Mijn zoon een eetstoornis?
Een verhaal over een een jongen met een eetstoornis. Een jongen die net zoals u dingen mee heeft gemaakt in zijn leven die iedereen zouden kunnen overkomen. Een jongen die niet precies wist hoe hij met de scheiding van zijn ouders en de hiermee gepaarde emoties om moest gaan. Tja als we geboren worden krijgen we geen handleiding voor het leven, of ons leven, cadeau! Wat zou dat fijn zijn geweest! Een eetstoornis krijgen is geen keuze, maar of je ervan af komt wel! Dat bewees Ad. Lees hier in 'Stories of Hope Nr. 6' het verhaal van Anja, de moeder van Ad, zij was geen toeschouwer, maar deelnemer. Zij verteld hoe zij haar zoon heeft kunnen helpen. Dit is een verhaal over hoop!
- A STORY OF HOPE -
Na de scheiding is het in een sneltreinvaart gegaan. Enige tijd later begon hij elke ochtend met buikspieroefeningen. Een volle fruitschaal at hij dagelijks leeg. Wanneer ik voor eten zorgde wilde hij altijd iets wat vooral mager of vetarm was. Daarom ben ik toen meerdere gerechten gaan maken. Een maaltijd voor ons en voor Ad iets anders. Ik had nog steeds niets in de gaten. Het gekke is dat ik er ongewild aanmeedeed. Je wilt toch dat hij goed en genoeg eet!
Mijn vriendin schrok, maar ik nog erger
En dan... Op een morgen kwam hij naar beneden met alleen zijn pyjamabroek aan. Op die morgen was mijn vriendin bij me. Mijn vriendin schrok, maar ik nog erger. Je kon de botjes en ribben tellen. Een broodmager manneke zonder één gram vet! Vanaf die dag openden mijn ogen: "wat ziet hij er toch slecht uit”. Ook de omgeving begon vragen te stellen. Ik stond er machteloos bij en keek erna. Ad en ik spraken er over om samen eens naar de huisarts te gaan. Hier stemde hij uiteindelijk mee in. Nog hoor ik zijn woorden van toen; "misschien hebben ze wel een slagroomdieet". Dit verwacht je toch niet van zo’n jonge jongen. Hoe had het zover kunnen komen?
Mijn schuldgevoel werd met de dag groter
Mijn schuldgevoel, wat voort kwam om van zijn vader te scheiden, werd met de dag groter. Wat had ik mijn kind aangedaan? Ik zag hem meer en meer aftakelen. Was het dit allemaal waard geweest? Tijdens het bezoek aan de huisarts werd al snel duidelijk dat er hier meer aan de hand was, hij stelde voor om contact te zoeken met professionele hulp.
We hadden al snel geen geheimen meer voor elkaar
Via een goede vriendin kwam ik in contact met een psychologe. Samen zijn wij daar naar toe gegaan. Bij elk bezoek, op één na, ben ik aanwezig geweest. Hier werd(en) wij/hij met aandacht en interesse gehoord. We hadden al snel geen geheimen meer voor elkaar. De psychologe stelde voor om een week aan interne sessies deel te nemen. Dit was de moeilijkste en heftigste week van ons leven.