Het verhaal van Anja, over haar zoon Ad.
Een trotse moeder, dat ben ik! Ik heb me vaak afgevraagd wanneer het is begonnen. Als ik zo terugdenk moet dat zijn geweest toen Ad nog heel jong was. Op vakanties schaamde hij zich voor zijn te “dikke” (?) buik met het gevolg dat hij zelfs bij 30 graden nog een Tshirt droeg. Een jongen van 14 die zich schaamt voor zijn buik. Ik kon er van zeggen wat ik wilde maar zijn T-shirt bleef aan.
Na de scheiding is het in een sneltreinvaart gegaan. Enige tijd later begon hij elke ochtend met buikspieroefeningen. Een volle fruitschaal at hij dagelijks leeg. Wanneer ik voor eten zorgde wilde hij altijd iets wat vooral mager of vetarm was. Daarom ben ik toen meerdere gerechten gaan maken. Een maaltijd voor ons en voor Ad iets anders. Ik had nog steeds niets in de gaten. Het gekke is dat ik er ongewild aan meedeed. Je wilt toch dat hij goed en genoeg eet!
Mijn vriendin schrok, maar ik nog erger. En dan… Op een morgen kwam hij naar beneden met alleen zijn pyjamabroek aan. Op die morgen was mijn vriendin bij me. Mijn vriendin schrok, maar ik nog erger. Je kon de botjes en ribben tellen. Een broodmager manneke zonder één gram vet! Vanaf die dag openden mijn ogen: "wat ziet hij er toch slecht uit”. Ook de omgeving begon vragen te stellen. Ik stond er machteloos bij en keek er naar. Ad en ik spraken er over om samen eens naar de huisarts te gaan. Hier stemde hij uiteindelijk mee in. Nog hoor ik zijn woorden van toen; "misschien hebben ze wel een slagroomdieet". Dit verwacht je toch niet van zo’n jonge jongen. Hoe had het zover kunnen komen?
Mijn schuldgevoel werd met de dag groter. Mijn schuldgevoel, wat voort kwam om van zijn vader te scheiden, werd met de dag groter. Wat had ik mijn kind aangedaan? Ik zag hem meer en meer aftakelen. Was het dit allemaal waard geweest? Tijdens het bezoek aan de huisarts werd al snel duidelijk dat er hier meer aan de hand was, hij stelde voor om contact te zoeken met professionele hulp.
We hadden al snel geen geheimen meer voor elkaar. Via een goede vriendin kwam ik in contact met een psychologe. Samen zijn wij daar naar toe gegaan. Bij elk bezoek, op één na, ben ik aanwezig geweest. Hier werd(en) wij/hij met aandacht en interesse gehoord. We hadden al snel geen geheimen meer voor elkaar. De psychologe stelde voor om een week aan interne sessies deel te nemen. Dit was de moeilijkste en heftigste week van ons leven.
Ik bleef onvoorwaardelijk in hem geloven! Ad en ik kozen ervoor om door te zetten. Al het andere aan de kant te zetten. In deze situatie was dat de optie die zal leiden tot herstel. Hoe moeilijk het soms ook was. Ik bleef onvoorwaardelijk in hem geloven. Ik gaf hem alle liefde en vertrouwen. Elk klein stapje naar boven zagen we als een overwinning. Samen waren we trots op hem.
Het briefje dat hij schreef toen hij na de interne behandelingen weer thuis kwam draag ik na 13 jaar nog dagelijks bij me. Ik ben nog steeds dankbaar voor de keuzes die wij toen namen. Deze keuzes hebben ons meer gebracht dan we ooit konden vermoeden. Het heeft zo moeten zijn, lang niet alles is toeval! Ik heb er een supersterke, sociale, lieve, attente, en knappe zoon voor terug gekregen. Het heeft dan zo maar moeten zijn, lang niet alles is toeval. We zijn samen door een heel diep dal gegaan. Ontzettend trots zijn we nu op de speciale band die we hebben.
Ad en ik willen onze ervaringen graag delen, om een bijdrage te kunnen leveren aan een bewustwordingsproces van lotgenoten.