Dit verhaal is geschreven door Moeder Angelique
Je leert steeds meer over de eetstoornis, maar begrijpen doe ik het volgens mij nooit. Het doel is aansterken, maar als je dan toch met de vloeibare voeding (infuus) knoeit. Ik begreep het niet. In het ziekenhuis lag hij voor zijn herstel, verder wisten ze daar niets van de eetstoornis. We kregen de opdracht om niet in discussie te gaan met de artsen en andere mensen uit het ziekenhuis. Soms voelde het wel eens alsof Rowan een slechterik was. Maar hij kon er niets aandoen, het was de orthorexia. Hij mocht uit het het ziekenhuis toen hij een goed gewicht had.
De weegmomenten bleven en de begeleiding van de psycholoog bleef ook. We hebben veel doelen en afspraken gemaakt en stapje voor stapje zijn we verder gegaan. Toch liep hij vast en was onze Rowan op zoek naar lotgenoot die hem begreep. Het gevecht tegen een eetstoornis is een hele eenzame strijd.
Ik ben gaan zoeken op internet. Hier ben ik in contact gekomen met een organisatie welke werkt vanuit ervaringsdeskundigheid, genaamd ISA Power.
De eerste ontmoeting met zijn coach was niet te beschrijven. Hij voelde zich eindelijk ‘thuis’ en begrepen.
Als moeder heb je alles over voor je kind, liefde geven, troosten, helpen met huiswerk, noem maar op, maar die eetstoornis begreep ik niet! Daarom is het heel belangrijk dat deze mensen er zijn, die het ook hebben doorgemaakt en weten wat het werkelijk is om een eetstoornis te hebben.
Alle coaches hebben hun eetstoornis overwonnen en weten waar ze over praten. Dat geeft een heel fijn gevoel. Eigenlijk was er bij ons in de buurt maar weinig bekend over deze eetstoornis en wat de mogelijkheden waren. Ook ik als moeder heb me alleen gevoeld. Zelf kon ik niet bepalen wat wel én niet goed was en is. Toch ben ik ben altijd mijn moedergevoel blijven volgen. Op de goede weg! Rowan is op de goede weg. Als ouder wil je misschien te snel resultaat zien. Je wilt natuurlijk heel graag, zo snel mogelijk, je lieve, gelukkige, lachende, levensgenietende, voetballende zoon terug.
Je wilt niet dat hij ongelukkig is, maar geniet van het leven! Als gezin hebben we allemaal wel op de een of andere manier te maken met de eetstoornis van Rowan. Een eetstoornis heb je niet alleen. Het is lastig, het valt niet altijd mee. Spontane uitjes naar de Mc Donalds, pannekoekhuis of feestjes zijn er niet altijd bij. Ik moet daar wel op letten dat ik daar niet al teveel aan toegeef. Ik vind dat moeilijk om daar een middenweg in te vinden. Daarnaast vind ik de dwang van Rowan ook lastig. Hij begint gewoon aan het eten omdat hij om 17.00 wilt eten. Ik heb al vaker tegenover hem gestaan omdat we het niet eens zijn over zijn dwang. Dat vind ik een hele lastige. Het eten is samen met mijn man onze passie, maar dat wij samen kokkerellen in de keuken dat is al lang niet meer. Omdat wij er ook niet altijd meer van kunnen genieten.
Soms wens ik wel eens dat die eetstoornis er één dag niet is. Er heerst bij ons in huis altijd een soort van spanning/stress. Onverwachtste dingen kunnen we niet overzien, maar toch ben ik daar wel mee bezig. Zelf heb ik al veel geleerd over eetstoornissen. Dat het eigenlijk niet om eten gaat, maar hetgene wat erachter schuilt. Ik heb me lange tijd schuldig gevoelt. Ik heb me als moeder schuldig gevoelt en dit hele gebeuren heeft mij onzeker gemaakt. Wat heb ik anders moeten doen? Waar is het mis gegaan? Wat heb ik niet gezien? Ik was er altijd voor Rowan. Hij moest zich nooit bewijzen voor mij en we waren altijd met hem op pad. Onbegrip moet ik proberen los te laten, maar dat vind ik ook nog moeilijk.
Wat ik zelf ook heel moeilijk vond dat mensen heel makkelijk zeiden “als hij maar gewoon gaat eten dan komt het wel goed”. Ik liet ze het maar, omdat veel mensen het gewoon niet begrijpen. Het is een ingewikkelde ziekte. Het is een ingewikkelde ziekte wat niet met een pilletje of na een week weer over is. Het beste in het herstel is te laten blijken dat je er zoveel mogelijk voor hem bent en hem vertrouwd. Ook is het belangrijk dat we beide open en eerlijk zijn tegen elkaar en duidelijk afspraken maken. Dat is iets wat Rowan echt wel nodig heeft. We zijn nog best wel veel met eten bezig. We willen terugval natuurlijk voorkomen, dus we herinneren Rowan er weleens aan dat hij iets moet eten en drinken.
Op het moment dat we het gezegd hebben denken we al ‘dat hadden we beter niet kunnen doen’. Loslaten! Wat is dat moeilijk, voor hem maar ook voor ons! We zouden het meer moeten loslaten, maar dat is ook lastig, want je wilt dat hij voldoende binnen krijgt. En zeker omdat hij nog steeds heel intensief met voetbal bezig is. Sinds zijn geboorte is Rowan al een slechte eter, maar we hadden de hoop dat dit nog weleens beter werd. Hij zal altijd slank zijn met zijn postuur en bouw en dat is oké! Luister heel goed naar de wensen van je zoon of dochter. Sinds Rowan gecoached wordt, die zelf een eetstoornis heeft overwonnen, is hij zich heel goed gaan voelen. Hij heeft hier heel veel steun aan.
Uniek is dat ISA Power ook mannelijke coaches heeft die zich inzetten, dat kom je nog nergens tegen. Zijn inzet om de eetstoornis te overwinnen is heel groot. De methode die gebruikt wordt is ook heel positief gericht. De doelstellingen die hij samen met zijn coach maakt, komen vanuit hemzelf en vanuit niemand anders. Dit is ook heel belangrijk. Voelen, doen en praten worden in het coach traject gecombineerd. Voelen, doen en praten. Dit werkt beter dan alleen maar praten, want dat is Rowan zijn favoriete ding niet. Het lijkt me ook extra moeilijk, voor iedereen die worstelt met een eetstoornis, als de focus alleen maar of steeds op het eten zelf ligt.
Er ligt namelijk zoveel meer verscholen onder de eetstoornis. Ik blijf vertrouwen houden, ook al is dat soms erg moeilijk!
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal,
Angelique
Heeft u ook nog tips die waardevol zouden kunnen zijn voor anderen ouders en familie leden?
Stuur deze dan naar info@mijnkindheefteeneetstoornis.nl
www.mijnkindheefteeneetstoornis.nl Een initiatief van ISA Power