Dit verhaal is geschreven door Moeder – Angelique
Luister heel goed naar de wensen van je zoon of dochter! Sinds mijn zoon Rowan gecoacht wordt door een ervaringsdeskundige man - iemand die zelf zijn eetstoornis heeft overwonnen - is hij zich heel goed gaan voelen. Hij heeft hier heel veel steun aan en zijn inzet om de eetstoornis te overwinnen is heel groot. Uniek is dat ISA Power ook mannelijke coaches heeft die zich inzetten, dat kom je nog nergens tegen. De methode die gebruikt wordt is ook heel positief gericht.
Toen haar zoon 12 jaar was zag ze haar hem veranderen in iemand die ze niet meer kende. De eetstoornis nam controle over hem. Van alle mensen die aan anorexia lijden is ongeveer 10% tot 15% man/jongen.
Wat is er toch met hem aan de hand?
Het was eind groep 8 (Rowan was toen 12 jaar) en er gebeurde van alles. Je leeft in een roes, je ziet je zoon veranderen in iemand die je niet kent. Rowan was een fanatiek voetballer en had maar 1 droom : profvoetballer worden! Met de dingen die hij allemaal deed zag ik, en velen buitenstaanders met mij, dat hem op deze manier niet zou gaan lukken. Na een afwijzing bij een selectie van een voetbalclub leek het wel of er iets in hem was geknapt. Hij wilde voetballen en zijn middelbare tijd bij het Scheldemondcollege doen. Hij had zich voor 200% ingezet en het lukte hem gewoon niet. Hij werd onrustig, ging eigen trainingsschema’s aanleggen, vermagerde sterk en leefde in zijn eigen wereld. School werd ook angstig.
We beseften dat het gruwelijk mis zou kunnen gaan.
Op school hadden ze al een plan klaar liggen voor hem. Wat moet je bij een diëtiste als je zoon niet wilt eten? Daarna hem ik hem meegekregen naar de schoolarts van de GGD. Die zei kom over een maand maar terug en ik weet zeker dat Rowan dan is aangekomen. Heeft ook de moeite genomen om allerlei voetbalverhalen mee te geven. Toen we de deur uit waren wist ik al meteen ‘dit gaat hem niet worden”. De blik in de ogen van de arts vergeet ik nooit meer…... dit was foute boel! Ik heb gelijk een afspraak gemaakt bij de kinderarts. Dit vond Rowan niet leuk, maar de situatie was gevaarlijk en ik moest doorpakken! Zijn gewicht met lengte was extreem zorgelijk. Daarnaast moesten er wat onderzoeken afgenomen worden. Bloed afnemen wat niet in 1 keer lukte dus moest nog een 2e keer en daarbij werd ook nog een hartfilmpje gemaakt. Die blik van die mevrouw die dat filmpje maakte vergeet ik nooit meer. Het filmpje zou digitaal verzonden worden naar de andere afdeling in het ziekenhuis. Echter, stond zij erop toe dat we het toch maar gelijk even persoonlijk gingen afgeven.
De uitslagen waren niet goed. Toch besloot de kinderarts hem te laten gaan en hem zelf de kans te geven zich te herpakken. Ik zag dat hij ongelukkig was en hij wist het niet meer, maar toch…..ging hij door. Al moest hij er bij neervallen. Hij moest en zou presteren van zichzelf, in het veld en op school. De wedstrijden gingen gewoon door. Op een gegeven moment wist hij volgens mij niet meer dat hij op het veld stond. Hij stond er, maar daar had je het mee gehad. Ouders, ploeggenootjes, kennissen en vrienden begrepen er ook niets van. Waar is de Rowan die overal was? Bij de bal, die overzicht had en kunstjes deed? Het was werkelijk hartverscheurend als moeder. Ik kon er geen naam aangeven, laat staan dat een ander dat kon.
Ik vreesde voor zijn leven!
Het eerstvolgende bezoek bij de kinderarts had ik van tevoren een briefje afgegeven met de tekst “hoelang gaan we hiermee door totdat het echt fout gaat?” Ik was bang. Wat ik zag was dat hij uitgeput was. Die keer was hij weer afgevallen en zat hij heel diep in de gevarenzone. De kinderarts greep in. Haar woorden naar Rowan toe : je bent in een winterslaap aan het belanden net als een Beer. Hij wist precies hoe dat werkte. Dat moment als moeder vergeet je NOOIT meer! “Je moet blijven in het ziekenhuis, want het gaat niet goed met je” dat waren de woorden van de kinderarts. Die bij hem binnen kwamen als een donder slag bij heldere hemel.
Hij raakte de controle kwijt.
Wat ik het ergste vond is dat ik een kant van hem heb gezien die ik nog nooit eerder gezien had. Anorexia is een verschrikkelijke ziekte. Opnieuw beginnen; onderaan. Doodeng vond ik het. Je groeit al naar iets toe wat niet goed voelt. Ik heb gelijk 3 maanden verlof opgenomen, en mijn doel was Rowan. Het was eigenlijk weer even mijn kleine Rowan. We moesten onderaan beginnen. Hij is 9 weken opgenomen geweest. We hadden een kinderarts, fysiotherapeut, diëtiste en een psychologe van het GGZ. Er is heel hard geknokt om Rowan uit het ziekenhuis te krijgen. Met vallen en opstaan. Rowan heeft nog 2 zusjes, Lieke van 6 jaar en Zoë van 2 jaar. Heel ons gezin stond op zijn kop. Met heel het gezin en familie hebben we geknokt om Rowan zoveel mogelijk bij te staan.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal,
Angelique