Hoi, ik ben Esther, 46 jaar. Moeder van 3 kinderen in de leeftijd van 23, 20 en 17 jaar en partner van Henny met wie ik al 4 jaar een liefdevolle latrelatie heb. In dit verhaal geef ik antwoord op de vragen hoe mijn eetstoornis is ontstaan, hoe dit 'copingsmechanisme' werkt, wat ik niet wilde voelen, wat de sleutel tot herstel is en wat ik van mijn eetstoornis heb geleerd. En ik geef antwoord op hoe je angsten kan loslaten en meer vertrouwen kan hebben. Bovendien geef ik antwoord op prangende levensvragen. De moeite waard om te lezen dus, voor zowel lotgenoten als bondgenoten.
Begin van dit jaar ging ik naar het Once in a life time event van Isapower. Dit was voor mij een eye opener. Ik had dus een eetstoornis. Stiekem wist ik dat al lang maar dat had ik heel ver weggestopt. Mezelf verstoppen wilde ik niet meer, ik wilde het aangaan. Leven in vrijheid dat was wat ik wilde. Niet meer altijd rekening houden met mijn eetstoornis. Ik was er klaar mee maar ook klaar voor. Bereid om hard te werken en mezelf te confronteren ging ik de strijd aan. Samen met Isabelle Plasmeyer als coach startte ik het Beat it traject. Isabelle daagde mij liefdevol uit om goed over mezelf na te denken. In de jaren hiervoor heb ik therapie gehad van een psychotherapeut. Dit alles tezamen maakt dat ik nu durf te zeggen dat ik een eetstoornis HAD. Ik neem jullie mee in mijn reis om mijn eetstoornis te verslaan.
Hoe is mijn eetstoornis ontstaan?
Mijn eetstoornis is begonnen in mijn puberteit op 14/15 jarige leeftijd. Stiekem begon ik in die tijd meer te snoepen maar hield dit geheim voor mijn ouders. In die tijd zette ikme enorm af tegen mijn ouders. Ik had het gevoel dat ze mij niet begrepen en dat ik niet mocht zijn wie ik wilde zijn. Dit gaf me het gevoel dat ik er alleen voor stond en daardoor voelde ik me ontzettend eenzaam. Voor het uiten van gevoelens was in ons gezin niet zoveel ruimte. Niemand wist hiermee om te gaan. De boodschappen die ik mee kreeg waren sterk zijn en vooral niet zeuren. Dat deed ik dus ook zonder dat ik me bewust was van dit alles. Ik was een stoere meid die ze niet klein kregen. Eigenlijk was ik een heel gevoelig meisje met weinig zelfvertrouwen en een enorme faalangst maar dat had ik toen nog niet in de gaten.
Ik schaamde me rot!
Deze combinatie zorgde ervoor dat ik niet mijn best deed op school en allemaal onvoldoendes haalde. Ik ging van brugklas havo/vwo naar 2 mavo en bleef zitten. Na een jaartje over doen ging ik over naar leerjaar 3 en vervolgens naar 4. In de 4e klas ging het alsnog fout en moest ik van school af. Ik ging naar het lhno wat nu vergelijkbaar is met vmbo kader. Ik schaamde me rot en voelde me doodongelukkig maar zei dat tegen niemand. Stoer doen dat hield ik vol. Door mijn ouders en de leraren van alle scholen werd ik als een opstandige puber gezien. Niemand had in de gaten hoe moeilijk ik het had en hoe eenzaam ik was. Snoepen en eten werden mijn maatje. Als ik snoepte voelde ik me rustig en hoefde ik de emoties die ik werkelijk voelde niet te voelen. Ook hoefde ik dan niemand tot last te zijn. Ik vond het verschrikkelijk dat ik anderen zoveel last bezorgde maar wist op dat moment niet hoe ik het anders aan kon pakken.
Welke emoties wilde ik niet voelen?
Jaren heb ik zo verder geleefd zonder dat ik wist dat ik een eetstoornis had. Ik was naar buiten toe gezellig, spontaan en bourgondisch meer zocht ik er niet achter.
Dat ik mijn gevoelens en emoties niet onder controle had en daardoor teveel at had ik helemaal niet in de gaten. Inmiddels was ik in een huwelijk beland wat me niet gelukkig maakte. Mijn eenzaamheid en verdriet at ik weg zodat ik niet hoefde te voelen hoe ongelukkig ik was.
Heel af en toe had ik wel eens de gedachte dat er iets niet klopte met mijn eetbuien maar verder dan deze ene gedachte kwam ik niet.
Ik besloot wel dat het genoeg was met mijn overgewicht en ging lijnen. 20 Kilo viel ik af. Supergoed voelde ik me. Helaas kon ik het niet vasthouden en kwam langzaam weer aan. Afvallen was wel gelukt maar ik had nog geen manier gevonden om met mijn emoties en gevoelens om te gaan. Het gevolg had k wel aangepakt maar niet de oorzaak. Sterk was ik steeds en ook een doorzetter maar voelen deed ik niet of nauwelijks. Zeker niet waar anderen bij waren. Als ik alleen was en ik voelde me eenzaam en verdrietig troostte ik mezelf met chips en andere dingen. Dit was mijn manier om niet te hoeven voelen. Eten was een troost voor me geworden.
In 2006 besloot ik te gaan scheiden van de vader van mijn kinderen. Dit voelde als een enorme opluchting maar maakte me ook angstig en onzeker. Kon ik wel alleen voor mijn kinderen zorgen? Verdiende ik wel genoeg om mijn gezin te onderhouden? Kon ik wel alleen zijn? Enzovoorts
Ook was ik heel kritisch tegenover mezelf. Ik verdien nooit genoeg om mijn kinderen een leuk leven te laten leiden. Wat heb ik mijn kinderen allemaal aangedaan door te gaan scheiden? Misschien vind ik wel nooit meer een nieuwe partner want ik ben veel te dik, daar houden mannen niet van en nog veel meer van dit soort kritische vragen en opmerkingen vertelde ik mezelf.
Waarom had ik mijn eetstoornis nodig?
Het klinkt gek. Waarom had ik mijn eetstoornis nodig? Hoe kun je zoiets vervelends nodig hebben? Ik ging naar een psychotherapeut. Samen met deze therapeut kwam ik erachter dat ik een gebrek aan zelfvertrouwen en eigenwaarde had. De innerlijke onzekerheid en gebrek aan zelfvertrouwen maakte dat ik een enorme behoefte aan bevestiging en goedkeuring van anderen nodig had.
Om dat te verkrijgen probeerde ik om zo goed mogelijk te voldoen aan de wensen en verwachtingen van anderen. Samen met de therapeut heb ik hard gewerkt om dit alles te verbeteren. Beetje bij beetje, stapje voor stapje is dit gelukt. De grootste verandering die ik door gemaakt heb is misschien wel de verandering van mijn denkwijze. Ik ben veel positiever over mezelf maar ook over anderen gaan denken. Dit ging natuurlijk niet in 1 dag. Oefenen ,oefenen en nog eens oefenen heeft ervoor gezorgd dat positief denken me steeds beter af gaat. Boeken als de kracht van de kwetsbaarheid van Brene Brown, RET Jezelf van Jan Verhulst en Voor Positiviteit van Mark Verhees zijn voor mij een grote steun in de rug geweest.
Vertrouwen in het proces
Begin dit jaar had ik genoeg rust en vertrouwen gevonden dat ik besloot om nog een keer iets aan mijn overgewicht te gaan doen. Dat dat niet alleen te bereiken was met lijnen begreep ik inmiddels wel. Het was vooral een psychisch probleem. Ik had eten nodig om mijn emoties de baas te blijven als ik me eenzaam en verdrietig voelde. Als ik at zakte mijn stress omlaag en voelde ik me weer rustig. Ik zocht op internet en kwam op de site van Isa power. Daar las ik over het Once in a Lifetime Event, ik besloot om er heen te gaan.
Een openbaring
Dit was een openbaring voor me. Dit was wat ik nodig had om mijn eetstoornis te verslaan. Eigenlijk drong het toen ook echt tot me door dat ik een eetstoornis had. Hier ging het helemaal niet over eten maar over het reguleren van emoties. Hier ging het over de innerlijke ontdekking naar mezelf. Eindelijk kreeg ik antwoord op prangende levensvragen.
1. Wie ben ik nu werkelijk?
2. Waar verlang ik naar?
3. Welke angsten en moet ik loslaten?
4. Wat zijn mijn dromen?
Wat is volgens mij de sleutel tot herstel?
Met Isabelle als grote steun ben ik op zoek gegaan naar mijn verlangen, welke angsten ik los moet laten en wat mijn dromen voor de toekomst zijn. Isabelle Plasmeijer (oprichter van ISA Power) heeft mij liefdevol uitgedaagd om na te denken over wie ik nu werkelijk ben en wil zijn.
Verlangen:
Ik ben erachter gekomen dat het verlangen naar emotionele balans belangrijk voor me is.
Meer in evenwicht zijn, zowel geestelijk als lichamelijk. Innerlijke rust dat was mijn verlangen. Dat is me gelukt. Ik geloof weer in mezelf. Hoe heb ik dit gedaan? Hoe ben ik weer in mezelf gaan geloven? Ik heb dit gedaan door goed, maar dan ook echt heel goed over mezelf na te gaan denken. Heel veel vragen heb ik mezelf gesteld met behulp van het (B)EAT IT programma van ISA Power. Dit is een 20 Stappen Training waar je leert om weer in je eigen kracht te komen.
Ik kreeg antwoord op prangende levensvragen, zoals:
Wie ben ik?
Wat wil ik nu echt met mijn leven?
Wie wil ik zijn?
Wat moet ik daarvoor doen om te willen zijn wie ik wil zijn?
Ik heb geleerd dat de manier hoe je denkt voor een groot deel bepaald hoe je je voelt. Je kunt invloed uitoefenen op je denken en daarmee op je voelen door er anders mee om te gaan. Dit lijkt heel simpel maar dat is het natuurlijk niet. Iets wat je al jaren op een bepaalde manier doet heb je niet zomaar veranderd. Veel oefenen is de sleutel tot succes in deze.
Angsten loslaten:
Ik schaamde me vreselijk voor mijn eetstoornis. Dit voelde als zwak zijn. Niemand mocht het weten want dan zou ik niet meer die sterke krachtige Esther zijn die ik aan iedereen liet zien.
Achter deze schaamte zat een angst. Ik was bang om niet geaccepteerd te worden door anderen. Ik had het gevoel dat ik niet goed genoeg was, bang om te falen. Door me Kwetsbaar op te stellen en mezelf niet meer te verstoppen achter een harnas van sterk en stoer doen kan ik weer mezelf zijn.
Ook ben ik aan het leren om niet meer zo kritisch tegen mezelf te zijn. Aardiger en liever ben ik voor mezelf aan het worden. Om me hierbij te helpen heb ik een klein boekje gemaakt met allemaal positieve zinnen en spreuken. Voor mij werkt dat heel stimulerend.
Perfect zijn hoeft niet meer, niemand is perfect ook ik niet. Fouten maken mag, daar leer ik van.
De regie over mijn leven heb ik weer in eigen handen.
Dromen
Al een aantal jaren droomde ik ervan om aan een studie psychologie te beginnen. Door mijn faalangst heb ik vroeger niet kunnen doen wat ik wilde doen. In april dit jaar ben ik begonnen met de basis opleiding Stressmanagement. Hier heb ik een diploma voor gehaald. In september ben ik aan de HBO opleiding Stressmanagement begonnen. Met deze opleiding en mijn ervaring kan ik coach worden en mensen gaan helpen die worstelen met een eetstoornis. Dit noemen ze een ervaringsprofessional.
Maar mijn allergrootste droom was misschien wel om me niet meer te hoeven verstoppen en mezelf te durven laten zien. Ook deze wens is uitgekomen. Ik schaam me niet meer voor mijn eetstoornis. Met de opleiding die ik aan het volgen ben en mijn ervaring met een eetstoornis kan ik coach worden en mensen gaan helpen die worstelen met een eetstoornissen en/of andere problemen.
Wat heb ik van mijn eetstoornis geleerd?
Iedere dag is weer een nieuwe kans om aan te pakken wat je werkelijk wilt doen en wie je werkelijk wilt zijn. Het is nooit te laat, ook niet al ben je al 46 net als ik. Luister naar wat je jezelf te vertellen hebt. Wijs jezelf op geen enkele manier meer af en laat dit ook zeker niet door anderendoen.
Geef jezelf aandacht. Iedereen verdient het om aandacht van zichzelf te krijgen.
Mindfulness is een goede manier om je hierbij te helpen. Door dit te trainen kun je beter loslaten, minder oordelen en leren om mild te zijn naar jezelf.
Accepteer ook dat het leven niet altijd leuk is. We krijgen allemaal mindere prettige dingen op ons pad. De kunst van het leven is hoe we daar me om gaan. Kunnen we onze belemmerende gedachten los laten?
Ik durf weer op mezelf te vertrouwen en weet dat ik mijn doelen kan bereiken. Heel dankbaar ben ik voor alles wat er in mijn leven op mijn pad komt. Het is een prachtig pad wat ik mag bewandelen. Ik geniet er dan weer ook met volle teugen van.
SCHAAM JE NIET EN ZOEK HULP:
Mocht jij ook hulp nodig hebben voor jezelf of voor je kind neem dan gerust contact op met ISA Power op telefoonnummer 0614638935. Het heeft mij heel erg geholpen, wellicht jou ook!