Geschreven door: Tessa
Vrijwilliger bij ISA Power
Praten over waar je mee zit, het lijkt zo gemakkelijk maar toch is het dat niet. Diep van binnen weet je misschien wel dat het goed is om open en eerlijk te zijn over je gevoelens en misschien zou je heel diep van binnen ook zo graag iemand in vertrouwen willen nemen. Maar waarom zegt dat stemmetje in je hoofd je dan steeds dat je het ook wel alleen kunt? Dat er toch niemand is die je echt begrijpt? Misschien vertelt die stem je wel dat je je aanstelt, dat het vanzelf wel weer goed komt of dat je beter niemand tot last kunt zijn. Maar hoe sterk je ook wordt toegesproken door die nare en dwingende stem, je hebt altijd zelf de keuze om open en eerlijk te zijn over wat er echt in je omgaat. De stem die je continu van alles influistert houdt je tegen de dingen te doen die jou juist sterker zullen maken. De stem geniet ervan dat het steeds zijn zin krijgt. Dat het jou in zijn macht heeft. Maar ook jij hebt een stem. Een stem die ernaar verlangt om gehoord te worden. Die geen commentaar of goed advies wil maar alleen een luisterend oor.
Misschien zijn er mensen in je omgeving die je de laatste tijd steeds vaker vragen hoe het met je gaat? Het kan ook zijn dat juist niemand je die vraag stelt. Dat je stiekem wacht op deze vraag zodat je eindelijk voorzichtig kan aangeven dat het helemaal niet zo goed met je gaat. Wat je situatie ook is, de eerste stap zetten eerlijk te zijn over je gevoelens is voor bijna niemand gemakkelijk. Je kan je zorgen maken over hoe de ander zal reageren. Over de gevolgen voor de eetstoornis wanneer jouw echte ik eerlijk is. Maar wat het allerbelangrijkste is, is dat je deze reacties en gevolgen niet kunt invullen. Het voelt misschien alsof je kunt voorspellen hoe de ander op jou eerlijkheid zal reageren. Maar gelukkig kun je dat niet.
Fotografie, unsplash.com
Hoe diep je ook verstrengeld bent geraakt in de dwang, controle en nare gevoelens, er is een mogelijkheid hieruit te komen. Ik begrijp heel goed dat het op dit moment misschien heel anders voelt, of dat je het juist helemaal niet kunt voelen. Ook ik vond het heel lastig open te zijn naar de mensen om mij heen. De stem in mijn hoofd vertelde mij dat het wel weer over ging, dat ik juist goed en gezond bezig was. Dat ik sterk was en niemand mij hoefde en kon helpen. Toch had ik het mis. Na een tijd kon ik er niet meer om heen. Ik voelde en wist heel goed dat ik het alleen niet ging redden. De familie waarin ik ben opgegroeid is erg gesloten over onze gevoelens. De stap zetten om open en eerlijk te zijn over mijn eigen gevoel was ontzettend eng en moeilijk. Toch kan ik nu met alle trots zeggen dat deze stap een begin heeft gemaakt in de weg naar het herstel van mijn eetstoornis en nare gevoelens. Als je het moeilijk vind je gevoelens uit te spreken kan je ook altijd een brief schrijven. Mij heeft het schrijven van een brief enorm geholpen het aan mijn ouders te vertellen. Een brief helpt je je gedachten te ordenen. Alleen al je gedachten op papier zetten kan je wat overzicht geven over de situatie en een opluchting zijn voor je emoties. Het geven van de brief kan ook een moeilijke stap zijn maar je hoeft op het moment zelf niet meer na te denken over hoe je het ze zal gaan vertellen. Het kan de stap kleiner maken omdat je alleen de brief hoeft te geven. Ook geeft het die ander de tijd je verhaal rustig door te lezen en het te laten bezinken. Vaak zijn de mensen om je heen ontzettend opgelucht dat je eindelijk eerlijk bent. Dat je je kwetsbaar opstelt is een ontzettend moedige en krachtige stap. De mensen om je heen geven om je. Hoe zou je het zelf vinden als iemand die dichtbij je staat niet eerlijk tegen jou durft te zijn over wat er in hem/haar omgaat?
Het eerlijk zijn naar de mensen om je heen betekent niet dat je al je gedachten meteen los hoeft te laten. Het kan zijn dat niet iedereen op de manier zal reageren die je had gehoopt of had verwacht. Probeer te begrijpen dat iedereen het beste met je voor heeft. Door onmacht, frustratie en verdriet kunnen mensen soms (in jou ogen) te bezorgd of ongepast reageren. Probeer de reacties te accepteren en los te laten. De reacties komen voort uit liefde en die is helaas lastig te sturen. Geef duidelijk aan dat het niet makkelijk voor je is om dit te delen. Vertel hen wat je graag zou willen en hoe zij jou kunnen steunen of er gewoon voor je kunnen zijn. Geef jezelf ook de tijd deze moedige stap te laten bezinken. Het is enorm dapper en vergt veel kracht! Misschien vindt je het fijn een persoon te vragen die je wil helpen maar je ook de ruimte geeft in het aangaan van je angsten. Uiteindelijk gaat het erom dat je je openstelt op een manier die voor jou goed voelt. Het kan, vooral in het begin, helemaal niet goed voelen. Dat is normaal. Probeer eerlijk naar jezelf te zijn en de mogelijkheden van herstel niet te laten verspillen door het gevoel dat het niet goed is. De stem zal je nog vele malen en strenger toe gaan spreken als je jezelf toe staat voor jezelf te kiezen. Uiteindelijk, na vele pieken en dalen zal de stem rustiger worden. Het wordt rustiger als het weet dat je je niet meer laat vertellen wat je wel of niet mag doen. Als je steeds meer naar je eigen stem gaat luisteren in plaats van naar de stem van de eetstoornis.
De eetstoornis kan zo hard en oneerlijk tegen je zijn. De eetstoornis wil zich heel graag aan je vast proberen te houden. Het kan voelen alsof je zelf de leiding neemt. Dat het je eigen ‘ik’ is die handelt of je aanzet tot bepaalde dingen. Toch is de eerste stap naar je eigen ‘ik’ eerlijk zijn. Naar jezelf en anderen. Spreek jezelf liefdevol toe, negeer voor een keer die dwingende stem en neem de mensen die belangrijk zijn in vertrouwen. Een eetstoornis laat zich niet zomaar overwinnen! Daar is kracht, moed en eerlijkheid voor nodig. Als je deze stap zet, kunnen er alleen maar meer positieve stappen volgen! Op welke manier en in welk tempo je deze stappen ook gaat zetten, je kunt het niet verkeerd doen.
Heeft u ook een verhaal of tips welke u wilt delen met andere ouders/lotgenoten?
Stuur uw verhaal naar : info@mijnkindheefteeneetstoornis.nl