Story of hope geschreven door: Lana
Vrijwilliger bij ISA Power
Een eetstoornis is een monster dat er in sluipt. Het maakt veel meer kapot dan je in eerste instantie misschien denkt. Niet alleen je kind maar ook jij, als ouder, raakt verwikkeld in het "spinnenweb" van calorieën, schijncontrole, wel eten, niet eten, onbegrip, onmacht en leugens.
Je zit gevangen in het spinnenweb en elke keer als je eruit wilt komen, kom je juist vaster te zitten. Gevangen in het web van die spin, het monster, dat jullie allemaal kapot wilt maken. En waarom denk je dan als ouders? Wat heb ik fout gedaan?
Fotografie Micheal Podger, unsplash.com
Je kind liegt tegen jullie, zichzelf, van binnen gaat het kapot. Jouw kind wilt niet liegen, maar het moet liegen van het monster in haar hoofd. Misschien gaat het om een kleine leugen. Misschien gaat het om een grote leugen. Spreekt je kind dit keer wel de waarheid? Zie jij dingen die er misschien niet zijn?
De eetstoornis van je kind heeft je inmiddels al zoveel wijs gemaakt. Wat is tegenwoordig nog de waarheid? Je probeert je kind te geloven en je overtuigd jezelf er van dat hij of zij de waarheid spreekt. Toch weet je diep van binnen dat dit helaas niet altijd zo is. Waar komen die leugens vandaan?
Ik ben je ouder, denk je, tegen mij kun je eerlijk zijn. Heus; ik word niet boos.
De leugens worden gecreëerd vanuit de eetstoornis. Hoe vaster je kind in de eetstoornis zit, hoe moeilijker hij of zij tegen de eetstoornis kan ingaan. Er wordt mee gegaan in de wil van de eetstoornis, er wordt naar geluisterd. Ook als dit betekend dat de waarheid naar de buitenwereld wat verdraaid moet worden.
Waar komen al die leugens vandaan? Waarom zijn ze nodig vraag jij je misschien wel af.
Het komt voort uit angst en onzekerheid. Jouw kind geloofd in de eetstoornis. De eetstoornis voedt twee kanten. Het voedt de sterke kant (de behoefte aan conrtole en zekerheid) als je doet wat de eetstoornis wil en het voedt de onzekere/angstige kant, als je ‘faalt’ volgens de eetstoornis.
Je past je leugens aan op de dingen die je worden wijsgemaakt. Althans zo ging het bij mij.
De gedachten die gecreëerd werden door de eetstoornis werden mijn waarheid dus daar paste ik mijn leven op aan. Ook als ik hier door moest liegen tegen mijn familie, vrienden of naasten. Smoesjes als ik heb geen honger, ik heb al gegeten, door alle drukte ben ik wat afgevallen tot ik ben echt naar therapie geweest vandaag.
Het vertrouwen was beschadigd. Hoe heb ik dat terug gewonnen? Is dat mogelijk?
Ik vroeg dit een tijd geleden aan mijn zus en zij zei; ‘’Naarmate het beter met je ging, je stappen begon te zetten en een deel van je masker afzette besloot ik je weer te vertrouwen. Ik heb er niks aan om bij alles wantrouwig te blijven dus op een dag besloot ik dit niet meer te zijn. Ik kan je namelijk niet redden. Dat moet je zelf doen’’.
En mama, papa? vroeg ik.
Die hebben moeten loslaten zei mijn zus. Loslaten dat zij mijn problemen niet kunnen oplossen. Dat het een gevecht is die ik zelf moest aangaan. Met de nodige hulp en steun van de omgeving. Ja, de leugens zorgde voor een scheur. Het was kwetsend en verdrietig. Als ouder moet je dit een plekje geven.
Wij; mama, papa, broers, zussen zullen altijd een bepaalde antenne houden. Een terugval, een mindere dag, vallen en opstaan. Het hoort er allemaal bij.
Iedereen in het gezin moet dit monster, de eetstoornis, op zijn eigen manier een plekje geven.
Voor elke ouder; het vertrouwen komt terug. Elke dag een beetje meer. Acceptatie en loslaten zijn de sleutelwoorden. En tijd. Geef het tijd.