Geschreven door: Lana
Het is er in geslopen, anorexia in ons gezin. Een gezellige, fijne ofwel vrolijke bijkomst was het niet. In ons dagelijks, de vakanties, verjaardagen en uitstapjes. De anorexia was er altijd. Eten, gewicht en afvallen is nooit een onderwerp geweest bij ons. Er was een balans tussen gezond en lekker eten.
Heel langzaam werden de momenten van wat lekkers, spontaan ergens een gebakje o.i.d. steeds minder. Mijn dochter was steeds vaker in de keuken te vinden.
‘’Koken is een hobby’’ en ‘’Ik vind het een fijne ontspanning na een dag school/stage’’.
Ik geloofde dit. De eettijden werden strakker. Er was steeds minder ruimte voor spontaniteit. Kilo voor kilo viel zij af. Toch zag ik het niet. Misschien wilde ik het niet zien?
En dan word je met de realiteit geconfronteerd.
Ik liep de badkamer in en daar stond ze. Mager, zo ontzettend mager.Van alles ging er door mij heen. Onmacht, verdriet, angst. Zelfs boosheid en onbegrip. Ziet ze dan zelf niet dat ze heel dun is?
Fotografie Brook Cagle, unsplash.com
Ik wilde haar door elkaar schudden en tot haar doordringen, maar ik wist niet hoe. Het brak mijn hart. Mijn ooit zo stralende, vrolijke, energierijke dochter. Er was niks meer van haar over.
Ze zag er zo breekbaar en kwetsbaar uit. Regelmatig heb ik mij afgevraagd hoe dit kon gebeuren. Ik ben haar moeder. Ik had dit moeten kunnen voorkomen toch? Waar is het mis gegaan?
Een aantal jaren van behandeling, therapie tot ‘het zelf proberen’ was begonnen. Voor mijn dochter heel heftig. Intens verdrietig om haar zo in gevecht te zien met zichzelf.
Samen met mijn man probeerde wij ons staande te houden. Hoe graag je zelf sterk wil blijven voor haar en het gezin, ook wij stortten soms in.De zorgen dag in dag uit eisten zijn tol. Het maakt je leeg, moedeloos en machteloos. Samen zochten wij naar een balans. In hoeverre ga je mee in de eetstoornis en waar trek je de grens. Het is soms lastig, maar je dochter of zoon is meer dan de eetstoornis. Probeer dat niet te vergeten!
Het genezingsproces ging met vallen en opstaan. Als gezin ga je door een rollercoaster. Op goede dagen kregen wij weer hoop, was er ruimte voor plezier en ontspanning. Op een slechte dag leek het allemaal weer zo uitzichtloos. Ik werd dagelijks heen en weer geslingerd door allerlei emoties. Ik wilde het zo graag begrijpen, maar heel eerlijk, dit was soms bijna niet te doen. Hoe kon zij nou niet zien wat wij zagen? Waarom al die regels? Voor mij onrealistische angsten, maar voor jou zo echt. Je maakte je lichaam kapot. Het is een hardnekkige en gemene ziekte. Een ziekte die veel van een gezin vraagt.
Voor alle ouders die te maken hebben met een kind en een eetstoornis: geef de hoop niet op. Vecht elke dag weer mee. Wees streng, trek een grens en blijf praten. Praat met elkaar en met anderen. Ook jij als ouder mag huilen, verdriet tonen en steun zoeken.
Blijf ouder, een thuis, twee warme armen waar je kind zich in kan verstoppen. Word geen therapeut. Jij kunt het probleem niet oplossen. Dat moet hij of zij zelf doen met behulp van de juiste mensen. Neem jezelf niks kwalijk, verwijt de ziekte van je kind niet aan jezelf. Jij bent geen slechte ouder. Het leven is een uitdaging en iedereen probeert zich op een bepaalde manier hierin staande te houden. Je dochter, zoon, man, jij en ik.