Geschreven door Ad
Mijn moeder is een wereldvrouw! Mijn rots in de branding. Hoe moet het toch voor haar zijn geweest?
De periode dat ze met lede ogen aanzag dat haar oudste zoon verandert in een angstige, boze en verdrietige puber. Een jonge knul die dagelijks worstelde met zijn strijd tegen een eetstoornis. Als ik terugdenk aan de afgelopen jaren word ik stil. Dertien jaar geleden alweer. De tijd vliegt.
Gelukkig hebben we deze belangrijke vraag de afgelopen jaren uitvoerig besproken.
Uren trokken we uit om samen te praten over hetgeen ons dwars zat. Vooral in mijn periode van mijn herstel vond ik altijd de tijd en de rust om mijn verhaal met haar te delen. Soms zette ik voor mijn gevoel grote stappen vooruit. Soms voelde het alsof ik terug was bij af. De wanhoop leidde af en toe tot blinde paniek. Radeloos voelde ik me dan. Telkens vond ik de rust bij mijn moeder. Ze gaf me kracht en liefde.
Mijn moeder overtuigde me dat mijn nieuwe pad me meer geluk zou brengen!
Ook op culinair gebied gaf ze me alle ruimte om weer te groeien naar een gezonde basis. Stapje voor stapje begon ik weer te genieten van het eten. Ik begon voorzichtig met het eten van dingen die ik jaren niet meer had gegeten. Ik at muesli voor het ontbijt. Ik dronk volle melk. Ik waagde het om een bakje yoghurt te eten na het avondeten. Mijn moeder overtuigde me dat mijn nieuwe pad me meer geluk zou brengen. Gaandeweg de tijd toverde mijn moeder weer als vanouds overheerlijke maaltijden op tafel. Zonder morren schoof ik aan en at ik alsof ik op culinair gebied een nieuwe ontdekkingstocht had ingezet.
Ben niet bang om je kind te kwetsen! Durf grenzen te stellen!!!
Er zijn ook zeker momenten geweest waarin mijn moeder zich anders had kunnen (moeten) opstellen. In de periode dat mijn eetstoornis het heftigst was regeerde ik. Mijn wil was wet. Ik hield er een ander menu op na. Ik had mijn eigen eisen voor het inkopen van voeding en drank. Hier maakte ik gretig misbruik van. Als iets me niet aanstond of er werd niet aan mijn eisen voldaan dan liet ik dat in woord en gebaar blijken. Dit heeft mijn moeder onmetelijk veel pijn en verdriet gedaan. Toch accepteerde ze in vele gevallen mijn gedrag. Achteraf gezien had ze op deze momenten leiding moeten nemen door het stellen van duidelijke grenzen. Tot hier en niet verder. Ze benoemde ook zelden wat het met haar deed. Ze gaf haar emoties niet bloot. Bang om mij te kwetsen. Laat dit een levensles zijn voor ouders die zich hierin herkennen. Ben niet bang om je kind te kwetsen. Durf grenzen te stellen. Laat eens zien wat het gedrag van je kind bij jou losmaakt.
Bovenal wil ik iedere ouder het volgende meegeven: Blijf geloven in de mens, de persoon, het kind achter de ziekte. Het is de ziekte die je zoon of dochter, tot wanhoop drijft. De grip op de woede, angst en emoties zijn ze volledig kwijt en stoppen ze in een obsessie voor eten. Door onvoorwaardelijk achter je kind te blijven staan, door liefde te delen, door verhalen uit te wisselen, door een schouder te bieden, zal er uiteindelijk een tijd komen dat je zoon of dochter waarvan je houdt weer opnieuw in je armen kunt sluiten.
Mijn moeder is een wereldvrouw! Ik kan met overtuiging zeggen dat ik ongelofelijk trots ben op mijn moeder, een wereldvrouw. Zonder haar steun, liefde en vriendschap had ik nooit het pad bewandeld dat ik vandaag de dag met een glimlach bewandel. Ad Penninx - Zoon van Anja