Wie ben ik?
Ik ben Mette, en ik ben 16 jaar oud. Wat wat heb ik allemaal te zeggen? Wat laat ik los over mijzelf? Moet ik dit eigenlijk allemaal wel eerlijk zeggen? Geef ik mijzelf helemaal bloot? Wat krijg ik ervoor terug? Wat wil ik ermee bereiken? Allemaal vragen die nu bij het schrijven van deze blog door mijn hoofd schieten. Ik heb besloten helemaal eerlijk te zijn, al mijn gedachtes op te schrijven, mijzelf schaamteloos bloot te geven. Zo kan ik jullie het meest inspireren en hopelijk motiveren en kan helpen.
Mijn naam is Mette
Ik ben een zestien jarig meisje uit Utrecht met anorexia nervosa, een depressie en minder bekende eetstoornisgerichte aandoeningen. Tja wat bedoel ik daar nou weer mee? Ik heb gelaxeerd, gebraakt, orthorexia, bewegingsdrang, extreem sporten en dat soort verschijnselen. Deze dingen worden meestal vergeten. Want anorexia is toch alleen dat je niks meer eet? Nee, bij mij werkte het zo, ALLES WAT ERIN GING MOEST ERUIT, HOE DAN OOK, WAT DAN OOK.
Het begon allemaal in de zomer
Welk tiener meisje wilt zich nou niet goed voelen in haar lichaam in de zomer? We willen er toch allemaal op ons allerbest uitzien als we bruin aan het bakken zijn op het strand, lekker aan het zwemmen zijn in de zee of ’s avonds nog in ons korte broekje naar buiten gaan.
Voor de zomervakantie ging ik elke ochtend hardlopen, gewoon onschuldig om me fitter te voelen in mijn lichaam. Hierbij ging ik ook iets meer letten op wat ik at. Niet dat ik veel snoepte ofzo. ( eigenlijk eet ik al mijn hele leven heel raar ben ik achter gekomen, of nou ja voor mij ‘normaal’, maar er is vind ik niet echt een ‘normaal’, in ieder geval niet zo standaard als de meeste mensen ) Maar ik at gewoon wat ik wilde, wanneer ik er zin in had. Oké ik begin af te dwalen merk ik. Terug naar waar ik was. Ik ging lette op wat ik at, minder grootte porties, meer fruit, meer groente en nog minder snacks.
In de zomervakantie ben ik eerst een week op vakantie geweest met mijn toenmalige vriendje, wie heel sportief met mij mee ging hardlopen en work- outen elke ochtend, wat super fijn, gezellig en motiverend was. Hij is nu één van mijn beste vrienden, dus het is niet ‘slecht’ uitgegaan, laten we dat er even bijzeggen! Op de vakantie aten we gewoon normaal, ik at nog steeds wat en wanneer ik wilde.
Toen ik terug kwam van deze vakantie, stapte ik de volgende dag alweer in de auto om op vakantie te gaan met mijn gezin (althans een deel van het gezin, het ligt nogal ingewikkeld, gescheiden ouders en ik heb een autistische broer).
Op deze vakantie ging het mis
Ik begon mijzelf te vergelijken met alle meisjes in bikini’s die er veel beter uitzagen dan ik. Ik wilde er ook zo uit zien als zij en toen wel nu. Dus begon ik een heel erg extreem dieet. ’S Ochtends een boterham, ’s middags een boterham en ’s avonds wat salade en geen snacks. Dit klinkt niet héél extreem, maar bedenk erbij dat ik elke dag minstens vier uur aan het wandelen was. We aan het kamperen waren en nog héél veel gingen zwemmen en andere buitenactiviteiten gingen doen. ( Zoals canyoningen en raften etc. ) Toen ik terug kwam van deze vakantie, merkte ik dat ik echt was afgevallen. Alle broeken waren een maatje te groot. Dit gaf me een echte confidence boost. Na de zomer begon school weer. Wauw wat kreeg ik veel complimentjes. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was dat ik nu niet meer elke ochtend kon sporten en niet meer onopvallend zo weinig kon eten, omdat ik weer naar school moest en weer moest werken. Voor mijn gevoel vlogen de kilo’s er weer aan, wat voelde ik me slecht.
Toen vond ik de grote oplossing, de uitweg. Het laxeren, het braken en 'handige' tips om af te vallen. De laxeerpillen kocht ik gewoon van mijn salaris en verstopte ik vervolgens op mijn kamer. Het braken begon echter later, toen mijn moeder voor haar werk drie weken naar Amerika ging. Ik was alleen thuis met mijn broer en kon onopgemerkt boven de w.c pot hangen wanneer ik maar wilde. Wat super fijn was. Yes, in die drie weken vlogen de kilo’s er voor mijn gevoel weer af. Toen mijn moeder terug was, werd het braken weer minder, het laxeren weer erger en het gewicht ging nog steeds naar beneden. In November gebeurde er iets, waardoor ik gedetermineerd was om niet meer te braken, niet meer overmatig te sporten en niet meer te laxeren. Dit hield ik een week vol. Ik was mentaal overgenomen. Ik had de macht verloren, had nergens meer zin in, juist omdat ik at. (achteraf gezien was dat natuurlijk de eetstoornis die dat dacht ) Ik besloot een doel voor het nieuwe jaar. Dit jaar ga jij tot de 43 kilo en dan word je gelukkig, wat natuurlijk extreem is doorgeslagen want bij de 43 kilo hield het niet op… Zo is mijn eetstoornis begonnen.
Ik ben nu met hulp en begeleiding op de weg terug
Naar het hardwerkende zelfstandige gelukkige meisje dat ik was. Het is een hele lange weg, maar ik heb erkend dat ik een eetstoornis heb en ik heb erkend dat ik niet gelukkig ga worden met deze eetstoornis en dat het juist de eetstoornis is die mijn leven verpest heeft. Het zal een moeilijke klim zijn. Ik moet gaan toegeven aan het aankomen en dat zal me zwaar vallen. Maar nu ik zo diep ben gezonken, weet ik ook dat dat de enige weg omhoog is en met Isabelle als steun weet ik dat ik mijn eetstoornis ga verslaan. I’m going to BEAT IT!
Wil je iets weten over BEAT IT? De training 'BEAT IT' is mijn weg terug. De training bestaat uit uitdagingen, oefeningen en opdrachten. Voor mij is het héél fijn dat het programma niet gaat om wat je eet, maar juist echt het knopje in je hoofd omzet. Door dit knopje om te zetten veranderd er zoveel. Doordat dit knopje bij mij nu langzaam aan het omschakelen is, is er bij mij al heel wat veranderd. Ik begin in te zien dat ik mijn leven terug moet pakken, nu het nog niet te laat is. Door de begeleiding van Isabelle, zie ik dat het mogelijk is! Tevens brengt zij mij heel veel energie en motivatie om beter te worden en weer te gaan genieten van dingen. Ze laat me inzien dat ik het waard ben! Door de BEAT IT training met alle oefeningen en de coaching van Isabelle ben ik ook anders over het leven gaan nadenken. Een leven met een eetstoornis is GEEN leven!
Qua zelfbeeld, gewicht, zelfvertrouwen en alles heb ik nog een lange weg te gaan. Maar ik ben ervan verzekerd dat het BEAT IT programma en mijn coach Isabelle mijn uitweg zijn en dat ik het ga halen".