Geschreven door Lana
Vrijwilliger en oud client bij ISA Power
Daar sta ik dan. Kijkend naar mijn nieuwe kamer met de verfroller nog in mijn hand.
Ik hoor blij te zijn. Althans dat denk ik. Welk meisje van 19 wil nou geen eigen kamer? Na jaren een kamer gedeeld te hebben met mijn tweelingzus, was het zo ver. Ik kreeg een eigen kamer.
Nee, blij ben ik niet. Ik ben gespannen en ontzettend onrustig. Maar waarom?
Ik kijk op mijn horloge en zie dat het alweer 14.00 uur is. Shit, te laat om te lunchen. Een vreemd dialoog speelt zich af in mijn hoofd. Een dialoog waar ik mij op dat moment nog niet zo van bewust ben. Hier lijkt het nog zo onschuldig. Wist ik veel dat ik een deur had geopend die ik achteraf gezien liever dicht had gelaten. Het was misschien een klein kiertje maar het monster glipte gewoon naar binnen.
14.00 lunchen. Veel te laat. Het is al bijna etenstijd.
Maar ik moet toch wat eten? Ik ben de hele ochtend al bezig.
Spanning en een onverklaarbare onrust. Dit gevoel kende ik nog niet maar wat was dit naar. Het nare gevoel neemt mij helemaal over. Ik besluit om de lunch over te slaan en dan maar te wachten tot het avondeten.
Rust.
Fotografie Kinga Cichewicz, unsplash.com
18.00 etenstijd. Ik zit aan tafel, naast mij een lege stoel. Ik voel mij verdrietig. Ik wil geen eigen kamer, ik wil geen lege stoel. Ik wil dat papa daar zit. Maar papa is er niet.
Verdriet, leegte en spanning. Ik laat mijn bord voor de helft staan.
Rust.
Het monster dat op dat moment in mijn leven sloop zorgde toen die tijd voor rust. Mijn ouders gingen scheiden en ik kon daar niet mee om gaan. Het verdriet, de veranderingen en onbegrip. Ik kon er niks mee. Ik was hier niet op voorbereid, had de scheiding niet zien aankomen. Mijn ouders horen bij elkaar.
Het was een klap. Ik viel. Niemand ving mij op. Ik had jou nodig, eetstoornis.
Wat ik vooral lastig vond aan de scheiding van mijn ouders was dat het voor mijn gevoel geen onderwerp was, er werd niet of amper over gesproken. De veranderingen gebeurden gewoon en ik paste mij aan. Ik stelde geen vragen, huilde niet. De emoties mochten er niet zijn. Zo'n gevoel kreeg ik. De wereld draaide door, terwijl die van mij stil stond.
Waar had ik behoefde aan? Wat wilde ik? Ik wilde zo graag gewoon een keer met het hele gezin aan tafel zitten. De woorden uit mama en papa horen komen. De woorden; wij gaan uit elkaar.
Ik wilde niet thuis komen, naar boven lopen en de gang vol met zooi zien staan. '
'Papa, slaapt vanaf nu in de muziekkamer' zegt mama. Geen woord meer, geen woord minder.
Ik moest alle puzzelstukjes zelf in elkaar zien te leggen.
Terugkijkend naar deze periode in mijn leven doet pijn. De wond is inmiddels geheeld maar ik lieg als ik zeg dat het mij niks meer doet. Bepaalde momenten blijf ik lastig vinden. Ik zoek alleen niet meer naar rust door middel van de eetstoornis. Ik zoek rust door bijvoorbeeld een goede vriendin op te bellen. Mijn gevoelens uit te spreken en afleiding te zoeken.
Ik vind het moeilijk om hardop te zeggen dat de scheiding van invloed is geweest op het ontwikkelen van mijn eetstoornis. Het voelt als een verwijt naar mijn ouders. Ik heb het idee dat ik mijn ouders kwets door dit zo op papier te zetten, uit te spreken. Ik voel mij schuldig.
Lieve papa en mama, het is geen verwijt of aanval naar jullie toe. Het is een onderdeel van mijn eigen acceptatie proces.