Geschreven door moeder Jeanette
Op de momenten dat de anorexia heel sterk was ging ik geen discussies met mijn dochter aan. Ik handelde zoals ik moest handelen maar op de momenten dat ze er ‘was’ genoot ik met volle teugen. Soms sprak ik met Debbie en soms met "Anna". Ik was altijd op mijn hoede want anorexia is sterk en wil de macht behouden.
Haar dochter Debbie is nu al weer 3 jaar stabiel!
Fotografie, unsplash.com
Hallo lotgenoten. Ik begin met mezelf voor te stellen: Ik ben Jeannette Hoetelmans, woon op een prachtig plekje in Noord-Brabant, getrouwd met Piet, moeder van meerdere kinderen, schoonmoeder en oma. De eetstoornis bij mijn dochter ontwikkelde zich vanaf haar 5e levensjaar; pesterijen op school zorgden er voor dat zij ging knoeien met eten; altijd ruzie aan tafel, wat ik ook klaar maakte, niets was goed; het werd toen niet gezien als een eetstoornis, zij was een moeilijke eter en ik moest maar wat ‘harder’ zijn; vanaf haar 18e, na een zware tegenslag, was het geen eetstoornis meer maar ontwikkelde Anorexia zich in alle hevigheid!
15 jaar heb ik haar gesteund in haar strijd tegen deze ziekte, dit demon ... 15 Jaar heeft de anorexia van mijn dochter als een rode draad door mijn leven gelopen. Zij heeft, godzijdank, de strijd gewonnen, soms heeft ze mijn hulp/advies nog nodig maar dan alleen als bevestiging dat ze het goed doet. Bijna 3 jaar is ze nu ‘stabiel’, ik ben trots en dankbaar!
15 Jaar ervaring als ‘moeder van…’ heeft mij veel geleerd. Een leerschool die ik nooit bewust heb gekozen maar mijn dochter heeft ook nooit voor de anorexia gekozen. Samen zijn we de ‘strijd’ aangegaan, soms met veel ruzie en verdriet maar ook zeker met mooie en fijne momenten. Ik heb in het eerste jaar ‘geleerd’ om mijn dochter niet alleen als Anorexia te zien; ik heb mezelf aangeleerd om haar als dochter te blijven zien met de ziekte Anorexia.
Op de momenten dat de Anorexia heel sterk was ging ik dan ook geen discussies met haar aan, ik handelde zoals ik moest handelen maar op de momenten dat zij, mijn dochter, er ‘was’ genoot ik met volle teugen en samen probeerden we dan leuke dingen te ondernemen. Ik gaf het ook altijd twee namen: nu praat ik met Debbie, nu is Anna aan het woord; dit heb ik 15 jaar volgehouden, altijd op mijn hoede want Anorexia is sterk en wil de macht behouden.
Mijn dochter aan de sondevoeding … Het heeft mij ook geleerd dat het als moeder vaak noodzakelijk is om in de rol van de hulpverlening te kruipen, daar waar de reguliere hulp faalt. Nee, leuk vond Anna dat niet maar IK ook niet, weer hadden we hier beiden NIET voor gekozen!!! Ik wilde mijn dochter terug, ik wilde geen contact met Anna maar helaas was de realiteit anders. Soms werd ik zelfs gepusht door de reguliere hulp om verpleegkundige te ‘spelen’, mijn dochter moest aan de sondevoeding en die moest ik haar dan maar geven, deed ik het niet, jammer dan, maar dan werd de behandeling stop gezet.
Wat doe je dan??? Moet je dan als moeder zeggen: “doe het maar zelf” of ga je toch in de rol van de hulpverlening zitten, ongeacht of dit je eigen keuze is??? Ik begrijp heel goed dat het voor mijn dochter niet altijd gemakkelijk was als moeders er zich weer mee bemoeide maar het was zo nodig…zo nodig, ik deed het voor haar! De eetmomenten waren niet alleen voor haar een hel, ook voor mij; ik moest er op toe zien hoe zij zat te kruimelen met haar boterham, zgn. morste met haar drinkbeker en dan moest IK haar vertellen dat ze het aan moest vullen.
De keren dat zij trap op trap af aan het rennen was. IK moest haar beduiden het rustiger aan te doen OF aan te vullen met een boterham/fruit. IK was in haar ogen dan de ‘dooddoener’, IK wist niet wat goed voor haar was. De angst die ik soms ’s morgens had, zou ze nog leven? Ik was haar spiegel ... Vaak hield ik haar een ‘spiegel’ voor om haar, mijn dochter, te bereiken; dat waren fijne en mooie gesprekken, therapeutisch ja helaas wel maar het was niet anders.
Ook ben ik mijn paarden dankbaar; paarden zijn zeer sensitief en kunnen jou, als mens, laten zien wie je bent! Ik heb daar dankbaar gebruik van gemaakt, samen met Debbie maar ook vaak voor mezelf. Mijn paarden hadden de therapeutische rol belangeloos overgenomen; Debbie leerde hier veel van. Stak ‘Anna’ de kop op dan begon het liegen en bedriegen weer... Afspraken en beloften werden niet nagekomen, alles werd weer verschoven naar ‘morgen’; de ‘rest’ van het gezin begreep het niet en werden boos; Moeders kon weer (therapeutisch) gaan ‘schipperen’ tussen Debbie/Anna en de overige gezinsleden; in deze fase had ik vaak ruzie met Anna omdat ik haar duidelijk liet blijken dat zij niet welkom was in ons gezin, dat wij Debbie terug wilde hebben en dat ten kosten van alles wilden bereiken.
Als ik Debbie kon bereiken hadden we fijne gesprekken, ook over de achterliggende oorzaak, iets wat vaak vergeten wordt bij de Anorexia door de reguliere hulpverlening. Kwam Anna in beeld dan gaf ze duidelijk aan dat ze mijn hulp niet wilde, dat ze het wel alleen kon ‘het komt wel goed’ was haar standaard zinnetje, dat zij te pas en te onpas gebruikte; dat vertrouwen in haar wilde ik dan ook dolgraag behouden maar ooo wat is dat vertrouwen vaak beschaamd, zonder dat zij, Debbie, er iets aan kon doen!
Daarom is Anorexia ook zo’n eenzame strijd, zij denken dat ze het alleen kunnen, gevoelloos door hun lage BMI maar helaas, ze kunnen het niet alleen. Praten, stimuleren, prijzen, liefde en warmte geven Samen met de reguliere hulp hebben zij ook de steun, warmte, liefde, begrip, empathie van ouders/broers/zussen etc. nodig, die hen steeds weer even terug op de wereld zetten op de momenten dat ze even zichzelf zijn. Hierdoor worden zij sterker om door te gaan en Nee, het is niet wat Anna wil, die wil de macht blijven behouden maar door te blijven praten, stimuleren, prijzen, liefde en warmte te geven wordt Anna, stap voor stap, steeds verder naar achteren gedreven en uiteindelijk verjaagd! Het is een proces van jaren en vergt veel geduld en energie ... Niet boos worden bij een terugval, niet hardop juichen bij een paar ons aangekomen maar er gewoon zijn, dat is belangrijk!
Wat mij het meeste stoorde bij een opname…een leefbaar gewicht? Ga maar naar huis en doe de rest maar zelf!!! Het hoofd zit bomvol ... Dat kan niet; oké het gewicht is dan misschien op dat moment leefbaar te noemen maar het hoofd zit bomvol en daar wordt weinig tot niets mee gedaan...je dochter komt naar huis en moeders, niet zeuren ze heeft een leefbaar gewicht! Ik werd bijna gedwongen de therapeut te zijn ... Wachtlijst bij de therapeut…terugval van het gewicht…lage BMI, gevoelloos en niet op een normale manier kunnen functioneren…wie heeft het niet meegemaakt. En dan moet je er als moeder wel zijn, je ziet dat je dochter het niet alleen kan!!! Neem van mij aan dat deze moeder echt niet vrijwillig in die rol van therapeut gekropen is, steeds weer.
Bron, unsplash.com
De angst liet ik ook toe, deze emotie mocht er van mij ook zijn; ik sprak hem ook uit naar Debbie; angst dat zij in mijn armen zou overlijden. Door deze emotie toe te laten en te bekijken kon ik hem daarna ook weer los laten, ik kwam er sterker uit. Maar je man en het gezin is ook belangrijk... Er zijn meer kinderen die jou als moeder/oma willen en jouw leven gaat ook door; ik heb geleerd om Anna uit te schakelen, om ‘balans’ in mijn leven te krijgen door me niet schuldig te voelen en me niet te schamen voor het feit dat mijn dochter anorexia had.
Schuldig…ja dat voelde ik me in het begin wel; ik zag mijn dochter, intens verdrietig, mager en altijd koud hebbend, zichzelf vernietigen en ik stond aan de zijlijn, zo was mijn gedachtegang; hoe kon ik lachen terwijl mijn kind een doodstrijd voerde maar juist Anna, diegene die ik zo haatte, heeft mij doen inzien dat ik wel mocht lachen!! Als een leeuwin vocht ik voor mijn dochter ... Raar, he maar zo was het wel; op momenten dat ik vrolijk was werd Anna héél sterk door rotopmerkingen te maken, door negatieve gevoelens naar mij te sturen.
Door daar ‘boven’ te blijven staan, toch te genieten van leuke momenten, van mijn kleinkinderen, liet ik Anna zien dat zij mij NIET in haar macht had en dat ik als een leeuwin zou vechten voor Debbie, om ook haar weer te laten lachen en zingen! En nee, dit is geen proces van twee weken, dit is een proces van jaren geweest maar het is gelukt en dat is het enige wat telt.
Schaam je niet ... Schamen voor haar ziekte heb ik nooit gedaan, je schaamt je ook niet als je kind griep heeft en we mogen nooit vergeten dat Anorexia ook een ziekte is, dat de patiënt(e) hier ook niet om gevraagd heeft. Hallo, het bomvolle hoofdje is de oorzaak! Ik ben altijd open en eerlijk geweest, soms boos op mensen die geen begrip toonden en maar riepen: “dan moet ze maar gewoon eten”…ja, was dat de oplossing maar, ik zou het eten in haar gepropt hebben!
Dit is geen realiteit, Anorexia is een ziekte en ook nog eens dodelijke ziekte en nee, het is niet alleen het gewicht dat telt, de achterliggende oorzaak, het bomvolle hoofdje is de oorzaak en als dat hoofdje niet leeg gemaakt wordt zal Anorexia altijd (chronisch) op de achtergrond blijven! Het is géén strijd die je alleen kunt voeren, de patiënt(e) niet maar ook de betrokkenen niet.
Ga op zoek naar de juiste hulp want helaas het is geen griepje van twee weken maar meestal een strijd die jaren duurt en soms, soms ben je zo moe en dan is het belangrijk dat je je verdriet en angsten kunt ‘delen’ met iemand die wat ‘verder’ van je af staat! Laat Anorexia niet het hele gezin in haar ‘macht’ krijgen, één patiënt(e) is er al één teveel!