Geschreven door Moeder – Marie Louise
Een trauma van haar adoptie en een eetstoornis, zo zwaar voor ons kind. En voor ons, maar dat stond op het tweede plaats. Inmiddels las ik zoveel mogelijk en over vroegkinderlijk trauma bij kinderen en over eetstoornissen. Ik wilde haar zo graag begrijpen en helpen en voor begrip heb ik kennis nodig. Wat ik nu inzie is dat ik het voor haar wilde oplossen en dat gaat niet. Afstand nemen was nodig voor ons allebei.
Fotografie, unsplash.com
Twee jaar geleden werd onze dochter Juana ziek, niet echt ziek maar ze voelde zich niet goed, ondefinieerbaar moe, uitgeblust en erg misselijk. Omdat dit zich bijna elk jaar aan het einde van de winter voordeed namen we zoals het kwam en lasten we een paar weken rust voor haar in. Maar dat jaar bleef ze maar misselijk wat natuurlijk ook effect op het eten had. Na verloop van tijd verwees de huisarts ons na de kinderarts. De misselijkheid bleef en Juana bleef maar afvallen omdat ze steeds minder ging eten. Na een jaar volgden lichamelijke onderzoeken die niets uitwezen. Voorzichtig werd een eetstoornis geopperd.
Wij waren verbaasd, ons kind wat altijd zo graag at en wat samen eten altijd enorm gezellig vond. Eerst moest ze aankomen dan pas mocht ze behandeld worden. Natuurlijk, er waren altijd zorgen over haar geworstel met haar adoptieverleden. Een gespecialiseerd team stelde een preverbaal trauma vast dat behandeld moest worden. Maar voordat dat kon gebeuren moest ze eerst aankomen, dus volgde een ziekenhuisopname. Weer een paar maanden verder begon de therapie. Omdat die zeer zwaar en stressvol was verergerde die de eetstoornis alleen maar.
De spanning in huis liep alleen maar op. Een trauma en een eetstoornis, zo zwaar voor ons kind. En voor ons, maar dat stond op het tweede plaats. Inmiddels las ik zoveel mogelijk en over vroegkinderlijk trauma bij kinderen en over eetstoornissen. Ik wilde haar zo graag begrijpen en helpen en voor begrip heb ik kennis nodig. Wat ik nu inzie is dat ik het voor haar wilde oplossen en dat gaat niet. Afstand nemen was nodig voor ons allebei. Juana moet haar eigen autonomie zien te krijgen met mij/ons op de achtergrond. Zij geeft aan waar waar ze heengaat, dat kunnen wij niet afdwingen.
Hoewel ik haar wel af en toe liefdevol moet begrenzen. Mijn dochter vroeg mij uiteindelijk zelf om hulp. Op een gegeven moment begon de eetstoornis zo’n groot deel van Juana’s leven te beïnvloeden dat ze zelf aangaf, mama ik wil dit niet meer, ik wil er vanaf maar ik kan dat niet alleen. Maar ze gaf ook aan geen gesprekken met een psycholoog te willen. Ze wilde met iemand praten die hetzelfde had meegemaakt, een ervaringsdeskundige. Naar aanleiding van gesprekken die we hadden met de kinderarts, psychotherapeut, en de psycholoog trokken we de conclusie dat een vertrouwenspersoon heel belangrijk is. Wij voegden daar zelf nog, ervaringsdeskundige bij. Desondanks het traject met de ervaringsdeskundige coach nog vrij pril is hebben we vertrouwen en het allerbelangrijkste, ons kind heeft vertrouwen.
Vertrouwen om de eetstoornis de baas te worden en haar trauma een plaats te kunnen geven. Hoe lang het pad naar herstel nog is weten we niet, maar ooit hoop ik dat mijn kind zichzelf zal durven zijn en haar verleden een plaatsje kan geven. Waar we tegenaanlopen: - Tegenstrijdige adviezen, als ouder vechten om serieus genomen te worden dus geen gelijkwaardige gesprekspartner zijn. Tegen je eigen grenzen/emoties aanlopen, in sociaal isolement terechtkomen, dwangmatigheden, onder druk staan van vertrouwen, ervoor waken (moeilijk) dat het leven geen eetstoornis wordt, - Moeilijk is om je kind de grip op zichzelf te zien verliezen (hoewel het juist controle lijkt) en daar niets aan kunnen doen - Geleerd over eetstoornissen dat het niet over eten maar over allerlei andere kwesties die op de achtergrond spelen, gaat.
En dat besef daarover noodzakelijk is. Herstel moet uit zichzelf komen (daar de ruimte voor geven) met steun van ervaringsdeskundige, vertrouwenspersoon, ouders. Tips vind ik lastig om te geven, ieder doet het op de manier die bij hem/haar past.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal,
Marie Louise