Een eetstoornis is een monster dat erin sluipt. Het maakt veel meer kapot dan je in eerste instantie misschien denkt. Niet alleen je kind maar ook jij, als ouder, raakt verwikkeld in een web van calorieën, schijncontrole, wel eten, niet eten, onbegrip, onmacht en leugens.
Misschien gaat het om een kleine leugen. Misschien gaat het om een grote leugen.
Spreekt je kind dit keer wel de waarheid? Zie jij dingen die er misschien niet zijn?De eetstoornis van je kind heeft je inmiddels al zoveel wijs gemaakt. Wat is tegenwoordig nog de waarheid?
Je probeert je kind te geloven en je overtuigt jezelf ervan dat hij of zij de waarheid spreekt. Toch weet je diep vanbinnen dat dit helaas niet altijd zo is. Waar komen die leugens vandaan?
Ik ben je ouder denk je. Tegen mij kun je eerlijk zijn. Heus; ik word niet boos.
De leugens worden gecreëerd vanuit de eetstoornis. Hoe vaster je kind in de eetstoornis zit, hoe moeilijker hij of zij tegen de eetstoornis kan ingaan. Er wordt meegegaan in de wil van de eetstoornis, er wordt naar geluisterd. Ook als dit betekent dat de waarheid naar de buitenwereld wat verdraaid moet worden.
Waar komen al die leugens vandaan? Waarom zijn ze nodig? Het komt voort uit angst, onzekerheid en er wordt geloofd in de eetstoornis. De eetstoornis voedt twee kanten. Je sterke kant als je doet wat de eetstoornis wil en je onzekere/angstige kant als je ‘faalt’ volgens de eetstoornis. Je past je leugens aan op de dingen die je worden wijsgemaakt.
Althans, zo ging het bij mij.
De gedachten die gecreëerd werden door de eetstoornis werden mijn waarheid dus daar paste ik mijn leven op aan. Ook als ik hierdoor moest liegen tegen mijn familie, vrienden of naasten. Smoesjes als ik heb geen honger, ik heb al gegeten, door alle drukte ben ik wat afgevallen tot ik ben echt naar therapie geweest vandaag.
Het vertrouwen was beschadigd. Hoe heb ik dat teruggewonnen? Is dat mogelijk?
Ik vroeg dit een tijd geleden aan mijn zus en zij zei: ‘’Naarmate het beter met je ging, je stappen begon te zetten en een deel van je masker afzette, besloot ik je weer te vertrouwen. Ik heb er niks aan om bij alles wantrouwig te blijven dus op een dag besloot ik dit niet meer te zijn. Ik kan je namelijk niet redden. Dat moet je zelf doen’’.
En mama, papa? vroeg ik.
Die hebben moeten loslaten zei mijn zus. Loslaten dat zij mijn problemen niet kunnen oplossen. Dat het een gevecht is die ik zelf moest aangaan. Met de nodige hulp en steun van de omgeving. Ja, de leugens zorgden voor een scheur. Het was kwetsend en verdrietig. Als ouder moet je dit een plekje geven.
Wij als mama, papa, broers of zussen zullen altijd een bepaalde antenne houden. Een terugval, een mindere dag, vallen en opstaan. Het hoort er allemaal bij. Iedereen in het gezin moet dit monster, de eetstoornis, op zijn eigen manier een plekje geven.
Voor elke ouder; het vertrouwen komt terug. Elke dag een beetje meer. Acceptatie en loslaten zijn de sleutelwoorden. En tijd. Geef het tijd.