kinderen, jongeren en volwassen kapot maakt. Letterlijk kapot. Ook ik gaf me bijna over, ik zag het niet meer zitten. Een onschuldig dieet mondde uit in een niet te stoppen drang om te vermageren. Ik wilde net zo worden als de jongens om me heen. Ik wilde indruk maken op meisjes. Slank zijn, dat werd mijn nieuwe streven. Zonder me ook maar enigszins in te lezen stortte ik me in een afvalrace, niet wetende er jaren voorbij zouden gaan waarin ik niet meer kon stoppen.

Ik startte met een aantal onschuldige regels: geen snoep, geen junkfood, liters waters, sporten, calorieën tellen en niet eten na achten. Regels die naar verloop van tijd steeds strenger werden. De scheiding van mijn ouders bracht mijn wil om mager te worden in een versnelling. Het was mijn vluchtweg. Ik voelde totaal geen behoefte om mijn kopzorgen te delen met anderen. Ik loste mijn problemen zelf wel op. Het afvallen bood me rust. Duizend calorieën per dag was in het begin mijn streven. Deze grens zou ik al snel gaan verlagen. Van twee liter water per dag was de stap naar vier liter water snel gemaakt. Op het dieptepunt van mijn eetstoornis dronk ik op dagen 6 à 7 liter water. Ik had geen flauw benul dat ik mijn lichaam hiermee ernstig in gevaar bracht. Het sporten nam extreme vormen aan. Een topsporter kon daar nog een puntje aan zuigen. Blessures wuifde ik weg. Ik moest sporten. Dag in dag uit. In de twee jaar tijd dat mijn ziekte het heftigst was heb ik geen enkele dag overgeslagen. Sit-ups, push-ups, gewichtheffen, hardlopen, voetballen. Daarnaast was de trap mijn grootste huisvriend. Dagelijks verplichtte ik mezelf om na elke maaltijd minimaal twintig keer de trap sprintend te bestijgen.

Van binnen voelde ik me door de scheiding ongelofelijk eenzaam en boos. Van buiten begon ik resultaat te zien. De eerste kilo’s verdwenen en ik had zelfs complimenten op zak. Dat gaf me een goed gevoel. Het had effect, ze zagen me staan. Ik had het gevoel alles onder controle te hebben. Een overwinningsgevoel. Ik voelde me machtig. Onbewust verloor ik juist steeds meer de grip op mijn gewichtsverlies. Steeds meer kreeg het me in zijn greep. Dit had effect op mijn lichaam en geest. Alles begon er onder te lijden.

Ik zette mijn gezondheid op het spel. Mijn lichaamsgewicht holde achteruit. De signalen van mijn lichaam negeerde ik. Ik klaagde er wel eens over bij mijn moeder, maar ik besteedde er verder weinig aandacht aan. Mentaal begon mijn eetstoornis spelletjes met me te spelen. Dit kwam vooral naar voren als ik voor de spiegel stond.

Mijn spiegelbeeld werd zijn domein. Hij imponeerde me, zette me op het verkeerde been. Ik zag mezelf niet meer, ik zag een ander persoon.  Mijn eigen spiegelbeeld. Ik zag overal vet en dikkigheid. Het gaf me een misselijk gevoel. Ik kon vaak wel janken.  Het maakte me moedeloos. Ik voelde me smerig. Mijn zelfbeeld was compleet verstoord. Het leek wel of ik een ander mens was geworden. Van binnen voelde ik me leeg. Ik deed steeds meer dingen die ik niet in mezelf herkende. Ik kwetste, ik manipuleerde, ik loog. Ik voelde me boos, verdrietig, eenzaam. Ik had nergens geen energie meer voor. Was ik dit?

Op een avond in april 2004 brak ik. Ik gaf het nog één keer een poging: een avondje uit met vrienden. De afgelopen jaren had ik me steeds meer teruggetrokken uit het sociale leven. Uitgaan vond ik vreselijk. Eenmaal binnen in de discotheek voelde ik me vervreemd van iedereen. Wat doe ik hier? Ik moet hier weg. Lichtte paniek sloeg toe. Ik snelde naar buiten, pakte mijn fiets en vertrok naar huis. Ik kwam thuis in een leeg huis. Ik voelde me alleen. Niemand was er voor me. Eenmaal op mijn kamer aangekomen bekeek ik mezelf met mijn betraande gezicht voor de spiegel. Wat wil ik nog? Het hoeft allemaal niet meer. Ik kan niet meer.

Ik kon het niet meer. Dit hield ik niet meer vol. Mijn masker brokkelde langzaam maar zeker af. Het besef was gekomen. ‘Ik ben ziek’. Radeloos sprak ik mezelf toe. Die avond zag ik eindelijk weer mezelf in de spiegel. Mijn ogen spraken boekdelen. Ik zag een angstige jongen. Elke vorm van controle was ik kwijt. Ik was de wanhoop nabij. Eindelijk erkende ik voor mezelf dat ik het niet meer alleen aan kon.

De volgende dag stond ik weer voor de spiegel. Ik keek mezelf diep in de ogen aan. In de verte zag ik een denkbeeldig vuurtje in mijn ogen branden. Ik herpakte mezelf en sprak mezelf bemoedigend toe: ‘Ik kan het!’. ‘Ik stop ermee!’.

Vanaf die dag koos ik voor een nieuwe weg. De weg naar mijn wederopstanding was er één van diepe dalen en hoge pieken. Een weg die me na jaren van vele tranen, twijfels, frustraties en pijn uiteindelijk mijn gevoel van eigenwaarde teruggaf.

Het litteken van mijn eetstoornis heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben. Vandaag
de dag, 13 jaar verder, stroomt er positieve energie door mijn aderen. Ik kies bewust voor een gezonde leefstijl. Ik geniet van de mensen om me heen, de reizen die ik maak, de natuur om me heen, het geluid van de wind, fluitende vogels, een glimlach, de zonneschijn.

In het najaar van 2014  zal ik vol trots mijn E-book presenteren: ‘meisjesziekte’. Een verhaal over mijn leven met een eetstoornis. Op het moment dat de puzzelstukken voor mijn verhaal ‘Meisjesziekte’ op zijn plaats vielen voelde ik van binnen een enorm enthousiasme. Een gevoel van vreugde, toverde een brede grijns op mijn gezicht. Bij het schrijven herbeleefde ik de momenten als de dag van gisteren. Soms liet ik een traan, soms lachte ik, soms voelde ik warmte en soms voelde ik koude rillingen over mijn lichaam. Mijn verhaal is volledig gebaseerd op mijn eigen ervaringen. De verhalen doorkruisen de beginperiode, de dieptepunten, de ommekeer en het heden. Ik kom dan graag bij je terug!

“Geluk is het enige wat verdubbelt wanneer je het deelt’’.

In mijn visie op het leven met elkaar geldt dit eveneens voor de ervaringen die je deelt met de ander.

Veel geluk en wijsheid!

Ad Penninx 

Ik moest aankomen om te herstellen van mijn eetstoornis!

Eten als een bouwvakker

Een verhaal over een een meisje met een eetstoornis. Een meisje die net zoals u vroeger weleens in de spiegel keek en zichzelf niet mooi vond. Die net zoals u dingen mee heeft gemaakt in haar leven die iedereen zouden kunnen overkomen. Een meisje die niet precies wist hoe zij met bepaalde dingen en emoties om moest gaan. Tja als we geboren worden krijgen we geen handleiding voor het leven, of ons leven, cadeau! Wat zou dat fijn zijn geweest! Een eetstoornis krijgen is daarom ook geen keuze, maar of je ervan af komt wel! Lees hier het krachtige verhaal van Mette de bouwvakker, een verhaal over hoop!

Mette: We gingen naar Bagels & Beans en ik heb er uitermate van genoten. Buiten het feit dat ik gewoon gelijk nam wat ik wilde (Bagel Cream Cheese met Tonijn en een Ijs-Coffee) en ik had niet eens die nare eetstoornis gedachten. De oude ik is terug en sterker dan ooit, ik zei gewoon tegen mijzelf "lekker puh, ik verdien dit en ik heb er zin in". Naast de lekker bagel met tonijn was het ook nog eens super gezellig!

We hebben tijdens de lunch het spel "The Work" van Byron Katie gespeeld en begonnen te praten over de liefde. En ja hoor toen trok ik de kaart met de tekst : ‘de zoektocht naar de liefde weerhoudt je van het bewustzijn dat je het al hebt. – dat jij het bent.

Iedereen in bagels en beans heeft het geweten, want Isabelle en ik lagen in een deuk. Nu denk je vast en zeker, waarom is dat zo grappig? Nou, deze kaart beschrijft gewoon alles waar ik moeite mee heb op het moment: De Liefde. Ik vind het erg moeilijk om van mijzelf te houden en mezelf te accepteren en lief te hebben.

Ik zoek daarom ook echt een ‘maatje’. Iemand die mij elke dag weer verteld hoe leuk ik ben of mij weer verteld dat ik het verdien om te eten en er te zijn. Isabelle en ik zijn hier in mijn herstel veel mee bezig geweest en tijdens de lunch hebben we het hierdoor nog uitgebreider erover gehad. Isabelle vertelde me dat zij elke dag voor de spiegel staat en zichzelf positief en liefdevol toespreekt en zegt:

‘Goedemorgen lekkerding, dit wordt een TOP dag’ of ‘Wat zie jij er leuk uit vandaag!’.

Ook ik doe dit nu! Ook al vind ik mijzelf op het moment nog niet mooi (ik ben veels te dun) en struggle ik elke ochtend weer met waarmee ik mezelf kan complimenteren die ochtend. Toch maak ik er elke dag weer MIJN dag van. Ik zorg elke dag weer dat ik mijzelf ben en elke ochtend zeg ik tegen mijzelf:

‘Go get them tiger’

Samen met mijn nieuwe zomer-garderobe heb ik de strijd tegen deze eetstoornis gewonnen. Deze week heb ik weer allemaal nieuwe kleren gekocht en mezelf ook eens even lekker verwend. Dus nu ben ik en helemaal op en top klaar voor de zomer, alleen nog meer kilo’s er aan, maar dat zit bij deze bouwvakker wel snor. Ik heb dan nog wel niet mijn oude lichaam terug, maar mijn oude en positieve mind-set is er weer. Ik voel weer dat ik leef!

Oja, wil jij weten waarom ik mijzelf een bouwvakker noem? Ik heb namelijk samen met Isabelle mijn eigen eetlijst gemaakt. Dit voelt super goed! Het is een lijst met dingen die ik lekker vind én waar dingen op staan die ik graag wil eten. Niet iets wat ik moet van een ander. Het is wel een hele GROTE lijst om écht maar dan ook écht aan te komen, vandaar de naam: 'De Bouwvakkerslijst' want bouwvakkers eten tussen de middag acht tot tien boterhammen met gemak weg. Ik eet nu ook heel erg veel en soms staat mijn buik zo vol van het eten dat ik echt even moet gaan liggen op de bank.

Maar ik heb een doel en ik heb dromen, grootse dromen. Alleen die zullen nooit uitkomen als ik vast blijf houden aan oude overtuigingen. Deze zomer wel ik weer in mijn super leuke nieuwe bikini passen! Heb jij ook doelen of dingen die je graag wilt doen? Houd deze dan voor ogen ;-)

Liefs, 
Mette

Fuck Anorexia! Ik wil haar niet meer, ik wil leven!

WHATEVER!!!! You can do it!

"En dan komt de dag dat je ongemerkt weer blij en gelukkig kan zijn, de dag dat je je vrij voelt. Hard werken, dat was het zeker, maar er is resultaat geboekt". Nienke

Ditmaal is een andere held aan het woord. Nienke verteld openlijk hoe zij worstelde en soms nog steeds worstelt met haar eetstoornis. Nienke is een hele wijze dame met een hoog bewustzijn. Zij weet en voelt dingen vanuit haar helder denken. Nienke kent, net zoals ieder ander mens, ups and down in haar leven. Ze heeft inmiddels een enorme schatkist aan levenservaring op gedaan, welke zij graag met jou wil delen. Lees hieronder haar krachtige en openhartige verhaal..... 

De muren die je om je heen bouwt houden niet alleen de kou buiten, maar ook de vreugde en het geluk in je leven! 

... A STORY OF HOPE ...

Mijn lichaam vult zich weer, zonder dat dit weerzin bij me opwekt en ook de neurologische processen beginnen soepeler te verlopen.

It's a fine line (een dunne lijn)....want ondanks het gelukzalige gevoel dat dit me oplevert, ligt er zonder dat ik het door heb een sluipschutter op de loer. 'Klaar om toe te slaan op een onbewaakt moment. Klaar om de strijd met mijn, nog wankele hernieuwde zelfvertrouwen aan te gaan. Wachtend tot mijn pijn, mijn kwetsbaarheid, geraakt wordt'. Om me vervolgens weer het isolement in te trekken, de luiken te sluiten en de boze wereld buiten te houden.

[De bescherming van de muren staan symbool voor de gevaarlijke buitenwereld. Realiseer je wel dat deze muren niet alleen de pijn buiten houden, maar ook de vreugde !]

De bescherming van de muren staan symbool voor de gevaarlijke buitenwereld. Realiseer je wel dat deze muren niet alleen de pijn buiten houden, maar ook de vreugde !

Een destructieve oplossing die een doel gediend heeft mijn kwetsuren te beschermen, maar gelijktijdig zorgde voor afscherming en me belemmerde om de echte connectie met anderen aan te gaan. Dit allemaal vanwege een diepgewortelde angst om niet te voldoen, niet geaccepteerd te worden, afgewezen te worden. De angst dat de ander het vertrouwen in je verliest, je goede intenties niet op waarde schat, je niet begrijpt.

Maar waarom ben ik daar zo afhankelijk van? Is het niet het belangrijkst dat ik vertrouwen heb in mezelf, in mijn eigen goede intenties? Dat ik mezelf accepteer, ondanks dat dit soms reacties opwekt bij anderen? Zijn de gevoelens, de waarneming en de reacties van anderen niet de verantwoordelijkheid van henzelf? 

Deze theorie is me compleet helder, echter in de praktijk laat ik me nog met regelmaat omverblazen! Zichtbaar? Compleet niet! Ik beschik over een zeer kalme uitdrukking en ben ook zeer zeker geen grijze muis die je niet ziet of hoort. Maar veelal heb ik een "huilend hart" wanneer ik uit mijn "liefdevolle (droom)wereld" word gehaald en geconfronteerd word met de realiteit.

Mijn wereld, die echt niet alleen uit roze wolkjes bestaat, maar waarin mensen de ruimte krijgen om "te zijn", compleet met een verscheidenheid aan eigenschappen! Oprecht, eerlijk, duidelijk, maar ook accepterend en zacht voor elkaars onvermogen. Echter, alleen in deze wereld, voelt afgescheiden. Dus ik moet een tegenbeweging maken; ik zal me moeten wapenen tegen de wereld waarin ik leef!  

Keer op keer word ik in deze wereld uitgedaagd.

De kracht die ik de afgelopen tijd heb opgedaan, maken dat ik de confrontaties met de wereld weer vaker aan durf te gaan. Eerlijkheid gebied te zeggen, dat er ook nog vaak momenten zijn dat mijn angst te groot wordt. "Naar huis", klinkt dan in mijn hoofd. Inmiddels weet ik dat dit niet de oplossing is. 

Mijn angst is er niet, ik maak mijn angst!

Ergens in mij wakkert het "whatever-gevoel" meer en meer aan! Wat kan me gebeuren als ik met mijn goede intenties een ander in de weg zit? Ik ben wie ik ben! Daar hebben ze het maar mee te doen? Hoezo zou ik mezelf de verbondenheid met anderen niet meer gunnen? Begeef ik me wel of niet onder de mensen?....

WHATEVER!!!! You can do it!

Ik heb niet gekozen voor mijn eetstoornis, maar ik kies wel voor herstel!

Wie ben ik?

Ik ben Mette, en ik ben 16 jaar oud. Wat wat heb ik allemaal te zeggen? Wat laat ik los over mijzelf? Moet ik dit eigenlijk allemaal wel eerlijk zeggen? Geef ik mijzelf helemaal bloot? Wat krijg ik ervoor terug? Wat wil ik ermee bereiken? Allemaal vragen die nu bij het schrijven van deze blog door mijn hoofd schieten. Ik heb besloten helemaal eerlijk te zijn, al mijn gedachtes op te schrijven, mijzelf schaamteloos bloot te geven. Zo kan ik jullie het meest inspireren en hopelijk motiveren en kan helpen.

View fullsize

Mijn naam is Mette

Ik ben een zestien jarig meisje uit Utrecht met anorexia nervosa, een depressie en minder bekende eetstoornisgerichte aandoeningen. Tja wat bedoel ik daar nou weer mee? Ik heb gelaxeerd, gebraakt, orthorexia, bewegingsdrang, extreem sporten en dat soort verschijnselen. Deze dingen worden meestal vergeten. Want anorexia is toch alleen dat je niks meer eet? Nee, bij mij werkte het zo, ALLES WAT ERIN GING MOEST ERUIT, HOE DAN OOK, WAT DAN OOK.

Het begon allemaal in de zomer

Welk tiener meisje wilt zich nou niet goed voelen in haar lichaam in de zomer? We willen er toch allemaal op ons allerbest uitzien als we bruin aan het bakken zijn op het strand, lekker aan het zwemmen zijn in de zee of ’s avonds nog in ons korte broekje naar buiten gaan.

Voor de zomervakantie ging ik elke ochtend hardlopen, gewoon onschuldig om me fitter te voelen in mijn lichaam. Hierbij ging ik ook iets meer letten op wat ik at. Niet dat ik veel snoepte ofzo. ( eigenlijk eet ik al mijn hele leven heel raar ben ik achter gekomen, of nou ja voor mij ‘normaal’, maar er is vind ik niet echt een ‘normaal’, in ieder geval niet zo standaard als de meeste mensen ) Maar ik at gewoon wat ik wilde, wanneer ik er zin in had. Oké ik begin af te dwalen merk ik. Terug naar waar ik was. Ik ging lette op wat ik at, minder grootte porties, meer fruit, meer groente en nog minder snacks.

In de zomervakantie ben ik eerst een week op vakantie geweest met mijn toenmalige vriendje, wie heel sportief met mij mee ging hardlopen en work- outen elke ochtend, wat super fijn, gezellig en motiverend was. Hij is nu één van mijn beste vrienden, dus het is niet ‘slecht’ uitgegaan, laten we dat er even bijzeggen! Op de vakantie aten we gewoon normaal, ik at nog steeds wat en wanneer ik wilde.

Toen ik terug kwam van deze vakantie, stapte ik de volgende dag alweer in de auto om op vakantie te gaan met mijn gezin (althans een deel van het gezin, het ligt nogal ingewikkeld, gescheiden ouders en ik heb een autistische broer). 

Op deze vakantie ging het mis

Ik begon mijzelf te vergelijken met alle meisjes in bikini’s die er veel beter uitzagen dan ik. Ik wilde er ook zo uit zien als zij en toen wel nu. Dus begon ik een heel erg extreem dieet. ’S Ochtends een boterham, ’s middags een boterham en ’s avonds wat salade en geen snacks. Dit klinkt niet héél extreem, maar bedenk erbij dat ik elke dag minstens vier uur aan het wandelen was. We aan het kamperen waren en nog héél veel gingen zwemmen en andere buitenactiviteiten gingen doen. ( Zoals canyoningen en raften etc. ) Toen ik terug kwam van deze vakantie, merkte ik dat ik echt was afgevallen. Alle broeken waren een maatje te groot. Dit gaf me een echte confidence boost. Na de zomer begon school weer. Wauw wat kreeg ik veel complimentjes. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was dat ik nu niet meer elke ochtend kon sporten en niet meer onopvallend zo weinig kon eten, omdat ik weer naar school moest en weer moest werken. Voor mijn gevoel vlogen de kilo’s er weer aan, wat voelde ik me slecht.

Toen vond ik de grote oplossing, de uitweg. Het laxeren, het braken en 'handige' tips om af te vallen. De laxeerpillen kocht ik gewoon van mijn salaris en verstopte ik vervolgens op mijn kamer. Het braken begon echter later, toen mijn moeder voor haar werk drie weken naar Amerika ging. Ik was alleen thuis met mijn broer en kon onopgemerkt boven de w.c pot hangen wanneer ik maar wilde. Wat super fijn was. Yes, in die drie weken vlogen de kilo’s er voor mijn gevoel weer af. Toen mijn moeder terug was, werd het braken weer minder, het laxeren weer erger en het gewicht ging nog steeds naar beneden. In November gebeurde er iets, waardoor ik gedetermineerd was om niet meer te braken, niet meer overmatig te sporten en niet meer te laxeren. Dit hield ik een week vol. Ik was mentaal overgenomen. Ik had de macht verloren, had nergens meer zin in, juist omdat ik at. (achteraf gezien was dat natuurlijk de eetstoornis die dat dacht ) Ik besloot een doel voor het nieuwe jaar. Dit jaar ga jij tot de 43 kilo en dan word je gelukkig, wat natuurlijk extreem is doorgeslagen want bij de 43 kilo hield het niet op… Zo is mijn eetstoornis begonnen.

Ik ben nu met hulp en begeleiding op de weg terug

Naar het hardwerkende zelfstandige gelukkige meisje dat ik was. Het is een hele lange weg, maar ik heb erkend dat ik een eetstoornis heb en ik heb erkend dat ik niet gelukkig ga worden met deze eetstoornis en dat het juist de eetstoornis is die mijn leven verpest heeft. Het zal een moeilijke klim zijn. Ik moet gaan toegeven aan het aankomen en dat zal me zwaar vallen. Maar nu ik zo diep ben gezonken, weet ik ook dat dat de enige weg omhoog is en met Isabelle als steun weet ik dat ik mijn eetstoornis ga verslaan. I’m going to BEAT IT! 

Wil je iets weten over BEAT IT? De training 'BEAT IT' is mijn weg terug. De training bestaat uit uitdagingen, oefeningen en opdrachten. Voor mij is het héél fijn dat het programma niet gaat om wat je eet, maar juist echt het knopje in je hoofd omzet. Door dit knopje om te zetten veranderd er zoveel. Doordat dit knopje bij mij nu langzaam aan het omschakelen is, is er bij mij al heel wat veranderd. Ik begin in te zien dat ik mijn leven terug moet pakken, nu het nog niet te laat is. Door de begeleiding van Isabelle, zie ik dat het mogelijk is! Tevens brengt zij mij heel veel energie en motivatie om beter te worden en weer te gaan genieten van dingen. Ze laat me inzien dat ik het waard ben! Door de BEAT IT training met alle oefeningen en de coaching van Isabelle ben ik ook anders over het leven gaan nadenken. Een leven met een eetstoornis is GEEN leven!

Qua zelfbeeld, gewicht, zelfvertrouwen en alles heb ik nog een lange weg te gaan. Maar ik ben ervan verzekerd dat het BEAT IT programma en mijn coach Isabelle mijn uitweg zijn en dat ik het ga halen".

Wil jij ook werken aan meer zelfvertrouwen en je eetstoornis verslaan? Bekijk dan eens de verschillende coach trajecten. De training BEAT IT is speciaal voor mensen die worstelen met een eetstoornis.

Heeft u als ouder of familielid hulp nodig?
Wilt u een keer sparren met een ervaringsdeskundige?
Heeft u vragen en wilt u weten hoe u uw geliefde het beste kan helpen? Boek meteen een telefonisch gesprek aan.

U krijgt hier de gelegenheid om al uw vragen te stellen aan een ervaringsdeskundige die zelf zijn/haar eetstoornis heeft overwonnen. 

De tips voor emotionele balans en evenwicht!

Hoi, ik ben Esther, 46 jaar. Moeder van 3 kinderen in de leeftijd van 23, 20 en 17 jaar en partner van Henny met wie ik al 4 jaar een liefdevolle latrelatie heb. In dit verhaal geef ik antwoord op de vragen hoe mijn eetstoornis is ontstaan, hoe dit 'copingsmechanisme' werkt, wat ik niet wilde voelen, wat de sleutel tot herstel is en wat ik van mijn eetstoornis heb geleerd. En ik geef antwoord op hoe je angsten kan loslaten en meer vertrouwen kan hebben. Bovendien geef ik antwoord op prangende levensvragen. De moeite waard om te lezen dus, voor zowel lotgenoten als bondgenoten. 

Begin van dit jaar ging ik naar het Once in a life time event van Isapower. Dit was voor mij een eye opener. Ik had dus een eetstoornis. Stiekem wist ik dat al lang maar dat had ik heel ver weggestopt. Mezelf verstoppen wilde ik niet meer, ik wilde het aangaan. Leven in vrijheid dat was wat ik wilde. Niet meer altijd rekening houden met mijn eetstoornis. Ik was er klaar mee maar ook klaar voor. Bereid om hard te werken en mezelf te confronteren ging ik de strijd aan. Samen met Isabelle Plasmeyer als coach startte ik het Beat it traject. Isabelle daagde mij liefdevol uit om goed over mezelf na te denken. In de jaren hiervoor heb ik therapie gehad van een psychotherapeut. Dit alles tezamen maakt dat ik nu durf te zeggen dat ik een eetstoornis HAD. Ik neem jullie mee in mijn reis om mijn eetstoornis te verslaan.

Hoe is mijn eetstoornis ontstaan?

Mijn eetstoornis is begonnen in mijn puberteit op 14/15 jarige leeftijd. Stiekem begon ik in die tijd meer te snoepen maar hield dit geheim voor mijn ouders. In die tijd zette ikme enorm af tegen mijn ouders.  Ik had het gevoel dat ze mij niet begrepen en dat ik niet mocht zijn wie ik wilde zijn. Dit gaf me het gevoel dat ik er alleen voor stond en daardoor voelde ik me ontzettend eenzaam. Voor het uiten van gevoelens was in ons gezin niet zoveel ruimte. Niemand wist hiermee om te gaan. De boodschappen die ik mee kreeg waren sterk zijn en vooral niet zeuren. Dat deed ik dus ook zonder dat ik me bewust was van dit alles. Ik was een stoere meid die ze niet klein kregen. Eigenlijk was ik een heel gevoelig  meisje met weinig zelfvertrouwen en een enorme faalangst maar dat had ik toen nog niet in de gaten.

Ik schaamde me rot!

Deze combinatie zorgde ervoor dat ik niet mijn best deed op school en allemaal onvoldoendes haalde. Ik ging van brugklas havo/vwo naar 2 mavo en bleef zitten. Na een jaartje over doen ging ik over naar leerjaar 3 en vervolgens naar 4. In de 4e klas ging het alsnog fout en moest ik van school af. Ik ging naar het lhno wat nu vergelijkbaar is met vmbo kader. Ik schaamde me rot en voelde me doodongelukkig maar zei dat tegen niemand. Stoer doen dat hield ik vol. Door mijn ouders en de leraren van alle scholen werd ik als een opstandige puber gezien. Niemand had in de gaten hoe moeilijk ik het had en hoe eenzaam ik was. Snoepen en eten werden mijn maatje. Als ik snoepte voelde ik me rustig en hoefde ik de emoties die ik werkelijk voelde niet te voelen. Ook hoefde ik dan niemand tot last te zijn. Ik vond het verschrikkelijk dat ik anderen zoveel last bezorgde maar wist op dat moment niet hoe ik het anders aan kon pakken.

Welke emoties wilde ik niet voelen? 

Jaren heb ik zo verder geleefd zonder dat ik wist dat ik een eetstoornis had. Ik was naar buiten toe gezellig, spontaan en bourgondisch meer zocht ik er niet achter.
Dat ik mijn gevoelens en emoties niet onder controle had en daardoor teveel at had ik helemaal niet in de gaten. Inmiddels was ik in een huwelijk beland wat me niet gelukkig maakte. Mijn eenzaamheid en verdriet at ik weg zodat ik niet hoefde te voelen hoe ongelukkig ik was.
Heel af en toe had ik wel eens de gedachte dat er iets niet klopte met mijn eetbuien maar verder dan deze ene gedachte kwam ik niet.

Ik besloot wel dat het genoeg was met mijn overgewicht en ging lijnen. 20 Kilo viel ik af. Supergoed voelde ik me. Helaas kon ik het niet vasthouden en kwam langzaam weer aan. Afvallen was wel gelukt maar ik had nog geen manier gevonden om met mijn emoties en gevoelens om te gaan. Het gevolg had k wel aangepakt maar niet de oorzaak. Sterk was ik steeds en ook een doorzetter maar voelen deed ik niet of nauwelijks. Zeker niet waar anderen bij waren. Als ik alleen was en ik voelde me eenzaam en verdrietig troostte ik mezelf met chips en andere dingen. Dit was mijn manier om niet te hoeven voelen. Eten was een troost voor me geworden.

In 2006 besloot ik te gaan scheiden van de vader van mijn kinderen. Dit voelde als een enorme opluchting maar maakte me ook angstig en onzeker. Kon ik wel alleen voor mijn kinderen zorgen? Verdiende ik wel genoeg om mijn gezin te onderhouden?  Kon ik wel alleen zijn? Enzovoorts
Ook was ik heel kritisch tegenover mezelf. Ik verdien nooit genoeg om mijn kinderen een leuk leven te laten leiden. Wat heb ik mijn kinderen allemaal aangedaan door te gaan scheiden? Misschien vind ik wel nooit meer een nieuwe partner want ik ben veel te dik, daar houden mannen niet van en nog veel meer van dit soort kritische vragen en opmerkingen vertelde ik mezelf.

 Waarom had ik mijn eetstoornis nodig?

Het klinkt gek. Waarom had ik mijn eetstoornis nodig? Hoe kun je zoiets vervelends nodig hebben? Ik ging naar een psychotherapeut. Samen met deze therapeut kwam ik erachter dat ik een gebrek aan zelfvertrouwen en eigenwaarde had. De innerlijke onzekerheid en gebrek aan zelfvertrouwen maakte dat ik een enorme behoefte aan bevestiging en goedkeuring van anderen nodig had.

Om dat te verkrijgen probeerde ik om zo goed mogelijk te voldoen aan de wensen en verwachtingen van anderen. Samen met de therapeut heb ik hard gewerkt om dit alles te verbeteren. Beetje bij beetje, stapje voor stapje is dit gelukt. De grootste verandering die ik door gemaakt heb is misschien wel de verandering van mijn denkwijze. Ik ben veel positiever over mezelf maar ook over anderen gaan denken. Dit ging natuurlijk niet in 1 dag. Oefenen ,oefenen en nog eens oefenen heeft ervoor gezorgd dat positief denken me steeds beter af gaat. Boeken als de kracht van de kwetsbaarheid van Brene Brown, RET Jezelf van Jan Verhulst en Voor Positiviteit van Mark Verhees zijn voor mij een grote steun in de rug geweest.

Vertrouwen in het proces

Begin dit jaar had ik genoeg rust en vertrouwen gevonden dat ik besloot om nog een keer iets aan mijn overgewicht te gaan doen. Dat dat niet alleen te bereiken was met lijnen begreep ik inmiddels wel. Het was vooral een psychisch probleem. Ik had eten nodig om mijn emoties de baas te blijven als ik me eenzaam en verdrietig voelde. Als ik at zakte mijn stress omlaag en voelde ik me weer rustig. Ik zocht op internet en kwam op de site van Isa power. Daar las ik over het Once in a Lifetime Event, ik besloot om er heen te gaan.

Een openbaring

Dit was een openbaring voor me. Dit was wat ik nodig had om mijn eetstoornis te verslaan. Eigenlijk drong het toen ook echt tot me door dat ik een eetstoornis had. Hier ging het helemaal niet over eten maar over het reguleren van emoties. Hier ging het over de innerlijke ontdekking naar mezelf. Eindelijk kreeg ik antwoord op prangende levensvragen. 

1. Wie ben ik nu werkelijk?
2. Waar verlang ik naar?
3. Welke angsten en moet ik loslaten?
4. Wat zijn mijn dromen?

Wat is volgens mij de sleutel tot herstel?

Met Isabelle als grote steun ben ik op zoek gegaan naar mijn verlangen, welke angsten ik los moet laten en wat mijn dromen voor de toekomst zijn. Isabelle Plasmeijer (oprichter van ISA Power) heeft mij liefdevol uitgedaagd om na te denken over wie ik nu werkelijk ben en wil zijn.

Verlangen:

Ik ben erachter gekomen dat het verlangen naar emotionele balans belangrijk voor me is.
Meer in evenwicht zijn, zowel geestelijk als lichamelijk. Innerlijke rust dat was mijn verlangen. Dat is me gelukt. Ik geloof weer in mezelf. Hoe heb ik dit gedaan? Hoe ben ik weer in mezelf gaan geloven? Ik heb dit gedaan door goed, maar dan ook echt heel goed over mezelf na te gaan denken. Heel veel vragen heb ik mezelf gesteld met behulp van het (B)EAT IT programma van ISA Power. Dit is een 20 Stappen Training waar je leert om weer in je eigen kracht te komen.

Ik kreeg antwoord op prangende levensvragen, zoals: 
Wie ben ik?
Wat wil ik nu echt met mijn leven?
Wie wil ik zijn?
Wat moet ik daarvoor doen om te willen zijn wie ik wil zijn?

Ik heb geleerd dat de manier hoe je denkt voor een groot deel bepaald hoe je je voelt. Je kunt  invloed uitoefenen op je denken en daarmee op je voelen door er anders mee om te gaan. Dit lijkt heel simpel maar dat is het natuurlijk niet. Iets wat je al jaren op een bepaalde manier doet heb je niet zomaar veranderd. Veel oefenen is de sleutel tot succes in deze.

Angsten loslaten:

Ik schaamde me vreselijk voor mijn eetstoornis. Dit voelde als zwak zijn. Niemand mocht het weten want dan zou ik niet meer die sterke krachtige Esther zijn die ik aan iedereen liet zien.
Achter deze schaamte zat een angst. Ik was bang om niet geaccepteerd te worden door anderen. Ik had het gevoel dat ik niet goed genoeg was, bang om te falen. Door me Kwetsbaar op te stellen en mezelf niet meer te verstoppen achter een harnas van sterk en stoer doen kan ik weer mezelf zijn.

Ook ben ik aan het leren om niet meer zo kritisch tegen mezelf te zijn. Aardiger en liever ben ik voor mezelf aan het worden. Om me hierbij te helpen heb ik een klein boekje gemaakt met allemaal positieve zinnen en spreuken. Voor mij werkt dat heel stimulerend.
Perfect zijn hoeft niet meer, niemand is perfect ook ik niet. Fouten maken mag, daar leer ik van.
De regie over mijn leven heb ik weer in eigen handen.

Dromen

Al een aantal jaren droomde ik ervan om aan een studie psychologie te beginnen. Door mijn faalangst heb ik vroeger niet kunnen doen wat ik wilde doen. In april dit jaar ben ik begonnen met de basis opleiding Stressmanagement. Hier heb ik een diploma voor gehaald. In september ben ik aan de HBO opleiding Stressmanagement begonnen. Met deze opleiding en mijn ervaring kan ik coach worden en mensen gaan helpen die worstelen met een eetstoornis. Dit noemen ze een ervaringsprofessional.

Maar mijn allergrootste droom was misschien wel om me niet meer te hoeven verstoppen en mezelf te durven laten zien. Ook deze wens is uitgekomen. Ik schaam me niet meer voor mijn eetstoornis. Met de opleiding die ik aan het volgen ben en mijn ervaring met een eetstoornis kan ik coach worden en mensen gaan helpen die worstelen met een eetstoornissen en/of andere problemen.

Wat heb ik van mijn eetstoornis geleerd?

Iedere dag is weer een nieuwe kans om aan te pakken wat je werkelijk wilt doen en wie je werkelijk wilt zijn. Het is nooit te laat, ook niet al ben je al 46 net als ik. Luister naar wat je jezelf te vertellen hebt. Wijs jezelf op geen enkele manier meer af en laat dit ook zeker niet door anderendoen. 

Geef jezelf aandacht. Iedereen verdient het om aandacht van zichzelf te krijgen.
Mindfulness is een goede manier om je hierbij te helpen. Door dit te trainen kun je beter loslaten, minder oordelen en leren om mild te zijn naar jezelf.

Accepteer ook dat het leven niet altijd leuk is. We krijgen allemaal mindere prettige dingen op ons pad. De kunst van het leven is hoe we daar me om gaan. Kunnen we onze belemmerende gedachten los laten?

Ik durf weer op mezelf te vertrouwen en weet dat ik mijn doelen kan bereiken. Heel dankbaar ben ik voor alles wat er in mijn leven op mijn pad komt. Het is een prachtig pad wat ik mag bewandelen. Ik geniet er dan weer ook met volle teugen van.

SCHAAM JE NIET EN ZOEK HULP:
Mocht jij ook hulp nodig hebben voor jezelf of voor je kind neem dan gerust contact op met ISA Power op telefoonnummer 0614638935. Het heeft mij heel erg geholpen, wellicht jou ook!

Hoe kon mijn zoon zichzelf nu dik vinden?

Mijn zoon een eetstoornis?

Een verhaal over een een jongen met een eetstoornis. Een jongen die net zoals u dingen mee heeft gemaakt in zijn leven die iedereen zouden kunnen overkomen. Een jongen die niet precies wist hoe hij met de scheiding van zijn ouders en de hiermee gepaarde emoties om moest gaan. Tja als we geboren worden krijgen we geen handleiding voor het leven, of ons leven, cadeau! Wat zou dat fijn zijn geweest! Een eetstoornis krijgen is geen keuze, maar of je ervan af komt wel! Dat bewees Ad. Lees hier in 'Stories of Hope Nr. 6'  het verhaal van Anja, de moeder van Ad, zij was geen toeschouwer, maar deelnemer. Zij verteld hoe zij haar zoon heeft kunnen helpen. Dit is een verhaal over hoop!

- A STORY OF HOPE -

Na de scheiding is het in een sneltreinvaart gegaan. Enige tijd later begon hij elke ochtend met buikspieroefeningen. Een volle fruitschaal at hij dagelijks leeg. Wanneer ik voor eten zorgde wilde hij altijd iets wat vooral mager of vetarm was. Daarom ben ik toen meerdere gerechten gaan maken. Een maaltijd voor ons en voor Ad iets anders. Ik had nog steeds niets in de gaten. Het gekke is dat ik er ongewild aanmeedeed. Je wilt toch dat hij goed en genoeg eet!

Mijn vriendin schrok, maar ik nog erger

En dan... Op een morgen kwam hij naar beneden met alleen zijn pyjamabroek aan. Op die morgen was mijn vriendin bij me. Mijn vriendin schrok, maar ik nog erger. Je kon de botjes en ribben tellen. Een broodmager manneke zonder één gram vet! Vanaf die dag openden mijn ogen: "wat ziet hij er toch slecht uit”. Ook de omgeving begon vragen te stellen. Ik stond er machteloos bij en keek erna. Ad en ik spraken er over om samen eens naar de huisarts te gaan. Hier stemde hij uiteindelijk mee in. Nog hoor ik zijn woorden van toen; "misschien hebben ze wel een slagroomdieet". Dit verwacht je toch niet van zo’n jonge jongen. Hoe had het zover kunnen komen?

Mijn schuldgevoel werd met de dag groter

Mijn schuldgevoel, wat voort kwam om van zijn vader te scheiden, werd met de dag groter. Wat had ik mijn kind aangedaan? Ik zag hem meer en meer aftakelen. Was het dit allemaal waard geweest? Tijdens het bezoek aan de huisarts werd al snel duidelijk dat er hier meer aan de hand was, hij stelde voor om contact te zoeken met professionele hulp.

We hadden al snel geen geheimen meer voor elkaar

Via een goede vriendin kwam ik in contact met een psychologe. Samen zijn wij daar naar toe gegaan. Bij elk bezoek, op één na, ben ik aanwezig geweest. Hier werd(en) wij/hij met aandacht en interesse gehoord. We hadden al snel geen geheimen meer voor elkaar. De psychologe stelde voor om een week aan interne sessies deel te nemen. Dit was de moeilijkste en heftigste week van ons leven. 

Wilt u lezen hoe het afloopt? En wilt u weten hoe Ad er zelf tegen aankeek? Lees het hier en ontdek wat u als ouder kan doen voor uw kind.

---

Heeft u hulp nodig? Wilt u een keer sparren met een ervaringsdeskundige? Heeft u vragen en wilt u weten hoe u uw geliefde het beste kan helpen? Boek meteen een telefonisch gesprek aan. U krijgt hier de gelegenheid om al uw vragen te stellen aan een ervaringsdeskundige die zelf zijn/haar eetstoornis heeft overwonnen. Voor contact gegevens klik hier.

---